Bitch 1 ( πωλήτριες)

Κατ αρχάς να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω κάτι με όλες τις πωλήτριες και πως η ίδια έχω εργαστεί σε αυτό το πόστο με τεράστια αποτυχία καθώς αρνούμουν να κάνω αυτό που σιχαίνομαι να μου κάνουν ( βλ. κυνήγι ).

Μαγαζί 1 Ξεκίνησα λοιπόν χτες το απόγευμα με μια φίλη μου να πάμε στα μαγαζιά, και η αντιμετώπιση που είχαμε από τις περισσότερες ήταν στην καλύτερη περίπτωση απαράδεκτη. Θα ξεκινήσω από την αγαπημένη αλυσίδα καλλυντικών που όλες αγαπάμε. Ναι αναφέρομαι στα hondos center. Μπαίνουμε λοιπόν να ψωνίσουμε καλλυντικά στο ισόγειο , όπου βρίσκονται και τα πιο ακριβά. Να τονίσω πως από τότε που ανακάλυψα τα mac το μόνο που αγοράζω από εκεί είναι μάσκαρα. Πάμε όμως να πάρει η φίλη μου ένα ρουζ dior. Η κότα που έχει την ευθύνη της συγκεκριμένης εταιρίας αφού έριξε μια γρήγορη ματιά στα ρούχα μας, και κοίταξε αηδιασμένη τα all star της φίλης μου και τη δική μου μη επώνυμη τσάντα ήρθε ανόρεχτη και με ύφος ‘’τι θέλουν εδώ οι παρακατιανές’’ να μας εξυπηρετήσει ή καλύτερα να μας τονίσει το ότι δεν έχουμε λεφτά να ψωνίσουμε από κεί και ότι είναι ακριβά. Βέβαια ξέχασε να μας πει ότι δεν έχει βγάλει καμιά σχολή αισθητικής ,ότι στο χωριό της ο Christian είναι ακόμη άγνωστος και ότι και για εκείνη είναι ακριβά αφού βγάζει 500 ευρώ το μήνα οπότε δεν καταλαβαίνω προς τι το ύφος τόσων καρδιναλίων ‘’δουλεύω στην ντιόρ ‘’ που αν δεν είχε ο θείος της γνωστό ένα ξάδερφο του θείου του Χόντου θα ήταν ακόμα στο χωριό της. Συνεχίσαμε στον δεύτερο όροφο όπου σταματήσαμε στην seventeen για μολύβια χειλιών , η τσόντα που δουλεύει εκεί φυσικά μας έριξε το ίδιο απαξιωτικό βλέμμα με την κότα του κάτω ορόφου και μας ρώτησε αν θέλουμε βοήθεια. Αν και είπαμε όχι , μας έδειξε ένα κάρο μαλακίες πάνω στο χέρι μας. Όταν της ζητήσαμε να μας αφήσει λίγο μόνες μας ,προφανώς κατάλαβε ότι θέλαμε να μας στείλει κάποια άλλη αφού μέσα σε 10 λεπτά ήρθαν άλλες 10 κοπέλες να μας ρωτήσουν αν θέλουμε βοήθεια. Όταν ζητήσαμε βοήθεια, δηλαδή ένα χαρτί με ντεμακιγιάζ για να βγάλουμε τα μολύβια από το χέρι μας, η τύπισσα εκνευρισμένη μας έδωσε το γνωστό προπολεμικό μαντιλάκι το οποίο φυσικά δεν ξέβαφε. Φύγαμε εκνευρισμένες και φυσικά δεν πήραμε τίποτα, αλλά πήγαμε στα mac που οι κοπέλες είναι και ευγενέστατες και μας έβαψαν κιόλας.

Μαγαζί 2 Σειρά είχαν τα sephora όπου με την κάρτα μέλους μου είχα έκπτωση για λίγες μέρες. Πήγα λοιπόν να πάρω ένα κραγιόν καινούριο του ysl. Αν και ξεκαθάρισα σε ένα 20 χρόνο που ήρθε να με εξυπηρετήσει πως ψάχνω για φούξια ,εκείνη επέμενε να μου δείχνει κάτι πορτοκαλοκαφέ κραγιόν. Της εξήγησα ότι ΔΕΝ θέλω βοήθεια και ότι θέλω να κοιτάξω ΜΟΝΗ μου. Τη στιγμή εκείνη μπήκε μια γνωστή μου και ακολούθησε το εξής σουρεαλιστικό σκηνικό. Μιλούσα με τη γνωστή μου για μια άλλη γνωστή μας ενώ η πωλήτρια μου χε πιάσει το χέρι και μου άπλωνε κραγιόν. Η φίλη της γνωστής μιλούσε ασταμάτητα η δικιά μου φίλη μου έλεγε άλλα και η πωλήτρια μου έκανε ερωτήσεις σχετικά με όλα αυτά που μου έιχε απλώσει. Έφυγα εκνευρισμένη και έχασα και την έκπτωση.

Μαγαζί 3 στη συνέχεια έπρεπε να ψάξουμε για φόρεμα για τη φίλη μου καθώς ορκίζονταν ο καλός της. Μπαίνουμε λοιπόν σε ένα γνωστό κατάστημα τύπου carouzos όπου οι πωλήτριες μόλις μας είδαν γελούσαν μεταξύ τους επί ένα 10λεπτο σχολιάζοντας το ντύσιμο μας. Για να μην παρεξηγηθώ και εγώ και η φίλη μου ,ότι είχαμε σχολάσει από τη δουλειά και φορούσαμε τζιν, μποτάκια εγώ ,all star εκείνη , μια λευκή μπλούζα και δερμάτινο εγώ, ένα καρό πουκάμισο εκείνη. Φυσικά δεν φορούσαμε φόρεμα, πέρλα στο λαιμό και δεν κρατούσαμε ακριβή τσάντα γι αυτό και είσοδος μας ήταν κατά κάποιο τρόπο απαγορευμένη. Αυτές ,3 στον αριθμό ,αν και στο μαγαζί δεν ήταν κανένας ήταν ντυμένες βιτρίνα του Massimo dutti και φυσικά είχαν και ένα τουπέ λες και δουλεύουν στη Vogue και πήγαν για φωτογράφιση οι παρακατιανές από το δρόμο. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πως έχουν τουπέ από τη στιγμή που απλά διπλώνουν ρούχα και πάνω κάτω βγάζουμε τα ίδια λεφτά. Για να μην αναφέρω πως ούτε καμιά στυλιστική έχουν σπουδάσει ,ούτε έχουν προυπηρεσία κάπου. Αλλά επειδή μας εκνεύρισαν τις αναγκάσαμε να κατεβάσουν όλα τα ρούχα , για να τα δούμε και αφού δεν πήραμε τίποτα ,φύγαμε με άδεια χέρια και με 2 κατάρες έκαστη από την κάθε πωλήτρια , σύνολο 6. Ποιος γελάει τώρα?

Μαγαζί 4. Μεγάλο κατάστημα ρούχων επίσης, όχι πολυεθνική. Μπαίνουμε μέσα ,χαιρετάμε, η κοπέλα καρφώνεται και πάλι στα ρούχα μας . Ρωτάμε για φόρεμα ,προτείνει τα zara που είναι και οικονομικά. Το προσπερνάμε τη ρωτάμε για το μικρό κόκκινο φόρεμα της βιτρίνας ,μας λέει δεν έχει νούμερο, λέμε να ρίξουμε μια ματιά. Προσφέρεται να βοηθήσει και της δίνουμε πληροφορίες. Ενώ της λέμε ξεκάθαρα πως θέλουμε φόρεμα για ορκωμοσία , προφανώς η κοπέλα καταλαβαίνει πως η ορκωμοσία θα γίνει στο los angeles στο πάρτυ των όσκαρ και αρχίζει να μας δείχνει ό,τι πιο άκυρο .Τουαλέτες με φτερά, με ουρά, εξώπλατα φορέματα με στρας ,και άλλα τέτοια καθημερινά ρούχα που φοράει η κοπέλα της διπλανής πόρτας. Τελικά πήραμε φόρεμα από τα zara όπου καμία δεν μας έπρηξε και ψωνίσαμε με την ησυχία μας.

Μαγαζί 5 κομμωτήριο. Αν και επέμεινα να πάμε στην δικιά μου κομμώτρια που είναι και θεά και άπαιχτη στη δουλειά της, η φίλη μου επέμενε να πάμε στις ‘’κομμώσεις Σούλα’’ που είναι φίλη της θειάς της. Η κυρά-Σούλα το μόνο που ξέρει να κάνει σε μαλλιά είναι το γνωστό κρεπάρισμα μπόμπα, αν και η φίλη μου ξεκαθάρισε πως ήθελε ένα χαλαρό κυματιστό χτένισμα γιατί η ορκωμοσία και το τραπέζι ήτανε πρωί, η κυρα- Σούλα την έκανε σαν την Νταιάνα Ρος στο πιο χαλαρό της. Να αναφέρω και την κοπελίτσα στο –ο θεός να το κάνει- κομμωτήριο όπου είχε ένα τουπέ ‘’ δουλεύω στο Vidal Sassoon ‘’ ενώ το μόνο που έκανε ήταν να σκουπίζει τρίχες. Αφού η φίλη μου πλήρωσε το φιλικό ποσό ( γιατί η κυρά-Σούλα είναι και φίλη με τη θειά της ) των 30 ευρώ για το κεφάλι καρμπολάχανο, φύγαμε τρέχοντας για να προλάβει να λουστεί μπας και πέσουν.

Αυτή ήταν μια τυπική μέρα στα μαγαζιά με τις πωλήτριες του σήμερα. Φυσικά δεν θέλω να φανώ κακιά. Υπάρχουν κοπέλες που κάνουν αυτή τη δουλειά που τους βγάζω το καπέλο. Ανέχονται την κάθε τρελή 90 κιλών που θέλει το φόρεμα το small , γεμίζοντας ιδρωτίλα τα δοκιμαστήρια. Είναι ευγενικές ,χαμογελαστές και το κυριότερο εξυπηρετικές. Όπως είπα και πιο πάνω έχω δουλέψει σε αυτό το πόστο με αποτυχία, καθώς η αφεντικίνα μου ήθελε να κυνηγάω τον πελάτη από πίσω και να τον πρήζω , πράγμα που δεν μπορούσα να κάνω και φυσικά δεν είχα την υπομονή να εξηγήσω στην παραγεμάτη κοπελίτσα, πως ΔΕΝ ΧΩΡΑΣ ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ σε κανένα βινύλ κολάν. Ως πωλήτρια οφείλεις να είσαι ευγενική , χαμογελαστή και εξυπηρετική , γι αυτό χαμογελάστε και λίγο και διώξτε το ύφος μου σκότωσες τη μάνα αν ο πελάτης δεν πάρει κάτι..

sweet home

Την περασμένη Παρασκευή ξύπνησα ως συνήθως μες τα νεύρα. Πάντα ξυπνάω με νεύρα όταν κοιμάμαι λιγότερο από 8 ώρες και ειδικά αν το βράδυ έχω φάει τον άμπακο. Αυτή την Παρασκευή ξύπνησα στο όγδοο από τα 10 απανωτά ξυπνητήρια που είχα βάλει, γιατί έπρεπε να περάσω το Σ-Κ στο πατρικό μου. φυσικά ξύπνησα αργά, άδειασα όλη την ντουλάπα για να δω τι θα πάρω μαζί μου, έφαγα άλλη μισή ώρα ψάχνοντας το σακ βουαγιάζ μου το οποίο έχει χαλάσει από πέρσι και κάπως έτσι κατέληξα με μια τεράστια βαλίτσα που μέσα είχε 2 τζιν,3 μπλούζες, εσώρουχα και μία ζακέτα. Ντόπαρα το σκυλί μου με εμετοστόπ και μπήκα στο λεωφορείο.
Ειλικρινά είχα πολύ καιρό να ταξιδέψω με ΚΤΕΛ και είχα ξεχάσει τι φρούτα κυκλοφορούν εκεί πέρα. Κλασικά, στο λεωφορείο υπήρχαν δύο συντοπίτισσες γιαγιάδες που δεν έβγαλαν το σκασμό σε όλο το ταξίδι.. έμαθα όλα τα κουτσομπολιά του χωριού τους, για την Γιώργαινα που άρχισε να το χάνει, για το μεγάλο γιο της κυρα-Κατίνας που παντρεύτηκε μια παστρικιά που φοράει αυτά τα μίνια και κολάζει, για το εγγόνι της Μήτσαινας που έμπλεξε με ναρκωτικά γιατί δουλεύει σε κλαμπ στην Αθήνα και άλλα τέτοια χαριτωμένα μικροαστικά κουτσομπολιά. Φυσικά πέρα από αυτές, υπήρχε ο κλασικός μέταλ- άλουστος – μου τη δίνουνε οι τρέντι φοιτητής που συνήθως ξέρει και ακούει ένα μόνο συγκρότημα μέταλ, κοπανιέται ρυθμικά σε όλη τη διαδρομή και φυσικά φοράει από την Γ λυκείου την ίδια μπλούζα με στάμπα γνωστού μέταλ συγκροτήματος. τις μέρες που την πλένει συνήθως δεν βγαίνει από το σπίτι γιατί δεν δέχεται να φορέσει τίποτα λιγότερο από τους θεούς που ακούει. Συνήθως θα ζέχνει και θα κάθεται πολύ μακριά από το χοντρό κύριο που πάντα υπάρχει και ζέχνει επίσης για να βρωμάει όλο το λεωφορείο και εμείς οι υπόλοιποι να μην μπορούμε να ανασάνουμε. Ο οδηγός ως κλασικός Θεσσαλός, μας έβαλε κλαρίνα από το πρώτο τέταρτο του ταξιδιού και φυσικά τον Ζήκο που βλέπω 8 φορές το χρόνο που ταξιδεύω για εκεί. Φυσικά υπήρχε ο κλασικός φαντάρος που καταριόταν τη ζωή του και τη μαμά πατρίδα, αλλά και η γκόμενα φρόκαλο με το σοβά στη μούρη και το περίγραμμα έξω από τα χείλη να τσακώνεται στο κινητό και να ακούμε όλοι.

Για να μην τα πολυλογώ, ο εφιάλτης κράτησε 5 ώρες και κάπου κοντά στο βραδάκι ήμουν στο πατρικό μου. αφού είδα τους γονείς μου και τσακωθήκαμε όπως πάντα για κανα μισάωρο, έφαγα τον άμπακο και έβαλα το σκυλί μου για ύπνο το οποίο από το χάπι είχε αδρανήσει και στεκόταν όρθιο και ακίνητο, σαν άγαλμα ένα πράγμα με τα μάτια ανοιχτά, και παρακαλούσε να το πυροβολήσουν. Στην Τρίτη σόδα λοιπόν αποφάσισα να βγω με την κολλητή μου που είχα να δω και μήνες. Πήγαμε λοιπόν σε ένα καινούριο μαγαζί για να δούμε τι παίζει , το οποίο βέβαια εκτός από άδεια café-bar έχει και άδεια βενζινάδικου γιατί μας σέρβιραν κυρίως βενζίνη, πετρέλαιο και υγρά μπαταρίας. Το αποτέλεσμα ήταν με ένα ποτό έκαστη να έχουμε γίνει λιώμα, και να χορεύουμε λες και πηγαίναμε για οντισιόν στο Ελλάδα έχεις ταλέντο. Φυσικά το κάψαμε μέχρι το ξημέρωμα, αλλά ούτε εγώ ούτε εκείνη θυμόμαστε πολλά. Αλλά πρέπει να τα περάσαμε πολύ ωραία καθώς είδα στην ψηφιακή μου πως είχαμε τραβήξει 176 φωτογραφίες, από τις οποίες μόνο οι 20 μας είχαν μέσα. Οι υπόλοιπες ήταν μαύρες, το δάκτυλό μας, ένα πεζούλι σε πολλαπλές λήψεις, το πάτωμα, καρέκλες και ότι να ναι. Όπως κάνουν οι κινέζοι ένα πράγμα που τραβάνε γεμάτοι χαρά ότι να ναι.
Το επόμενο πρωί ξύπνησα λες και είχα φάει εγώ 2 εμετοστόπ, το σκυλί μου φυσικά είχε συνέλθει και έκανε σαν ελατήριο. Σηκώθηκα λοιπόν ήπια ένα καφέ και ξεκίνησα να πάω στα μαγαζιά. Μετά χαράς είδα τα κλειδιά από το αμάξι του πατέρα μου και αποφάσισα να το πάρω για να τελειώσω πιο γρήγορα τις δουλειές στο κέντρο. Έκανα λοιπόν τα ψώνια μου, τις δουλειές μου, πέρασα από το μαγαζί που δουλεύει η φίλη μου όπου με φόρτωσε και ένα βαλιτσάκι να πάρω σπίτι για να μου κάνει μετά τα νύχια. Πήρα λοιπόν το δρόμο της επιστροφής φορτωμένη σαν το γαιδούρι, και με τον ιδρώτα να στάζει. περπάτησα πολύ , σιχτίρισα πιο πολύ αλλά κρατήθηκα να μην πάρω ταξί και έτσι μετά από 30 κάπου λεπτά έφτασα στο σπίτι. Για να μην τα πολυλογώ, ντύθηκα ετοιμάστηκα, και ξεκίνησα να βγω και πάλι. Και τότε μου ήρθε. Το αμάξι! Είμαι τόσο ηλίθια που βγήκα με αμάξι και γύρισα φορτωμένη με τα πόδια αλλά αμάξι παίρνω μόνο στο πατρικό που πάω δέκα φορές το χρόνο, πού να μου κόψει? Τσακίστηκα να πάω να το φέρω αλλά ο πατέρας μου που χε όρεξη για πλάκα το πάρκαρε όπου να ναι για με κάψει . φυσικά θα γελάνε για ένα χρόνο και αμάξι θα δω το 2020 κι πάλι. με τα πολλά την Κυριακή πήρα το δρόμο της επιστροφής αλλά στα σχέδια κάτι άλλαξε και βρέθηκα Αθήνα. Θα επανέλθω με νέα ανάρτηση γι τούτο το ταξίδι. καληνύχτες

με πιάνει κρίση

Χτες το πρωι αποφάσισα να βγω μια βόλτα στα μαγαζιά. Όχι για να ψωνίσω, έτσι για δω τι παίζει. Τον τελευταίο καιρό έχω γίνει πολύ ολιγαρκής. Όχι ότι το θέλω αλλά αποφάσισα μετά το πτυχίο μου να συντηρώ μόνη μου τον εαυτό μου. και όντως αυτό κάνω , μόνο που τα λεφτά δεν φτάνουν για να τον συντηρήσω ολόκληρο και κάπως έτσι έχω μείνει μισή. Τα λίγα λεφτά που μου μένουν το μήνα αποφάσισα να τα δίνω στην ξένη γλώσσα που πιστεύω πως είναι ένα συν για τα βιογραφικά που στέλνω στις δουλειές που δεν υπάρχουν. Αλλά το περίεργο δεν είναι αυτό, γιατί κρίση έχουμε οκ, το περίεργο είναι πως μάλλον μόνο εγώ τη βιώνω. Μία φίλη μου πρόσφατα αγόρασε αυτοκίνητο. Καινούριο. Ναι καλά διαβάσατε όχι μεταχειρισμένο καινούριο. Της άλλης της πήρανε μαγαζί οι γονείς της για να έχει εφ όρου ζωής ως εισόδημα ένα νοίκι το κορίτσι. Μαγαζί σε κεντρική πλατεία επαρχιακής πόλης. Μια άλλη μου φίλη με πήρε χτες όλο χαρά να με ρωτήσει αν θέλω ν πάω στο Ντουμπάι μαζί της τον άλλο μήνα που θα πάει με 2 άλλες φίλες της. Ειλικρινά ούτε τον τουριστικό οδηγό του Ντουμπάι δεν μπορώ να αγοράσω. Χαίρομαι όμως γι αυτές γιατί τις αγαπάω, και ας είναι ο σκύλος μου η μόνη ιδιοκτησία που έχω στο όνομα μου. και βγαίνω λοιπόν μαζί με τις φίλες μου να μοιραστώ τη χαρά τους , και μετά γυρνάω σπίτι, σκεφτόμενη πως θα ναι το δικό μου αμάξι, μέχρι που βλέπω ένα λογαριασμό και για τις υπόλοιπες δυο ώρες κοιτάω το ταβάνι με βλέμμα που θα ζήλευε και ο Φόρεστ Γκάμπ, και σκέφτομαι ‘’ πως στον πούτσο θα το πληρώσω και αυτό;; ‘’.το ξέρω, το κατανοώ, το βλέπω, έχουμε κρίση. Μα τότε πως γίνεται τα café και τα Club να είναι συνεχώς γεμάτα; Στα μαγαζιά χτες το πρωί επικρατούσε το αδιαχώρητο. Τα fast food έχουν ουρές , και γω έχω καταντήσει να μαγειρεύω και να μην πίνω πάνω από 3 ποτά αν δεν ξέρω τον μπάρμαν. Που είναι οι εποχές που εξαφανιζόμουν για 1 μήνα στο εξωτερικό, και πήγαινα τριήμερα στη Μύκονο; Τώρα το σκέφτομαι οικονομικά να πάω και μέχρι το πατρικό μου. ειλικρινά πολλές φορές σκέφτηκα να ζητήσω λεφτά από τους γονείς μου, αλλά ντράπηκα. Όχι γιατί δεν μπορούν να μου δώσουν αλλά γιατί πριν μήνες έκανα βαρύγδουπες δηλώσεις περί οικονομικής ανεξαρτησίας και τώρα ντρέπομαι να τα πάρω όλα πίσω. Ντρέπομαι και έτσι πνίγω τον πόνο μου στη ρετσίνα ( τέλη του μήνα κιόλας , πού λεφτά για τζιν), και στο πατατάκι carefour, που έχει γεύση τηγανισμένου καουτσούκ. Με το που πληρώνω κάτι έρχεται κάτι άλλο, και για να τα πληρώσω όλα θα πρέπει να δουλεύω 17 ώρες τη μέρα γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς αμείβομαι και ωρομίσθια. Η ειρωνεία είναι πως έχω 2 ντουλάπες γεμάτες ρούχα, τριψήφιο αριθμό φορεμάτων, 57 ζευγάρια παπούτσια και αρκετά μίλια στο διαβατήριό μου, και αναρωτιέμαι γίνεται σε λίγους μόνους μήνες να υφίσταμαι τέτοια διαφορά;; Ή μήπως μια μικρή μηνιαία βοήθεια από τους γονείς μου θα με επανέφερε σε εκείνη τη ζωή;; Το περίεργο της υπόθεσης όμως είναι πως είμαι ευτυχισμένη τώρα, γιατί στηρίζομαι στα πόδια μου και το χαίρομαι. Τι θέμα όμως είναι μόνο εγώ βιώνω την λεγόμενη κρίση ή χρωστάτε και εσείς;; Και η απάντησή σας είναι ναι τότε ποιοι στην ευχή είναι όλοι αυτοί που γεμίζουνε τα Club και σηκώνουν τα εμπορικά κέντρα;;;

la vida es un carnaval

‘Η αλλιώς τι μου έμαθε το καρναβάλι. Για άλλη μια φορά θυμήθηκα πόσο γαμάτη γίνεται η Πάτρα. Γιατί ναι μεν θα βρεθούν πολλοί ( είτε Πατρινοί που έχουν ζήσει δέκα και βάλε καρναβάλια είτε κάτι ψευτοδιανοούμενοι αιώνιοι φοιτητές που στην ουσία δεν έχουν ζήσει κανένα ) να σου πουν ότι το βαρέθηκαν, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που δεν το βαριούνται ποτέ. Βαριέσαι ποτέ τη γιορτή? Αυτό που με τρελαίνει είναι η ενέργεια που έχουν όλοι. Αν εξαιρέσεις τους λάθρομετανάστες που βρίσκουν ευκαιρία για να κλέψουν και κάποια μαγαζιά που ξαφνικά τη βλέπουν Κολωνάκι, η Πάτρα στο καρναβάλι είναι Υ-ΠΕ-ΡΟ-ΧΗ. Ίσως βέβαια φταίει η παρέα μου που κάνει κάθε μέρος τέλειο. Και το καρναβάλι αυτό ήταν αφορμή για ένα τρελό ( ελπίζω όχι τελευταίο) reunion με τα κορίτσια που πέρασα τα καλύτερά μου χρόνια. Το καρναβάλι αυτό λοιπόν μου έμαθε πως είναι να πηγαίνεις σε club που έχει πιτζάμα party και να είσαι κανονικά ντυμένη, πως είναι ανεβαίνεις τα σκαλιά της Νικολάου τραγουδώντας ‘’ στα ίδια μέρη’’ , πως είναι να χορεύεις την ‘’πριγκιπέσσα’’ για την Δανάη που δεν ήρθε και μου έλειψε,. Ένα κακό όμως που μου έμαθε το καρναβάλι είναι να μην πίνω από μπουκάλια. Γυάλινα. Σε συνδυασμό με μεθυσμένους που παρελαύνουν. Και για να το μάθω αυτό , μου στοίχησε πολλά νεύρα και μισό δόντι που έφυγε από το μπουκάλι που κρατούσε η πιο καλή μου φίλη και από δυο παιδιά που χορεύαν. Αλλά δεν πειράζει γιατί κάτι μου λέει πως αυτό ήταν το καλύτερο καρναβάλι που έζησα και ίσως το τελευταίο. Και την τελευταία νύχτα που πέρασα με εκείνη την παλιοπαρέα θα την θυμάμαι για πάντα όσο μπορώ δηλαδή γιατί είχα πιει και λιγάκι. θυμηθείτε απλά να ζείτε την κάθε στιγμή λιγάκι παραπάνω γιατί είναι σίγουρο πως όταν φύγει θα νοσταλγείτε και αυτό είναι που μου μαθε και πιο καλά το φετινό πατρινό καρναβάλι και φυσικά να θυμηθώ να μην ξαναπιώ ποτέ μαυροδάφνη.
καληνύχτες