Έρχονται κάποιες ώρες στη ζωή μας που όλα είναι θέμα
απόφασης. Για να κερδίσεις κάτι πρέπει να χάσεις κάτι άλλο. Καμιά φορά το
κέρδος είναι μόνο εμπειρία ,και η απώλεια μεγάλη. Οι εποχές αλλάζουν, οι
άνθρωποι αλλάζουν και όσο και αν σκέφτεσαι κάθε βράδυ πάνω από ένα ποτό τι
σκατά πρέπει να κάνεις, η λύση δεν θα ‘ρθει ποτέ. Αν δεν πάρεις μια ταραχή να
τα γαμήσεις όλα, προφανώς θα μείνεις
εκεί πάνω από το ποτό να σκέφτεσαι τι θα μπορούσες να είχες κάνει. Όπως έχω
ξαναπεί υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορείς να κάνεις μόνο στη δεκαετία των 20
και αυτά στα early 20.
Γιατί στα 25,29 είναι χαζό πχ να τριγυρνάς μεθυσμένος κάνοντας βλακείες ,πράγμα
που στα 19,20 η κοινωνία και οι φίλοι στο συγχωρούν. Έτσι είναι και κάποιες
αποφάσεις. Θυμάμαι στα 19 μου να αλλάζω κάθε μήνα χρώμα μαλλιών, και ναι για
ένα εξάμηνο κυκλοφορούσα και με μωβ. τώρα όμως δεν μπορώ να κάνω τα ίδια. Γιατί κυρίως άλλαξα
εγώ. Αυτό που δεν κατάλαβα ίσως γιατί
είμαι ακόμα 23 ,είναι γιατί άλλαξα και γιατί όλοι αλλάζουν. Το σίγουρο είναι ότι δεν γέρασα. Και ότι η
κοινωνία έχει να μου συγχωρήσει πολλά ακόμα. Θυμάμαι σκηνικά που έγιναν πριν 2
χρόνια και θεωρώ παράλογο να τα κάνω ξανά. Και είμαι σίγουρη πως και εκείνα τα
άτομα που ξέφυγα μαζί τους, φοβούνται να τα κάνουν ξανά. Δεν ξέρω αν το πτυχίο
αλλάζει τους ανθρώπους, ή αν οι βλακείες γίνονται όταν βρεθούν πάλι όλοι
μαζί. Το θέμα είναι ότι ο καθένας χάραξε
το δρόμο του , και αυτοί οι δρόμοι πια δύσκολα συναντιούνται.
Η ευτυχία άλλωστε
είναι υποκειμενική. Άλλος είναι ευτυχισμένος στη ρουτίνα που ζει γιατί δεν
έφυγε πιο πέρα. Άλλος είναι ευτυχισμένος
γιατί μπορεί να έχασε αλλά τουλάχιστον τόλμησε να φύγει. Και εγώ ευτυχώς ανήκω
στην δεύτερη κατηγορία. Εκείνων που τόλμησαν, και έφυγαν. Δεν ξέρω αν εν τέλει
κέρδισα ή έχασα, το σίγουρο είναι ότι έπαιξα. Και για την ακρίβεια, τόλμησα να
παίξω. Έχω ακούσει πολλούς να παραπονιούνται για την ρουτίνα όπου ζουν και πως
θέλουν να αλλάξουν. Εάν αλλάξεις όμως έστω και απλή συνήθειά τους τα χάνουν και
τρελαίνονται. Δεν αρέσουν σε όλους οι αλλαγές, και ειδικά σε εκείνους που συχνά
ακούς να λένε πως θέλουν να τα αλλάξουν όλα. πριν 6-7 μήνες με θυμάμαι να γράφω
εδώ , να λέω σε όλους πως με κούρασε η
ρουτίνα , πως θέλω μια αλλαγή και μπα, μπλα , μπλα, κατάλαβα πως τα λόγια είναι
λόγια. Και αν θες να αλλάξεις κάτι μην
το γράφεις μην το λες, απλά καν το. Αρχές Μαίου είχα τη χαρά να μου προτείνουν 3 δουλειές. Κάθε νορμάλ
κοπέλα θα διάλεγε εκείνη που είναι κοντά στο σπίτι της , τους φίλους της και
τον καλό της. Εγώ που δεν είμαι νορμάλ διάλεξα εκείνη που θα μου έδινε τις περισσότερες αναμνήσεις και την μεγαλύτερη
εμπειρία. Και κάπως έτσι βρέθηκα στις 15 Μαίου στην Μύκονο. Μόνη μου. σε ένα
νησί που έβρεχε και με ένα μήνυμα χωρισμού στο κινητό μου γιατί τα άφησα όλα. Στο
πλοίο έκλαιγα ώρες και σκεφτόμουνα πόσο δίκιο έχουνε αυτοί που τίποτα δεν
αλλάζουν. Σαν άνθρωπος όμως ξέρω πως κάθε αρχή είναι δύσκολη και ξέρω επίσης
πως ποτέ δεν το βάζω κάτω. Και κάπως έτσι οι μέρες πέρασαν και ήταν ίσως οι
καλύτερες της ζωής μου. Και βρέθηκα έτσι τέλη Αυγούστου να κλαίω πάλι στο πλοίο
του γυρισμού μα αυτή τη φορά για άλλους λόγους. Γιατί αυτά που έζησα θα τα
θυμάμαι για πάντα. Γιατί οι άνθρωποι που έμειναν δίπλα μου για 3 μήνες ήτανε
πιο αληθινοί από ανθρώπους που μείνανε δίπλα μου χρόνια. Και μου το απέδειξε
σήμερα η Σερένα, η τρελή μου συγκάτοικος που μου έκανε έκπληξη στην Πάτρα. Κάτι
που κάποιοι , και πάλι λίγοι, θα έκαναν μόνο για γκόμενο. Κι όμως εκείνη μου θύμισε πως ίσως
ακόμα υπάρχουν φίλοι και άνθρωποι που μπορεί να μην δεις ποτέ ξανά ,μα θα
θυμάσαι για πάντα. Και ενώ όλοι χτες βλέπανε από το μπαλκόνι τους το μπλε
φεγγάρι, εμείς το βλέπαμε από το δικό μας..
