Ταξιδιάρα ψυχή

Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός..καθένας έχει τις δικές του προτεραιότητες, τα δικά του όρια ,τις δικές του αξίες και τα δικά του όνειρα..αιώνες πριν κάποιοι τολμηροί άνοιξαν ένα μονοπάτι και χιλιάδες άνθρωποι ακολούθησαν και εξακολουθούν να ακολουθούν ακόμα και σήμερα το ίδιο εκ του αφαλούς πλέον. Ακολουθώντας το συγκεκριμένο ξέρεις το τέλος γιατί χιλιάδες άνθρωποι το περπάτησαν πριν από εσένα. Ακόμα και αν διάφορα εμπόδια παρεμβάλλονται στο δρόμο η κατάληξη είναι λίγο πολύ η ίδια..η marygin ονόμαζε τα άτομα που ακολουθούσαν μια ολόκληρη ζωή το μονοπάτι, συμβατά..δεν κατάλαβε αν είχαν ποτέ κάποια όνειρα για τον εαυτό τους , ή αν περιορίζονταν σε μια καλή δουλίτσα ,σε ένα καλό γάμο, σε μια οικογένεια και σε ήσυχα γεράματα..ήξερε άπειρους ανθρώπους που ζούσαν έτσι. Φοβόταν να ξεφύγουν γιατί πιο πέρα ήταν άγνωστο και το άγνωστο για πολλούς είναι πρόκληση και για άλλους απαγορευμένο. Ήξερε και ενδιάμεσες περιπτώσεις βέβαια όπως για παράδειγμα τους γονείς της. Η μητέρα της όπως και χιλιάδες γυναίκες ανά τον κόσμο παράτησε κάποτε τα πάντα για να ζήσει ευτυχισμένη στο πλευρό του άνδρα της ξεφεύγοντας από τα στάνταρ της εποχής της. Οι δουλειές που της τάζανε βουλευτές με αντάλλαγμα μια ψήφο την άφηναν αδιάφορη μπροστά στον μεγάλο έρωτα που ζούσε. Η marygin θαύμαζε τη μητέρα της καθώς και τις χιλιάδες γυναίκες που κάνανε το ίδιο αλλά η ίδια ήξερε πως δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει. Tα όνειρά της δεν περιορίζονταν σε έναν έρωτα και έναν γάμο . Ήταν ερωτευμένη μα αυτό δεν καθόριζε τη ζωή της. Η ψυχή της marygin ήταν ταξιδιάρα και δύσκολα χωρούσε σε καλούπια..από μικρή βάδιζε και αυτή στο μονοπάτι που βάδιζαν όλοι, γιατί εκεί την ωθούσαν τα πάντα..το σχολείο, οι γονείς, οι φίλοι..το μονοπάτι δεν της άρεσε, όχι γιατί ήταν συμβατό αλλά γιατί ήξερε το τέλος και δεν της άρεσε να ξέρει. Ήθελε να κάνει δικά της βήματα ,τα δικά της λάθη που κανείς να μην μπορεί να τη συμβουλεύσει γιατί λίγοι θα τα έχουν κάνει. Της άρεσε τόσο να κάνει λάθη γιατί κάθε φορά ένιωθε και λίγο πιο ζωντανή. Η marygin ήταν δύσκολος άνθρωπος ,και δεν άντεχε κανέναν δίπλα της για καιρό. Κάποιο φεγγάρι είχε γυρίσει τις χώρες Ευρώπης μόνη της γιατί ήξερε πως λίγοι ακόμα θα είχαν το θάρρος να το κάνουνε μόνοι τους όπως εκείνη. Τουλάχιστον κανείς από όσους γνώριζε εκείνη..κανείς δεν είχε καμία τρέλα μέσα του. Tα δικά της όνειρα, το δικό της μυαλό ήταν μακριά..και κάπου στην δεκαετία τον 20 έφυγε από το μονοπάτι που χάραξαν οι άλλοι και χάραξε το δικό της..γιατί ακόμα και αν ήταν λάθος ήξερε πως κάποια στιγμή θα ακολουθούσαν και άλλοι… μα ακόμα και αν έχανε ήξερε πως όπως λέει και ο λαός ‘’ ο χαμένος τα παίρνει όλα’’ …