Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

someone like you

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι τόσο σπάνιοι που ξέρεις πως όσο μακριά και αν είστε θα τους θυμάσαι πάντα. Ξέρεις πως μόνο εσύ φταις που τους έχασες αλλά δεν σε πειράζει, γιατί χαίρεσαι που τουλάχιστον τους γνώρισες. Η marygin είχε τη χαρά να έχει ένα τέτοιο άνθρωπο μέσα στη ζωή της για καιρό..Εκείνος ήταν ο μόνος που την έκανε να κάνει πράγματα που πιο παλιά ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει. Ήθελε πάντα να είναι ελεύθερη και ανεξάρτητη. Κι όμως για χάρη εκείνου του υπέροχου ανθρώπου στρίμωξε τα μικρά χρυσά YSL κουτάκια με τα καλλυντικά της να χωρέσουν τα after shave του. Στρίμωξε τα ρούχα της για να χωρέσουν τα δικά του, το σπίτι μύριζε πια το άρωμα του και στο διπλό της κρεβάτι κοιμόταν πια χωμένη στην αγκαλιά του .Ένα μεγάλο αυτοκίνητο γέμισε το σπίτι της με έπιπλα δικά του και όλα άλλαξαν μέσα σε δευτερόλεπτα .Όχι μόνο στο σπίτι αλλά και μέσα της..σκέφτηκε αν ένιωσε ποτέ πιο ευτυχισμένη από τα άπειρα πρωινά που ξύπνησε ευτυχισμένη με εκείνον από πάνω της να την κοιτάζει και να της λέει πόσο όμορφη είναι. Τα βράδια που περνούσε με τις φίλες της χορεύοντας μεθυσμένη μέχρι το πρωί αντικαταστάθηκαν από βράδια που έπιναν οι δυό τους στο σπίτι και μεθούσαν ευτυχισμένοι. τα καλοκαίρια που περνούσε γυρνώντας τον κόσμο αντικαταστάθηκαν από ατέλειωτες βόλτες με τη μηχανή του όπου δεν την ένοιαζε που θα πήγαιναν φτάνει να κρατιόταν σφιχτά από τη μέση του..όλες οι στιγμές που έζησε με εκείνον ήταν υπέροχες και τώρα τέλειωναν και το λάθος ήταν δικό της. Ο ατίθασος χαρακτήρας της και η δίψα της για ταξίδια δεν μπορούσαν να συνδυαστούν με την κοινή ζωή τους. Και να που πάλι γινόταν όλα από την αρχή. Το ίδιο μεγάλο αυτοκίνητο ήρθε και πήρε όλα τα πράγματα του. πλέον το μπάνιο ήταν γεμάτο με άχρηστα μπουκαλάκια όλα δικά της., το σπίτι δεν μύριζε black xs αλλά το άρωμά της. Τα ήσυχα βράδια έγιναν πάλι ένα αχαλίνωτο ξεσάλωμα με τις φίλες και ο γλυκός ύπνος στην αγκαλιά του έγινε άβολος αγκαλιά με ένα πια μαξιλάρι στο διπλό τους κρεβάτι. Κάθε φορά που τον έβλεπε ήταν όλο και πιο ωραίος .ήθελε τόσο να τον αρπάξει μα ήξερε πως δεν μπορούσε. Το μόνο που μπορούσε να κάνει πια ήταν να τον πληγώνει..Και κάπου εκεί που μάζευε τα πράγματα για την καινούργια αρχή της ,τον ένιωσε κοντά της .Ανάμεσα στα ρούχα της μια μπλούζα δική του που μύριζε όπως εκείνος. Κοίταξε το εισιτήριο και μύρισε πάλι την μπλούζα..άραγε υπήρχε κάποιο μέρος στον κόσμο που να μύριζε όπως εκείνος;;;

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Ταξιδιάρα ψυχή

Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός..καθένας έχει τις δικές του προτεραιότητες, τα δικά του όρια ,τις δικές του αξίες και τα δικά του όνειρα..αιώνες πριν κάποιοι τολμηροί άνοιξαν ένα μονοπάτι και χιλιάδες άνθρωποι ακολούθησαν και εξακολουθούν να ακολουθούν ακόμα και σήμερα το ίδιο εκ του αφαλούς πλέον. Ακολουθώντας το συγκεκριμένο ξέρεις το τέλος γιατί χιλιάδες άνθρωποι το περπάτησαν πριν από εσένα. Ακόμα και αν διάφορα εμπόδια παρεμβάλλονται στο δρόμο η κατάληξη είναι λίγο πολύ η ίδια..η marygin ονόμαζε τα άτομα που ακολουθούσαν μια ολόκληρη ζωή το μονοπάτι, συμβατά..δεν κατάλαβε αν είχαν ποτέ κάποια όνειρα για τον εαυτό τους , ή αν περιορίζονταν σε μια καλή δουλίτσα ,σε ένα καλό γάμο, σε μια οικογένεια και σε ήσυχα γεράματα..ήξερε άπειρους ανθρώπους που ζούσαν έτσι. Φοβόταν να ξεφύγουν γιατί πιο πέρα ήταν άγνωστο και το άγνωστο για πολλούς είναι πρόκληση και για άλλους απαγορευμένο. Ήξερε και ενδιάμεσες περιπτώσεις βέβαια όπως για παράδειγμα τους γονείς της. Η μητέρα της όπως και χιλιάδες γυναίκες ανά τον κόσμο παράτησε κάποτε τα πάντα για να ζήσει ευτυχισμένη στο πλευρό του άνδρα της ξεφεύγοντας από τα στάνταρ της εποχής της. Οι δουλειές που της τάζανε βουλευτές με αντάλλαγμα μια ψήφο την άφηναν αδιάφορη μπροστά στον μεγάλο έρωτα που ζούσε. Η marygin θαύμαζε τη μητέρα της καθώς και τις χιλιάδες γυναίκες που κάνανε το ίδιο αλλά η ίδια ήξερε πως δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει. Tα όνειρά της δεν περιορίζονταν σε έναν έρωτα και έναν γάμο . Ήταν ερωτευμένη μα αυτό δεν καθόριζε τη ζωή της. Η ψυχή της marygin ήταν ταξιδιάρα και δύσκολα χωρούσε σε καλούπια..από μικρή βάδιζε και αυτή στο μονοπάτι που βάδιζαν όλοι, γιατί εκεί την ωθούσαν τα πάντα..το σχολείο, οι γονείς, οι φίλοι..το μονοπάτι δεν της άρεσε, όχι γιατί ήταν συμβατό αλλά γιατί ήξερε το τέλος και δεν της άρεσε να ξέρει. Ήθελε να κάνει δικά της βήματα ,τα δικά της λάθη που κανείς να μην μπορεί να τη συμβουλεύσει γιατί λίγοι θα τα έχουν κάνει. Της άρεσε τόσο να κάνει λάθη γιατί κάθε φορά ένιωθε και λίγο πιο ζωντανή. Η marygin ήταν δύσκολος άνθρωπος ,και δεν άντεχε κανέναν δίπλα της για καιρό. Κάποιο φεγγάρι είχε γυρίσει τις χώρες Ευρώπης μόνη της γιατί ήξερε πως λίγοι ακόμα θα είχαν το θάρρος να το κάνουνε μόνοι τους όπως εκείνη. Τουλάχιστον κανείς από όσους γνώριζε εκείνη..κανείς δεν είχε καμία τρέλα μέσα του. Tα δικά της όνειρα, το δικό της μυαλό ήταν μακριά..και κάπου στην δεκαετία τον 20 έφυγε από το μονοπάτι που χάραξαν οι άλλοι και χάραξε το δικό της..γιατί ακόμα και αν ήταν λάθος ήξερε πως κάποια στιγμή θα ακολουθούσαν και άλλοι… μα ακόμα και αν έχανε ήξερε πως όπως λέει και ο λαός ‘’ ο χαμένος τα παίρνει όλα’’ …

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

η αναμάρτητη

Η Λόλα ξύπνησε πρησμένη από τον ύπνο και με βαρύ κεφάλι. Έσυρε τον εαυτό της μέχρι την κουζίνα προσπαθώντας να φτιάξει καφέ, γιατί η επήρεια των υπνωτικών της κρατούσε συχνά όλη μέρα. Αφού ένιωσε καλύτερα προσπάθησε να βρει τί θα φορέσει.Με αηδία σκέφτηκε πως πάλι όλες θα είναι ντυμένες σαν κλώνοι και έπρεπε να πρωτοτυπήσει. Φόρεσε ένα κοντό μπλουζάκι που άφηνε ακάλυπτο το λίπος που πετούσε στη μέση της και ένα κοντό σορτσάκι εκθέτοντας τα γεμάτα κυτταρίτιδα πόδια της. Μάζεψε τα πορτοκαλοκίτρινα μαλλιά της με ένα ανεκδιήγητο κοκαλάκι και φόρεσε ένα ζευγάρι ψεύτικα φτηνά σκουλαρίκια για να τονίζουν τον κοντό λαιμό της. Πήρε το βραδινό της τσαντάκι γιατί ήθελε να είναι εκκεντρική παρ'ότι ήτανε πρωί (και όσοι τη λέγανε κακόγουστη απλά δεν ξέρανε τίποτα,αυτή τα ήξερε όλα) και βγήκε στο δρόμο. Στο πρώτο τέταρτο έψαχνε απεγνωσμένα στο τσαντάκι της για zanax. Κοπέλες παντού με κοντά φορέματα χαλούσαν την αισθητική της. Κοπέλες βαμμένες και περιποιημένες με ψεύτικα μαλλιά που προφανώς ζητούσαν επιβεβαίωση γιατί μόνο γι αυτό το λόγο περιποιείται κάποια κατά τη Λόλα , από ανασφάλεια. Το zanax την ηρέμησε, σύντομα όμως εκνευρίστηκε και πάλι . Στο δρόμο παντού ζευγάρια. Μα τί στο καλό γινόταν ;;; τυφλοί ήταν όλοι οι άνδρες και κυκλοφορούσαν με αδύνατες κοπέλες που τα πετούσαν όλα στη φόρα και είχαν ψεύτικο μαλλί μέχρι τον κώλο ;; ''Σ ΄εμένα τι λείπει,αναρωτήθηκε,και είμαι μια ζωή μόνη ;;'' Θυμήθηκε τότε μια γνωστή της και εξοργίστηκε .και σκέφτηκε ένα σωρό κακίες να της κάνει. Γιατί ήταν ανεπίτρεπτο να είναι ευτυχισμένη με τόσα λάθη που είχε κάνει. Γι ' αυτό και η Λόλα την έκρινε και αυτή και όλους τους άλλους γιατί η ίδια ήτανε αναμάρτητη και μπορούσε να κρίνει όποιον θέλει. Κανείς δεν έπρεπε να είναι ευτυχισμένος αφού δεν ήταν εκείνη.
Σκέφτηκε να πάρει τη φίλη της γιατί μία της είχε μείνει και να βγούνε. Δυο αποτυχημένες άλλωστε είναι καλύτερα από μία. Ξαφνικά όμως συνειδητοποίησε πως βράδιασε και δεν άντεχε να πάει και πάλι μόνη στο σπίτι. Έτσι έκανε μια στάση στο γνωστό μαγαζάκι της γειτονιάς όπου όλο και κάποιον θα έβρισκε να περάσει το βράδυ. Έτσι και έγινε !! Για ακόμη ένα βράδυ ένα κακομοίρης φίλους του ιδιοκτήτη άκουσε τα εσώψυχα και τις αμπελοφιλοσοφίες της Λόλας (γιατί ήταν και μορφωμένη παρ'ότι δεν κατάφερνε να πάρει το πτυχίο της ) και μετά από ένα τέταρτο αφόρητης πλήξης ,την κέρασε μια μπίρα των 0,90 ευρώ και κέρδισε ένα βράδυ μαζί της. Αυτή η κοπέλα ποτέ δεν άγγιξε την κορυφή δεν έφτασε καν τη μέση γιατί η ζήλεια και η κακία της δεν την άφηναν, τώρα όμως ο πάτος ήταν όλος δικός της...

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

assassins creed

Η Μarygin μέτρησε ξανά και ξανά το κομπόδεμά της και σιχτίρισε αγανακτισμένη την τύχη της και το πάθος της να αγοράζει διάφορα, αδυνατώντας να μαζέψει τα λεφτά που επιθυμούσε. Πήρε τηλέφωνο τον κύριο με τη βαριά φωνή και τον ρώτησε μήπως μπορούσε να κάνει κάποια έκπτωση μα εκείνος ήταν ανένδοτος. Σε τέτοιες δουλειές δεν γινόταν εκπτώσεις. Η Μarygin έκλεισε το τηλέφωνο και φόρεσε τα ροζ ψηλοτάκουνα παπούτσια της, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και απόρησε πως ένα κορίτσι με ροζ φόρεμα , ξανθά μαλλιά πιασμένα σε περίτεχνο κότσο, αθώα μπλε μάτια και αστραφτερό ροζ κραγιόν ( που σε καμία από όσες την ρώταγαν δεν αποκάλυπτε ποτέ την μάρκα ) μπορούσε να σκέφτεται έτσι.. Υπήρχαν τόσοι εκεί έξω που τη μισούσαν και έπρεπε να κάνει κάτι.. τόσα βράδια βγήκε στους δρόμους με ένα μεγάλο χαμόγελο και ποτέ δεν κατάφερε να λύσει τις διαφορές της. Έπρεπε λοιπόν να κάνει κάτι άλλο. . Κάθισε στον μεγάλο μαύρο δερμάτινο καναπέ της και άναψε ένα στικ κάνναβης του οποίου τη μυρωδιά απόλαυσε με ένα μπουκάλι παγωμένης κίτρινης τεκίλας και ένα πακέτο lucky strike.. Μόλις βράδιασε και αφού είχε ήδη καπνίσει αρκετά, ήπιε το σκουλήκι που βρισκόταν στο μπουκάλι και μέτρησε ξανά το κομπόδεμα της..ήταν τόσο άδικο… Κάποιοι άνθρωποι ζούσαν επειδή απλά δεν είχε τα λεφτά να πληρώσει το δολοφόνο.. Έπρεπε να βρει άλλους τρόπους..σηκώθηκε από το μαύρο δερμάτινο καναπέ και πήγε και πάλι στον καθρέφτη..πέταξε τα χαζο-ροζ ρούχα της και φόρεσε μαύρα εσώρουχα και μαύρες ψηλές διχτυωτές κάλτσες..έβαλε αρκετές στρώσεις μάσκαρα και φόρεσε ένα κόκκινο κραγιόν στα χείλη της. Κρέπαρε το μισό της κεφάλι, και ξύρισε το άλλο μισό, φόρεσε το μαύρο βινύλ παλτό της και ανέβηκε στα αγαπημένα της μαύρα ψηλοτάκουνα με τον κόκκινο πάτο..φεύγοντας άρπαξε τα κλειδιά του tt της ένα μπουκάλι τεκίλα και τα αγαπημένα της πουράκια..Το μόνο που ήθελε ήταν να λύσει τις διαφορές της, μόνο που αυτή τη φορά εκτός από ένα χαμόγελο πήρε μαζί της και ένα πιστόλι, και τελικά τις έλυσε…

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Maria La Del Bario

Οι άνθρωποι χωρίζονται σε άπειρες κατηγορίες! Σε καλούς και κακούς, σε πλούσιους και φτωχούς, σε αισιόδοξους και μη, σε διστακτικούς και όχι, σε ριψοκίνδυνους και φοβητσιάρηδες, και σε πολλές ακόμα κατηγορίες. Υπάρχουν άνθρωποι μεγάλοι, που μιλούν για ιδέες και λένε πράγματα που μόνο άλλοι μεγάλοι άνθρωποι μπορούνε να καταλάβουν. Υπάρχουν άνθρωποι μεσαίοι όπως συνηθίζει ο απλός κόσμος να τους λέει, οι οποίοι μιλούν για γεγονότα ,και υπάρχουν και οι μικροί άνθρωποι οι οποίοι συνήθως μιλούν για τους άλλους. Η Μαρία δεν ανήκε σε καμία κατηγορία. βρισκόταν πάντα κάπου στη μέση. Ούτε γλυκιά ούτε ξινή, ούτε φτωχιά ούτε πλούσια, ούτε κακιά ούτε καλή, ούτε υπεύθυνη ούτε ανεύθυνη, ριψοκίνδυνη μα και κάποιες φορές φοβητσιάρα,. Δεν ανήκε ούτε στους μεγάλους ούτε στους μεσαίους ούτε στους μικρούς ανθρώπους αλλά σε μια δική της κατηγορία, στους ελεύθερους. Δεν μιλούσε για ιδέες, για γεγονότα και ούτε μιλούσε για τους άλλους. Η Μαρία έκανε παρέα με όλες τις κατηγορίες ανθρώπων όμως για κακή της τύχη ήταν η αγαπημένη των μικρών ανθρώπων . Υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι μέσα στη ζωή της που εκείνη πολλές φορές τους νόμιζε για φίλους, οι οποίοι λάτρευαν να την σχολιάζουν ίσως γιατί οι ίδιοι είχαν βαρετές ζωές, ίσως γιατί ζήλευαν τη δικιά της ζωή και ένιωθαν πως κάπως έτσι τη μειώνουν, ίσως γιατί απλά ήταν μικροί άνθρωποι.. η Μαρία δεν τους καταλάβαινε πάντα, είχαν την ικανότητα να κρύβονται καλά, τους έβαζε στη ζωή της και τους εμπιστευόταν μα εκείνοι ως άλλες Σοράγιες προσπαθούσαν να χαλάσουν τη ζωή της Μαρίας. Τις περισσότερες φορές δεν πετύχαιναν τίποτα γιατί η Μαρία λάτρευε την κατηγορία των υπέροχων ανθρώπων που την προστάτευαν και είχε πολλούς τέτοιους στη ζωή της. Καμιά φορά όμως την έριχναν μα εκείνη πάντα σηκώνονταν γιατί είχε μάθει να πέφτει μόνη της και να μην την ρίχνουν. Η Μαρία ποτέ δεν κατάλαβε αυτούς τους μικρούς ανθρώπους και την αρρωστημένη εμμονή τους να σχολιάζουν τις ζωές των άλλων. Μα ήξερε πως σε όποια κατηγορία και αν ανήκουν είναι άνθρωποι και έπρεπε να τους συγχωρήσει! Γιατί εκείνη ανήκε στους ελεύθερους ανθρώπους και πίστευε πως η ζωή μπορεί να μην είναι το πάρτυ που περίμενε μα όσο ήταν σε αυτό είχε αποφασίσει να χορέψει. Και μέσα σε αυτό το πάρτυ είχε μάθει να ζει ανεξέλεγκτα, να χαμογελά πάντα, να συγχωρεί γρήγορα και να φιλά αργά…

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Τα περιστέρια!!

Καθόταν μόνη της στην πλατεία κοιτάζοντας τον ήλιο και χαζεύοντας ένα σμήνος με περιστέρια. Φορούσε το καινούριο της φόρεμα και στεκόταν ακίνητη για ώρες! Είχαν επέτειο σήμερα μα εκείνη ήτανε μόνη. Κρατούσε ένα πακέτο τσιγάρα που της είχε πάρει το προηγούμενο βράδυ. Του είχε ζητήσει ένα λουλούδι μα εκείνος μπερδεύτηκε.. πάντα μπερδεύονταν στο τι πρέπει να κάνει..Το βλέμμα της κόλλησε πάνω του καθώς τον είδε να έρχεται! Κάθισε δίπλα της και την κράτησε σφιχτά στην αγκαλιά του για ώρα. Τα επόμενα λεπτά που πέρασαν δεν θυμάται και πολλά..Εκείνος της έλεγε πως πάλι τον άφηνε, πάλι έφευγε και πως αν τον αγαπούσε δεν έπρεπε να το κάνει, αν τον αγαπούσε έπρεπε να είναι μαζί του εκεί γιατί αν ήταν ερωτευμένη θα ήθελε εκείνον και μόνο για να είναι καλά..Όση ώρα της μιλούσε εκείνη χάζευε την πλατεία και το σμήνος με τα περιστέρια. Σκεφτόταν πως τόσα χρόνια τα κοίταζε και πάντα βρισκόταν στην ίδια μεριά της πλατείας. Στη μεριά με τις καφετέριες και τον κόσμο. Θα μπορούσαν να είναι στην άλλη μεριά, εκείνη με τα λουλούδια. Θα ήταν πιο ευτυχισμένα εκεί!
Εκείνος συνέχιζε να της μιλάει για εκείνους, για τη δουλειά του, για διάφορα… όση ώρα μιλούσε εκείνη κοιτούσε τα πράσινα μάτια του και πόσο πολύ θα της έλειπαν!
-θα φύγω !
-Κάθε φορά τα ίδια λες Χλόη! Πάντα φεύγεις και πάντα γυρνάς. Θα παραγγείλω ποτό θέλεις?
Η κοπέλα έγνεψε καταφατικά και λίγη ώρα μετά στο τραπέζι ήρθανε 2 τεκίλες.. Καθώς έπινε το ποτό του φαινόταν όλο και πιο νευρικός. Συνέχιζε να μιλάει για εκείνους και σχεδίαζε διάφορα.
-Τίποτα δεν αλλάζει! είπε το κορίτσι. Πάντα κάνουμε σχέδια και όλα μένουνε ίδια!
-Όλα θα αλλάξουν μωρό μου! Μείνε εδώ και θα δεις..τώρα τα πράγματα είναι δύσκολα στο μέλλον όμως όλα θα αλλάξουν.
Η κοπέλα τελείωσε το ποτό της και κοίταξε πάλι τα περιστέρια. Ένα-ένα είχαν αρχίσει να πηγαίνουν για πρώτη φορά στην άλλη μεριά της πλατείας..
-Δεν ξεχνάω τίποτα από όσα ζήσαμε! Πάντα θα θυμάμαι! Σε αγαπάω!
-Ε τότε δεν θα φύγεις μωρό μου! Και γω σ’ αγαπάω!
Η κοπέλα δεν απάντησε ,γύρισε το βλέμμα της στα περιστέρια..Για πρώτη φορά ήταν πια όλα μαζί στην μεριά με τα λουλούδια! Ποτέ πριν δεν κατόρθωσαν να πάνε εκεί ,μα σήμερα όλα ήταν αλλιώς, και έμοιαζαν τόσο μα τόσο ευτυχισμένα!!