we are young..

          Έρχονται κάποιες ώρες στη ζωή μας που όλα είναι θέμα απόφασης. Για να κερδίσεις κάτι πρέπει να χάσεις κάτι άλλο. Καμιά φορά το κέρδος είναι μόνο εμπειρία ,και η απώλεια μεγάλη. Οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν και όσο και αν σκέφτεσαι κάθε βράδυ πάνω από ένα ποτό τι σκατά πρέπει να κάνεις, η λύση δεν θα ‘ρθει ποτέ. Αν δεν πάρεις μια ταραχή να τα γαμήσεις όλα, προφανώς θα μείνεις εκεί πάνω από το ποτό να σκέφτεσαι τι θα μπορούσες να είχες κάνει. Όπως έχω ξαναπεί υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορείς να κάνεις μόνο στη δεκαετία των 20 και αυτά στα early 20. Γιατί στα 25,29 είναι χαζό πχ να τριγυρνάς μεθυσμένος κάνοντας βλακείες ,πράγμα που στα 19,20 η κοινωνία και οι φίλοι στο συγχωρούν. Έτσι είναι και κάποιες αποφάσεις. Θυμάμαι στα 19 μου να αλλάζω κάθε μήνα χρώμα μαλλιών, και ναι για ένα εξάμηνο κυκλοφορούσα και με μωβ. τώρα όμως δεν  μπορώ να κάνω τα ίδια. Γιατί κυρίως άλλαξα εγώ. Αυτό που δεν κατάλαβα ίσως γιατί είμαι ακόμα 23 ,είναι γιατί άλλαξα και γιατί όλοι αλλάζουν. Το σίγουρο είναι ότι δεν γέρασα. Και ότι η κοινωνία έχει να μου συγχωρήσει πολλά ακόμα. Θυμάμαι σκηνικά που έγιναν πριν 2 χρόνια και θεωρώ παράλογο να τα κάνω ξανά. Και είμαι σίγουρη πως και εκείνα τα άτομα που ξέφυγα μαζί τους, φοβούνται να τα κάνουν ξανά. Δεν ξέρω αν το πτυχίο αλλάζει τους ανθρώπους, ή αν οι βλακείες γίνονται όταν βρεθούν πάλι όλοι μαζί.  Το θέμα είναι ότι ο καθένας χάραξε το δρόμο του , και αυτοί οι δρόμοι πια δύσκολα συναντιούνται.

       Η ευτυχία άλλωστε είναι υποκειμενική. Άλλος είναι ευτυχισμένος στη ρουτίνα που ζει γιατί δεν έφυγε πιο πέρα. Άλλος  είναι ευτυχισμένος γιατί μπορεί να έχασε αλλά τουλάχιστον τόλμησε να φύγει. Και εγώ ευτυχώς ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Εκείνων που τόλμησαν, και έφυγαν. Δεν ξέρω αν εν τέλει κέρδισα ή έχασα, το σίγουρο είναι ότι έπαιξα. Και για την ακρίβεια, τόλμησα να παίξω. Έχω ακούσει πολλούς να παραπονιούνται για την ρουτίνα όπου ζουν και πως θέλουν να αλλάξουν. Εάν αλλάξεις όμως έστω και απλή συνήθειά τους τα χάνουν και τρελαίνονται. Δεν αρέσουν σε όλους οι αλλαγές, και ειδικά σε εκείνους που συχνά ακούς να λένε πως θέλουν να τα αλλάξουν όλα. πριν 6-7 μήνες με θυμάμαι να γράφω εδώ , να λέω σε όλους  πως με κούρασε η ρουτίνα , πως θέλω μια αλλαγή και μπα, μπλα , μπλα, κατάλαβα πως τα λόγια είναι λόγια. Και αν θες να αλλάξεις  κάτι μην το γράφεις μην το λες, απλά καν το. Αρχές Μαίου είχα τη χαρά να μου προτείνουν 3 δουλειές. Κάθε νορμάλ κοπέλα θα διάλεγε εκείνη που είναι κοντά στο σπίτι της , τους φίλους της και τον καλό της. Εγώ που δεν είμαι νορμάλ διάλεξα εκείνη που θα μου έδινε τις  περισσότερες αναμνήσεις και την μεγαλύτερη εμπειρία. Και κάπως έτσι βρέθηκα στις 15 Μαίου στην Μύκονο. Μόνη μου. σε ένα νησί που έβρεχε και με ένα μήνυμα χωρισμού στο κινητό μου γιατί τα άφησα όλα. Στο πλοίο έκλαιγα ώρες και σκεφτόμουνα πόσο δίκιο έχουνε αυτοί που τίποτα δεν αλλάζουν. Σαν άνθρωπος όμως ξέρω πως κάθε αρχή είναι δύσκολη και ξέρω επίσης πως ποτέ δεν το βάζω κάτω. Και κάπως έτσι οι μέρες πέρασαν και ήταν ίσως οι καλύτερες της ζωής μου. Και βρέθηκα έτσι τέλη Αυγούστου να κλαίω πάλι στο πλοίο του γυρισμού μα αυτή τη φορά για άλλους λόγους. Γιατί αυτά που έζησα θα τα θυμάμαι για πάντα. Γιατί οι άνθρωποι που έμειναν δίπλα μου για 3 μήνες ήτανε πιο αληθινοί από ανθρώπους που μείνανε δίπλα μου χρόνια. Και μου το απέδειξε σήμερα η Σερένα, η τρελή μου συγκάτοικος που μου έκανε έκπληξη στην Πάτρα. Κάτι που κάποιοι , και πάλι λίγοι, θα έκαναν μόνο για γκόμενο. Κι όμως εκείνη μου θύμισε πως ίσως ακόμα υπάρχουν φίλοι και άνθρωποι που μπορεί να μην δεις ποτέ ξανά ,μα θα θυμάσαι για πάντα. Και ενώ όλοι χτες βλέπανε από το μπαλκόνι τους το μπλε φεγγάρι, εμείς το βλέπαμε από το δικό μας..

νεύρααααααααα και ζώδια

Σαν άνθρωπος έχω απίστευτα νεύρα.. αν και είμαι μια σταλιά , με μια μπουνιά πάνω στα νεύρα μου,  ξαπλώνω και το Ζαμπίδη. Με εκνευρίζουν πολλά πράγματα αλλά φροντίζω να μην ξεσπάω στους άλλους , αμα δεν φταίνε. Προχτές ξύπνησα με κέφια , και ήμουν σίγουρη πως θα έχω μια τέλεια μέρα. Άνοιξα τηλεόραση, έφτιαξα καφέ, και άκουσα τη Λίτσα Πατέρα να λέει πως αναμένεται ένα ευχάριστο σαββατοκύριακο για το ζώδιο μου, με εκπλήξεις . Πριν χεστώ από τη χαρά μου, και μιας και άνοιξε ο καιρός είπα να βάλω μπαλαρίνες. Τις έβγαλα από το κουτί τους και μπήκα για μπάνιο. Μέχρι να βγω, να ντυθώ ,να στολιστώ το σκυλί μου είχε ήδη φάει τη μία και ετοιμαζόταν για την δεύτερη.  Καυτά δάκρυα κύλησαν στο φρεσκοβαμμένο πρόσωπό μου και άρχισα να την κυνηγάω. 20 λεπτά μετά, εγώ βρισκόμουν ιδρωμένη στην κρεβατοκάμαρα να μετακινώ το κρεβάτι πέρα δώθε και αυτή η σκασμένη να κρύβεται από κάτω. Τελικά το ξύλο το γλίτωσε και γω έφυγα μες τα νεύρα.
             Πριν προλάβουν να μου περάσουν , τσακωνόμουν με τον καλό μου, ο οποίος θα πήγαινε να φτιάξει το κινητό του και ήθελε να πάει και το δικό μου για σέρβις γιατί που και που κολλάει. Για να μην τα πολυλογώ του το έδωσα αφού το απόγευμα θα το έπαιρνα πίσω. Έλα όμως που το σύμπαν μου κάνει πλάκα για να γελάει με τα νεύρα μου.
18.15 παίρνω το κινητό μου, το τεστάρω, χαιρετώ τον τεχνίτη και φεύγω.
18.25 δέχομαι κλήση, το σύστημα  touch δεν δουλεύει . δεν μπορώ να απαντήσω.
18.30 πίσω στο κατάστημα.
-κάτι πειράξατε και δεν δουλεύει.
-χίλια συγνώμη σε μισή ώρα έλα να το πάρεις.
19.15 πίσω στο κατάστημα. Παίρνω το κινητό.το τεστάρω όλα καλά φεύγω.
19.30 κολλάει το touch, το ακουστικό κάνει παράσιτα, το home button δεν πατάει. Αρχίζω να νευριάζω , σκέφτομαι την μπαλαρίνα και νευριάζω χειρότερα.
20.50 μπαίνω στο μαγαζί κατακόκκινη από τα νεύρα. Βρίζω έναν πελάτη που τον πέρασα για υπάλληλο. Ζητάω συγνώμη. Βρίζω τον τεχνικό, μου λέει να ηρεμήσω. Περνάνε 5 λεπτά δεν ηρεμώ. Μου λέει να περάσω σε μια ώρα.
21.00 μπαίνω στο μαγαζί, ένας καημένος κάθεται μαζεμένος στην καρέκλα. Μου δίνει το κινητό μου. ελέγχω.όλα οκ. Κρατάω τον τεχνικό μέχρι τις 10 να σιγουρευτώ ότι δουλεύει.
21.45 φεύγω .
22.30 κολλάει το γαμημένο home button,  τιμωρώ το σκυλί μου για το πρωί. Πάω στη δουλειά του φίλου μου και αρχίζω να του φωνάζω για το μαλάκα που πήγε και έδωσε τα κινητά μας. Βρίσω το σόι του τεχνικού με έμφαση στη μάνα του, το σπίτι του και εύχομαι να του καεί το αμάξι.
24.00 έχω πιει 4 ποτά και έχω ηρεμήσει.
2.00 κοιμάμαι
6.00 ξυπνάω μες τα νεύρα, γιατί τα θυμήθηκα όλα. ξυπνάω και το φίλο μου, γιατί φταίεικαι θέλω πάλι να ξεσπάσω.
8.00 ντύνομαι και φεύγω και περιμένω να ανοίξει το γαμωμάγαζό του.
9.00 δεν θέλω να σας αναφέρω το τι έγινε εκεί μέσα. Αν είχα γκασμά θα το χα σπάσει όλο. Στις  11 πήρα πίσω κομπλέ το κινητό μου, μου επέστρεψε το αρχικό ποσό για το σέρβις και ζήτησε 1000 συγνώμη.
15.00 παίρνω ταξί να πάω για μια συνέντευξη.
Όπου τ ταξιτζής, ε εγώ.
Τ – από πού είσαι?
Ε – από θεσσαλία.
Τ – καλά το βρήκαμε τώρα όλες ελληνίδες.
Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι το μαλλί είναι αποτέλεσμα ντεκαπάζ. Και στην τελική δεν είμαστε όλες οι ελληνίδες μελανούρια.
Τ – ε καλά τώρα..
Ακολουθεί 5λεπτη συζήτηση για κόμματα , με έμφαση στη πατρίδα μου Ρωσία( όπως επέμενε) .Μου βρίζει το κράτος, τους πολιτικούς και ότι ο κλάδος του είναι μάγκες και πως 30 χρόνια κάνει ότι θέλει. Κανείς δεν μπορεί να του πει τι θα κάνει. του λέω να στρίψει αριστερά στην επόμενη γωνία. Το κάνει αμίλητος. Πλήρωνω του λέω ένα σπασίμπα και φεύγω.
15.30 μπαίνω στη συνέντευξη. Όλα τέλεια. Δείχνω βιογραφικό ,δείχνουν ενδιαφέρον. Με ρωτάνε για προυπηρεσία. Που να τα βρω χριστιανέ μου?? διαβάζεις ότι είμαι 23, έχω πτυχίο 10 μήνες , πώς στον πουτσο να έχω προυπηρεσία πάνω στο αντικέιμενό μου?

Το βράδυ συνεχίστηκε με τον ημιτελικό του τουρνουά δηλωτής που σας έλεγα όπου οι αντίπαλοι απλά μας ξεφτίλισαν.  το ηθικό δίδαγμα είναι να μην πιστεύετε στα ζώδια.
Υ.Γ.  wtf δλαδή ρε  λιτσάκι ??

WTF?

           Κάτι δεν πάει καλά στον κόσμο τον τελευταίο καιρό.  Η οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την κρίση μέσης ηλικίας, ήρθε και τρέλανε εντελώς τις μεγαλύτερες ηλικίες.  Πριν βιαστείτε να με πείτε κακιά, σκεφτείτε λίγο και μόνοι σας και θα δείτε ότι πραγματικά μερικοί ηλικιωμένοι το χουν χάσει.Χτες το απόγευμα βγήκα για να κάνω τα ψώνια του νοικοκυριού μου.  στο δρόμο για το super market και ενώ περίμενα υπομονετικά στο φανάρι μια ηλικιωμένη γλυκύτατη γριούλα, αψήφισε τα πάντα διασχίζοντας με το καροτσάκι της λαικής το δρόμο. Φυσικά η κυκλοφορία σταμάτησε , τα αυτοκίνητα αρχικά κόρναραν αφήνοντας παγερά αδιάφορη την γριούλα που διέσχιζε το δρόμο με το πάσο της. Όταν οι οδηγοί άρχισαν να βρίζουν διαμαρτυρόμενοι  πως για τους πεζούς υπήρχε κόκκινο, η γριούλα γύρισε με ύφος και τους αποκάλεσε ‘’τσογλάνια’’ που δεν σέβονται τις μεγαλύτερες ηλικίες. Σοκαρισμένη συνέχισα την πορεία μου όταν για κακή μου τύχη βρέθηκα πίσω από την εν λόγω κυρία στο επόμενο πεζοδρόμιο. Το πεζοδρόμιο στενό, η γριούλα αλάνι, και κάπως έτσι είχα κολλήσει πίσω της καθώς πήγαινε με το πάσο της και το καροτσάκι της πιάνοντας όλο το πεζοδρόμιο  αδιαφορώντας για τους υπολοίπους που βιαζόταν.  Ένας πιτσιρικάς που έκανε το λάθος  να της ζητήσει να περάσει δέχτηκε την εξής αντίδραση. Η γριούλα σταμάτησε , τον λοξοκοίταξε και του είπε ότι αν βιάζεται μπορεί να πάει από τον δρόμο , ύστερα συνέχισε και πάλι, αυτή τη φορά  με πιο αργό βήμα .
             Αφού κατάφερα να προσπεράσω τη γριούλα βρέθηκα στο μανάβικο της γειτονιάς για να ψωνίσω τα ζαρζαβατικά μου. Μπαίνοντας μέσα είδα μια άλλη γριούλα, το ίδιο γλυκιά και αθώα με την προηγούμενη. Η συγκεκριμένη γυρνούσε από καφάσι σε καφάσι, παραπονούμενη στο μανάβη για τα λαχανικά. Αφού έκανε 100 ώρες να διαλέξει ντομάτες, τις οποίες προόριζε για τρίψιμο, κατευθύνθηκε στον πάγκο με τις πατάτες. Οκ θα μου πείτε η πατάτα είναι πατάτα θα την κόψεις θα την βράζεις-ψήσεις-τηγανίσεις, άρα είναι εύκολη η διαλογή τους. Για εσένα ναι για την γριούλα πάλι όχι. Αφού έψαξε ένα δίχτυ 10 κιλών αποφάσισε πως καμία δεν ήταν καλή για τηγάνισμα και ανάγκασε το μανάβη, ο οποίος βρισκόταν σε ηλικία και στα πρόθυρα εγκεφαλικού, να φέρει άλλο ένα δίχτυ από την αποθήκη γιατί αυτές που είχε μπροστά δεν ήταν καλές. Αγανακτισμένος και κατακόκκινος ο μανάβης κουβαλούσε πατάτες πέρα δώθε . Η γριούλα αδιάφορη και απογοητευμένη δήλωσε πως καμία πατάτα δεν είναι καλή και επειδή δεν βλέπει καλά να κόβει, θα πάρει εκείνες τις προτηγανισμένες του μπαρμπα-στάθη που τις έφαγε και παλιά και ήταν και ωραίες. Πλήρωσε τις ντομάτες παραπονούμενη για την τιμή τους , και έφυγε σέρνοντας το καροτσάκι της. Ο μανάβης ήταν στα πρόθυρα φόνου, και εγώ όντας σε δύσκολη θέση αγόρασα 2 κιλά πατάτες γιατί ντράπηκα.
            Πηγαίνοντας σπίτι είδα ότι η γριούλα είχε όντως δίκιο γιατί οι πατάτες δεν τηγανίζονταν αλλά μαύριζαν και οι ντομάτες ήταν για κλοτσιές. Το ίδιο απόγευμα με βρήκε στα μαγαζιά να ψωνίζω με μια φίλη. Μετά από ώρα , βρισκόμασταν στην ουρά για το ταμείο. Στο μαγαζί επικρατούσε ο κακός χαμός και η ουρά ήταν μεν ατελείωτη αλλά προχωρούσε σχετικά γρήγορα. Λίγα λεπτά αργότερα παρατηρήσαμε πως είχαμε κολλήσει . Ο λόγος? Μα φυσικά μια ηλικιωμένη κυρία. Η εν λόγω κυρία, εκπρόσωπος του στιλ Άρτα- Γιάννενα , συνοδεύονταν από την κόρη της, καταζητούμενη επίσης από την αστυνομία μόδας. Ήταν εμφανές πως μένανε σε κάποιο χωριό και είχαν κατέβει για ψώνια. Ο λόγος που καθυστερούσαν την ουρά δεν ήταν επειδή είχαν πολλά ρούχα, αλλά γιατί η κυρία επέμενε να της κόψουν κάτι από την τιμή του φορέματος. Άδικα οι κοπέλες στο ταμείο της εξηγούσαν πως πρόκειται για πολυεθνική και δεν μπορούν να κάνουν παζάρια. Η κυρία επέμενε να μην της κόψουν απόδειξη και να μειώσουν την τιμή του φορέματος και πως λόγω κρίσης πρέπει να κόβουνε λίγο. 20 λεπτά μετά και αφού το πήρε απόφαση, έφυγε χωρίς να αγοράσει το φόρεμα και φωνάζοντας πως δεν πρόκειται να ξανα ψωνίσει από εκεί.Δεν έχω να σχολιάσω κάτι άλλο ,τα συμπεράσματα δικά σας.

Πάσχα

Το Πάσχα που πέρασε ίσως ήταν από τα καλύτερα που έχω περάσει.  Χαίρομαι που δεν είμαι κανένα βλαμμένο και έχω φίλους ακόμα στο πατρικό μου. μην γελάτε απλά ένα ξέρω ένα σωρό ανθρώπους που όταν γυρνάνε στο πατρικό τους απλά δεν έχουν φίλους.  Έκανα πολλές κραιπάλες, είδα πολύ κόσμο και πέρασα υπέροχα. Φυσικά στο όλο ωραίο σκηνικό προστέθηκαν συγγενείς που δεν με χωνεύουν, κυρίως γιατί δεν χωνεύουν τη μάνα μου. Δυστυχώς δεν είμαι σαν εκείνη γι αυτό και τα τελευταία χρόνια απαντάω αναλόγως στις προσβλητικές ερωτήσεις τους.  Είναι περίεργοι κάποιοι συγγενείς.  Και κατάλαβα με τα χρόνια πως αυτοί που στη ζωή σου θα σε ζηλέψουν πιο πολύ και θα σου  κάνουν κακό είναι κυρίως οι ‘’κολλητές’’ σου και κάποιοι συγγενείς. Κάποιες μέρες του Πάσχα , δούλεψα στο café-bar του αδερφού μου. Είδα κόσμο πολύ, κόσμο από τις γύρω περιοχές και κυρίως κόσμο που δεν ήξερα. Το περίεργο δεν είναι αυτό, το περίεργο είναι ότι δεν είδα κανέναν συγγενή μας. Ναι μεν τον πρώτο καιρό ερχόταν αρκετοί, αλλά όσο το μαγαζί ανέβαινε τόσο εκείνοι άρχιζαν να αραιώνουν τις επισκέψεις ένας ένας. Πονάει να βλέπεις το ξαδερφάκι σου να βγάζει πιο πολλά από εσένα, ε?  Ανέκαθεν δεν τα πήγαινα καλά με συγγενείς και αυτός ήταν ένας λόγος παραπάνω.  Τόσες μέρες διακοπές και δεν πέρασε κανείς τους ούτε για ένα γαμημένο καφέ. Φυσικά δεν είχα αυτούς ανάγκη, ούτε περίμενα να έρθουν αλλά το θεωρώ ανέντιμο και ανήθικο να με φιλάνε ψεύτικα με χαρά όταν με βλέπουν , να με ρωτάνε πως πάει το μαγαζί, και πότε θα με δούνε από την στιγμή που δεν σηκώνουν τον κώλο τους να έρθουν να με δούνε. Δεν ήξερα που θα με βρούνε τέτοιες μέρες?? Όσον αφορά τις μεγαλύτερες ηλικίες που λύσσαξαν να ρωτάνε και τι θα κάνω στη ζωή μου και που δουλεύω , ενώ ξέρουν με κάθε λεπτομέρεια από την γιαγιά μου τι κάνω και που δουλεύω να τους ενημερώσω ότι τους έχω γραμμένους και ότι στη ζωή μου θέλω να κάνω στριπτιζ σε κακόφημα μαγαζιά και να παντρευτώ ένα ρώσο που να πίνει και να με βαράει.. και επειδή μου δώσατε ένα κάρο συμβουλές να σας δώσω και γω μία. Βαφτείτε μπλε ρε και πέστε στη θάλασσα.  Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις στο σόι μου, άτομα που σέβομαι , που λατρεύω και ξαδέρφια , καλά μία είναι, ξαδερφή που τη νιώθω αδελφή μου. οι υπόλοιποι απλά fail.

Το άλλο κουλό που συνέβη το Πάσχα είναι το εξής. Με πλησίασε ένας τύπος προφανώς μεθυσμένος ο οποίος ενώ αρχικά μου την έπεφτε, στη συνέχεια θυμήθηκε ότι πριν 2 χρόνια είχε πηδήξει μια κοπέλα που έκανα παλιά πολύ παρέα, και άρχισε να μου μιλάει για την τότε λυσσάρα φίλη μου , που δεν ήξερε να παίρνει ‘’πι..ες’’,  που απλά άνοιγε τα πόδια και περίμενε από τον άλλον τα πάντα, και αφιέρωσε τα υπόλοιπα 10 λεπτά στο να μου παρομοιάζει τον κώλο της με χαλασμένο ζελέ . Το περίεργο δεν είναι αυτό γιατί πάνω κάτω έχω μάθει πως μιλάνε οι άντρες. Το περίεργο είναι ότι παρά τα δεκάδες σινιάλα που έκανα στον αδερφό μου και σε φίλους μου να έρθουν να με σώσουν ,κανείς δεν ήρθε. Καθ όλη τη διάρκεια της συζήτησης του κώλου, κοιτούσα τα νύχια μου και σκεφτόμουν πόσο πολύ θα ήθελα να φάω ένα. Από το καρναβάλι που έσπασα το δόντι μου, δεν μπορώ να τα φάω με το νέο χτιστό μου δόντι. Για πρώτη φορά λοιπόν στη ζωή μου είχα νύχια. Όσο ο τύπος είχε ξεφύγει , άρχισα να τρώω δειλά δειλά ένα νύχι με τα πίσω μου δόντια.  Ένιωσα μια μεγάλη χαρά και ανακούφιση και σκέφτηκα ότι άλλο ένα δεν πειράζει. Έτσι άρχισα σιγά σιγά να τρώω και τα υπόλοιπα. Λίγη ώρα αργότερα, μία άγνωστη ήρθε τα νεύματα που έκανα να σωθώ και ήρθε και με πήρε. Κοίταξα αηδιασμένη το δεξί μου χέρι όπου είχα φάει όλα τα νυχάκια μου, και μην μπορώντας να κάνω αλλιώς έφαγα και το αριστερό. Το βράδυ κοιμήθηκα χαρούμενη και με κουτσοφαγωμένα νύχια.

Το Πάσχα είδα πολλούς γνωστούς. Και το περίεργο είναι πως λόγω κρίσης πολλοί γυρίσανε στο πατρικό τους. Να δείτε που όπως πάει σε λίγο θα επιστρέψουμε όλοι.  Το επόμενο ταξίδι μου θα είναι στις εκλογές. Προβληματίζομαι πολύ με αυτό το θέμα. Ποτέ δεν έχω ψηφίσει, όμως τώρα είναι αλλιώς. Είμαστε ένα κράτος που γέννησε τη δημοκρατία, την ελευθερία λόγου, την φιλοσοφία, και ξαφνικά βρισκόμαστε να χρωστάμε , και αν και δεν είμαστε το μόνο κράτος που χρωστάει ξαφνικά όλη η πίεση πέφτει σε μας. Κριτικάρουν τις συνήθειες μας, τον τρόπο ζωής μας, κριτικάρουν την Ελλάδα που γέννησε τον όρο κριτική. Το θέμα όμως δεν είναι οι άλλοι, το θέμα είναι οι δικοί μας. Αυτοί που για δεκαετίες ψηφίζαμε και φτάσαμε τώρα εδώ. Αυτούς που πηγαίναμε και ζητούσαμε ρουσφέτια, αυτοί που παίρναν μίζες και ρήμαζαν το δημόσιο προυπολογισμό. Εδώ που φτάσαμε όμως δεν πρέπει να αφήσουμε τα πράγματα στη μοίρα τους. εμείς οι νέοι πρέπει να ψηφίσουμε. Προσωπικά δεν θα αφήσω τους γονείς μου να ψηφίσουν εκτός αν θέλουν να τους δώσω το ψηφοδέλτιο σταυρωμένο. Φυσικά για τους ηλικιωμένους ούτε λόγος. Η επόμενη κυβέρνηση θα επηρεάσει τη δικιά μας ζωή, των νέων. Εμείς πρέπει να αποφασίσουμε για το μέλλον μας. Δεν πρόκειται να γράψω άλλα γι αυτό το θέμα απλά σκεφτείτε το καλά. Προσωπικά είναι η πρώτη φορά που θα ασχοληθώ πριν ψηφίσω και  σκεφτείτε και σεις πριν ψηφίστε. Και μην ξεχάστε να κλειδώστε γονείς και παππούδες.

χωρίς ταυτότητα

Τις τελευταίες μέρες κουράστηκα πολύ. Πάρα πολύ. Μου ‘σκασε να πάω ένα ταξίδι στο εξωτερικό και αποφάσισα να βγάλω ταυτότητα. Όχι ότι δεν είχα , αλλά να μετά το τελευταίο μου ταξίδι όπου έλειπα καιρό ο διάολος που λέγεται Πεπίτα μου έφαγε τη μισή, έτσι για να μην ξαναφύγω. Κυκλοφορώ λοιπόν έτσι σχεδόν ένα χρόνο. Ε ,ήταν καιρός να αλλάξω. Η κούραση βέβαια δεν ήταν τα εισιτήρια αλλά η ταυτότητα. Γιατί? Γιατί προφανώς η ασφάλεια Πατρών την έχει δει Ιντερπόλ και πνίγεται και γι αυτό πρέπει 7-8 το πρωί να πας για να κλείσεις ραντεβού για να σε δεχτούν την ίδια μέρα!! Πήγα λοιπόν που λέτε , αφού στο διάστημα 8-12 είχα τρέξει να ΚΕΠ για να βρω 1 μόνο υπάλληλο, η οποία μόλις έφτασε η σειρά μου έφυγε και ήρθε μια άλλη με 9 σακούλες καταστημάτων να εξυπηρετήσει. Η οποία σαφώς και είχε νεύρα αφού από τις 8 που υποτίθεται ότι δούλευε βγήκε να ψωνίσει και μάλλον δεν βρήκε αυτά που ήθελε, και έτσι ξέσπασε πάνω μου βρίζοντας τους ‘’ καράβλαχους ’’ στην πόλη μου που στέλνανε λάθος πιστοποιητικό γεννήσεως. Δεν την έβρισα γιατί είχε δίκιο ,οι πατρινοί είναι πολιτισμένοι και άρχοντες και εμείς στην θεσσαλία, βλάχοι. Τώρα πως βγήκαν τα 5 Π για τους πατρινούς και τα λοιπά για τους καταυλακιώτες δεν ξέρω να το εξηγήσω μιας και είμαι καραβλαχάρα. Αφού πήρα το χαρτί μου της έριξα 2 καντήλια έτσι για να δει πως βρίζουνε οι βλάχοι , έβρισα και την 1 υπάλληλο που μόλις είχε επιστρέψει με ψώνια.
Σειρά είχαν οι φωτογραφίες. Πήγα σε ένα κεντρικό μεγάλο φωτογραφείο , όπου με το που μπήκα ο τόπος πλημμύρησε από τα σάλια του 60 πορνόγερου φωτογράφου. Αφού προσπάθησε να με πείσει να γίνω κοκκινομάλλα , καθώς και να πιάσει τα μαλλιά μου με τα κωλόχερά του δήθεν για να δει την ποιότητα, έβγαλα 2 φωτογραφίες, όπου μοιάζω με πακιστανή στοιβαγμένη με άλλους 150 σε βάρκα 10 ατόμων. Επειδή δεν είχα ώρα ευχαρίστησα τον πορνόγερο που δεν δέχονταν και λεφτά για 2 φωτογραφίες μωρέ όπως είπε και ήταν και τιμή του πήρα τον δρόμο για την ασφάλεια. 1 ώρα και μισό πακέτο τσιγάρα μετά ήταν η σειρά μου να μπω στην ασφάλεια. Αφού μου πήραν όλα τα χαρτιά, μου ζήτησαν να φέρω μέσα το μάρτυρα και όλα οκ. Ναι αλλά ποιον μάρτυρα? Έπρεπε να βρω μάρτυρα. Τσακίστηκα λοιπόν στο μαγαζί που δουλεύω αποφασισμένη να αρπάξω όποιον βρω μπροστά μου , και να τον σύρω στο τμήμα. 3 λεπτά μετά ξαναγύρισα στο τμήμα με ένα βεσπάκι και έναν λεγόμενο τούμπανο φίλο φίλου μου που ήρθε να υπογράψει. Του ζητήθηκε ταυτότητα για να υπογράψει και βγήκε να την πάρει. Στο διάστημα που έλειπε έμαθα ότι την ζητάνε σε περίπτωση που εκκρεμεί κάποιο ένταλμα εις βάρος του. Όταν τον ενημέρωσα τσίριζε ότι εκκρεμούν 2 , εκ των οποίων το ένα για ξυλοδαρμό και το άλλο για χρέη. Και ότι το έκανα επίτηδες επειδή με πλήρωσαν ανταγωνιστές του για να τον κλείσω μέσα. Τέλειο??. Έφυγε τρέχοντας με το βεσπάκι και εγώ έμεινα μόνη μου με τα χαρτιά στο χερι και μια γριούλα που προσφέρθηκε να κάνει ότι με ξέρει και να υπογράψει.
Αφού λοιπόν πήρα και τον αριθμό ταυτότητας, πήγα να κλείσω εισιτήρια. Προς μεγάλη μου έκπληξη για κοντινό προορισμό το ταξιδιωτικό μου ζήτησε 280 ευρώ για μια απόσταση 4 ωρών. 2 πήγαινε, 2 έλα. Από περιέργεια μπήκα στο Ίντερνετ και βρήκα τη συγκεκριμένη πτήση που μου έλεγε στην τιμή των 210 και σκέφτηκα τι στο καλό βγάζουν από κάθε ταξίδι και τι χρειάζεται για να ανοίξω γραφείο. Το ταξίδι είναι μιας οργάνωσης πανευρωπαικής όπου έχω ξανα ταξιδέψει και προάγει την συλλογικότητα , την ανταλλαγή κουλτούρας. Όλα τα μέλη βοηθάνε τα υπόλοιπα και γενικά όλοι μαζί αλληλοβοηθιούνται για να ταξιδεύουμε οικονομικά και να γνωρίζουμε όλο τον κόσμο. Φυσικά έπεσα πάλι πάνω στην εξαίρεση καθώς άμα δεν στείλω πάνω από 10 μηνύματα και e mail και αμα δεν γίνω σπαζαρχίδω κανένας δεν μου απαντάει για να με βοηθήσει, γι αυτό και στο τελευταίο e mail τους ευχαρίστησα για τη βοήθεια και πρότεινα να αλλάξουν το σύνθημα της οργάνωσης από ΄΄ όλοι για όλους’’ σε ‘’ βγάλε το φίδι από την τρύπα μόνος σου’’. ξενέρωσα του κερατά και σκέφτηκα να μην πάω καθόλου αλλά ακόμα δεν έχω αποφασίσει. Γι αυτό το νου σας και μακριά από τέτοιου είδους οργανώσεις.. γεια χαρράααα

γιαούρτι έχω μάνα μου

Η βδομάδα που πέρασε ήταν η πρώτη βδομάδα μετά την ενηλικίωση μου που δεν έριξα καντήλι. Περίεργο για μένα που κατεβάζω 365 το χρόνο και εκνευρίζομαι με το παραμικρό. Ούτε ο ανάδρομος ερμής ούτε και τα νεύρα που μου δημιουργήθηκαν με έκανα να βρίσω. Μπορώ να πω μόνο ότι είχα λίγο άγχος. Λίγο όμως. Από κει που όλα ήταν ήρεμα και σκέφτηκα πόσο καλή νοσοκόμα θα γινόμουν αφού τον τελευταίο καιρό βαρούσα ενέσεις με την ρουτίνα της καθημερινότητας ξαφνικά και πάλι όλα ανατράπηκαν. Κατ αρχάς πρέπει να πάω σε ένα ινστιτούτο γερόντων να δω μήπως έχω αυτό που διαφημίζει ο Βουτσάς γιατί αν δεν πιώ κανά ποτό, ο ύπνος τα βράδια δεν με πιάνει. Σχολάω γύρω στις 2 και από κει και πέρα αποχαυνώνομαι στην τηλεόραση. Το τι σειρές έχω δει δεν υπάρχει. Btw τι σκατά παίζει με αυτά τα τούρκικα πρωί , μεσημέρι, βράδυ? Και γιατί δεν παίζουν τα μελανούρια οι τούρκοι αλλά κάτι κατάξανθοι μόντελοι? Βαριέμαι πολύ να τα δω αλλά σε κάθε ζάπινγκ τα πετυχαίνω μπροστά μου. μου την δίνουν πολλοί οι τούρκοι. Θυμάμαι ένα κρύο βράδυ στον έβρο που ήμουν μόλις 5 χρονών και ο πατέρας μου έφευγε μαζί με όλο το στρατό της πόλης για το γνωστό σκηνικό με την σημαία στα Ίμια. Από τότε πάντα φοβόμουν και με τσάντιζαν σε κάθε σκηνικό γιατί ο πατέρας μου έφευγε για μέρες. γι αυτό και δεν βλέπω τούρκικα.

Δεν ξέρω αν βλέπετε εσείς αλλά αν βλέπετε κόψτε τα. Που λέτε λοιπόν τα βράδια δεν με πιάνει ο ύπνος . Ευτυχώς τον τελευταίο καιρό ξενυχτάει και το έτερον ήμισυ μαζί μου και έτσι απασχολούμαι με τον καλύτερο τρόπο. Την τελευταία βδομάδα όμως πέφτω νεκρή για ύπνο . Λίγο οι σκέψεις ,λίγο το ποτό, λίγο που βαρέθηκα την 105 επανάληψη του καφέ της χαράς πέφτω και κοιμάμαι. Βέβαια είμαι πολύ αγχωμένη. Τι θα κάνω το καλοκαίρι, τι θα κάνω το σεπτέμβρη,τι άλλο να σπουδάσω για να βρω δουλειά και μπλα μπλα μπλα. Και εκεί που βαριόμουνα την τελευταία βδομάδα ο ανάδρομος ερμής με ευνόησε. Το κινητό μου δεν έχει σταματήσει να χτυπάει από τα φτωχά βιογραφικά που έστειλα. Με αποτέλεσμα να μου έχουν προτείνει δέκα δουλειές και να μην ξέρω ποια θέλω. Περίεργο πράγμα. Αυτό συνήθως συμβαίνει με γκόμενους. Όταν είσαι single κανείς και εκεί που κάνεις σχέση πλακώνουν όλοι και σε μπερδεύουν. Έτσι και τώρα. Ενώ βαριόμουνα και κανόνισα ένα ταξιδάκι αναψυχής, μου σκάσανε δουλειές και δεν ξέρω τι να πάρω και τι να αφήσω. Συν τοις άλλοις μπήκα και σε τουρνουά δηλωτής σε ζευγάρια. και δεν ξέρω πως αλλά το βράδυ πριν από κάθε αγώνα βγαίνουμε και πίνουμε και το πρωί σερνόμαστε μα για ένα περίεργο λόγο πάντα νικάμε. Αν πάρω τα λεφτά δεν ξέρω τι θα κάνω ίσως πάρω ένα καινούριο σπίτι στην Πεπίτα. Με απασχολούν πολλά. Τον τελευταίο καιρό τρελαίνω την κομμώτρια μου. θέλω να σκουρίνω τα μαλλιά μου. Πολύ.Από την πλατίνα τα θέλω μαύρα. Από την άλλη βλέπω τα άσπρα μου μαλλάκια και τα λατρεύω. Και εκεί που τα λατρεύω τα μισώ. Θέλω να πάρω μια τρέσα αν και δεν μου αρέσει το πολύ μακρύ μαλλί. Μου θυμίζει τσιγγάνα. Γι αυτό δεν ξέρω τι να κάνω. Να το γυρίσω σε Ερατώ ή να παραμείνω η μαδημένη paris?

Χτες έφαγα το περιβόητο γιαούρτι. Άνοιξε ένα μαγαζί με παγωμένο γιαούρτι που βάζεις πάνω ότι θες και σαν γνήσιο πρόβατο έτρεξα να δοκιμάσω το καινούριο. Αφού έβαλα σε ένα μεσαίο κεσεδάκι γύρω στα 200 γραμμάρια συνέχισα να το φορτώσω. οι μπροστινές μου κάτι χοντρές φασιονίστα, ντυμένες Άρτα και Γιάννενα - βιτρίνα, με βαρβάτο κομπόδεμα από το μπαμπά- γαμώ την τύχη μου την χορεύτρια που με έριξε στο μεροκάματο - μετρούσαν θερμίδες από τα ξηροκάρπια και τα φρέσκα φρούτα που έριξαν στο γιαούρτι , και εγώ είχα καρφωθεί στα μπούτια τους και προσπαθούσα να καταλάβω πως διατηρείται τέτοιο μπούτι με τέτοιο βραδινό. Αφού πήρα σειρά έβαλα στο γιαουρτάκι μου φράουλα 6 κουταλιές πραλίνα φουντούκι κραντς λευκή τριμμένη σιρόπι βύσσινο, ινδική καρύδα και 2 κερασάκια. οι φασιονίστα είχαν καρθωθεί στα δικά μου ατροφικά μπούτια και εγώ είχα πάρει το βλέμμα έχω υπο-θυροειδή –δεν παχαίνω-μην χαίρεστε , δεν θα έχω καμπύλες ποτέ. Με χαρά ζύγισα το γιαούρτι μου που –ω θέε- ζύγιζε 600 γραμμάρια. Ναι , τα συμπράγκαλα που το στόλισα ζύγιζαν σχεδόν μισό κιλό και πλήρωσα το ποσό των 6 ,5 ευρώ για ένα γιαούρτι με μισό κιλό μερέντα. Αφού το έφαγα ,ακύρωσα τη δουλειά το απόγευμα και έκανα το δρομολόγιο σαλόνι – τουαλέτα 57 φορές. Από χτες δεν έχω ξαναφάει και τώρα σας αφήνω γιατί μου ανεβαίνει και πάλι η πραλίνα ..

Bitch 1 ( πωλήτριες)

Κατ αρχάς να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω κάτι με όλες τις πωλήτριες και πως η ίδια έχω εργαστεί σε αυτό το πόστο με τεράστια αποτυχία καθώς αρνούμουν να κάνω αυτό που σιχαίνομαι να μου κάνουν ( βλ. κυνήγι ).

Μαγαζί 1 Ξεκίνησα λοιπόν χτες το απόγευμα με μια φίλη μου να πάμε στα μαγαζιά, και η αντιμετώπιση που είχαμε από τις περισσότερες ήταν στην καλύτερη περίπτωση απαράδεκτη. Θα ξεκινήσω από την αγαπημένη αλυσίδα καλλυντικών που όλες αγαπάμε. Ναι αναφέρομαι στα hondos center. Μπαίνουμε λοιπόν να ψωνίσουμε καλλυντικά στο ισόγειο , όπου βρίσκονται και τα πιο ακριβά. Να τονίσω πως από τότε που ανακάλυψα τα mac το μόνο που αγοράζω από εκεί είναι μάσκαρα. Πάμε όμως να πάρει η φίλη μου ένα ρουζ dior. Η κότα που έχει την ευθύνη της συγκεκριμένης εταιρίας αφού έριξε μια γρήγορη ματιά στα ρούχα μας, και κοίταξε αηδιασμένη τα all star της φίλης μου και τη δική μου μη επώνυμη τσάντα ήρθε ανόρεχτη και με ύφος ‘’τι θέλουν εδώ οι παρακατιανές’’ να μας εξυπηρετήσει ή καλύτερα να μας τονίσει το ότι δεν έχουμε λεφτά να ψωνίσουμε από κεί και ότι είναι ακριβά. Βέβαια ξέχασε να μας πει ότι δεν έχει βγάλει καμιά σχολή αισθητικής ,ότι στο χωριό της ο Christian είναι ακόμη άγνωστος και ότι και για εκείνη είναι ακριβά αφού βγάζει 500 ευρώ το μήνα οπότε δεν καταλαβαίνω προς τι το ύφος τόσων καρδιναλίων ‘’δουλεύω στην ντιόρ ‘’ που αν δεν είχε ο θείος της γνωστό ένα ξάδερφο του θείου του Χόντου θα ήταν ακόμα στο χωριό της. Συνεχίσαμε στον δεύτερο όροφο όπου σταματήσαμε στην seventeen για μολύβια χειλιών , η τσόντα που δουλεύει εκεί φυσικά μας έριξε το ίδιο απαξιωτικό βλέμμα με την κότα του κάτω ορόφου και μας ρώτησε αν θέλουμε βοήθεια. Αν και είπαμε όχι , μας έδειξε ένα κάρο μαλακίες πάνω στο χέρι μας. Όταν της ζητήσαμε να μας αφήσει λίγο μόνες μας ,προφανώς κατάλαβε ότι θέλαμε να μας στείλει κάποια άλλη αφού μέσα σε 10 λεπτά ήρθαν άλλες 10 κοπέλες να μας ρωτήσουν αν θέλουμε βοήθεια. Όταν ζητήσαμε βοήθεια, δηλαδή ένα χαρτί με ντεμακιγιάζ για να βγάλουμε τα μολύβια από το χέρι μας, η τύπισσα εκνευρισμένη μας έδωσε το γνωστό προπολεμικό μαντιλάκι το οποίο φυσικά δεν ξέβαφε. Φύγαμε εκνευρισμένες και φυσικά δεν πήραμε τίποτα, αλλά πήγαμε στα mac που οι κοπέλες είναι και ευγενέστατες και μας έβαψαν κιόλας.

Μαγαζί 2 Σειρά είχαν τα sephora όπου με την κάρτα μέλους μου είχα έκπτωση για λίγες μέρες. Πήγα λοιπόν να πάρω ένα κραγιόν καινούριο του ysl. Αν και ξεκαθάρισα σε ένα 20 χρόνο που ήρθε να με εξυπηρετήσει πως ψάχνω για φούξια ,εκείνη επέμενε να μου δείχνει κάτι πορτοκαλοκαφέ κραγιόν. Της εξήγησα ότι ΔΕΝ θέλω βοήθεια και ότι θέλω να κοιτάξω ΜΟΝΗ μου. Τη στιγμή εκείνη μπήκε μια γνωστή μου και ακολούθησε το εξής σουρεαλιστικό σκηνικό. Μιλούσα με τη γνωστή μου για μια άλλη γνωστή μας ενώ η πωλήτρια μου χε πιάσει το χέρι και μου άπλωνε κραγιόν. Η φίλη της γνωστής μιλούσε ασταμάτητα η δικιά μου φίλη μου έλεγε άλλα και η πωλήτρια μου έκανε ερωτήσεις σχετικά με όλα αυτά που μου έιχε απλώσει. Έφυγα εκνευρισμένη και έχασα και την έκπτωση.

Μαγαζί 3 στη συνέχεια έπρεπε να ψάξουμε για φόρεμα για τη φίλη μου καθώς ορκίζονταν ο καλός της. Μπαίνουμε λοιπόν σε ένα γνωστό κατάστημα τύπου carouzos όπου οι πωλήτριες μόλις μας είδαν γελούσαν μεταξύ τους επί ένα 10λεπτο σχολιάζοντας το ντύσιμο μας. Για να μην παρεξηγηθώ και εγώ και η φίλη μου ,ότι είχαμε σχολάσει από τη δουλειά και φορούσαμε τζιν, μποτάκια εγώ ,all star εκείνη , μια λευκή μπλούζα και δερμάτινο εγώ, ένα καρό πουκάμισο εκείνη. Φυσικά δεν φορούσαμε φόρεμα, πέρλα στο λαιμό και δεν κρατούσαμε ακριβή τσάντα γι αυτό και είσοδος μας ήταν κατά κάποιο τρόπο απαγορευμένη. Αυτές ,3 στον αριθμό ,αν και στο μαγαζί δεν ήταν κανένας ήταν ντυμένες βιτρίνα του Massimo dutti και φυσικά είχαν και ένα τουπέ λες και δουλεύουν στη Vogue και πήγαν για φωτογράφιση οι παρακατιανές από το δρόμο. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πως έχουν τουπέ από τη στιγμή που απλά διπλώνουν ρούχα και πάνω κάτω βγάζουμε τα ίδια λεφτά. Για να μην αναφέρω πως ούτε καμιά στυλιστική έχουν σπουδάσει ,ούτε έχουν προυπηρεσία κάπου. Αλλά επειδή μας εκνεύρισαν τις αναγκάσαμε να κατεβάσουν όλα τα ρούχα , για να τα δούμε και αφού δεν πήραμε τίποτα ,φύγαμε με άδεια χέρια και με 2 κατάρες έκαστη από την κάθε πωλήτρια , σύνολο 6. Ποιος γελάει τώρα?

Μαγαζί 4. Μεγάλο κατάστημα ρούχων επίσης, όχι πολυεθνική. Μπαίνουμε μέσα ,χαιρετάμε, η κοπέλα καρφώνεται και πάλι στα ρούχα μας . Ρωτάμε για φόρεμα ,προτείνει τα zara που είναι και οικονομικά. Το προσπερνάμε τη ρωτάμε για το μικρό κόκκινο φόρεμα της βιτρίνας ,μας λέει δεν έχει νούμερο, λέμε να ρίξουμε μια ματιά. Προσφέρεται να βοηθήσει και της δίνουμε πληροφορίες. Ενώ της λέμε ξεκάθαρα πως θέλουμε φόρεμα για ορκωμοσία , προφανώς η κοπέλα καταλαβαίνει πως η ορκωμοσία θα γίνει στο los angeles στο πάρτυ των όσκαρ και αρχίζει να μας δείχνει ό,τι πιο άκυρο .Τουαλέτες με φτερά, με ουρά, εξώπλατα φορέματα με στρας ,και άλλα τέτοια καθημερινά ρούχα που φοράει η κοπέλα της διπλανής πόρτας. Τελικά πήραμε φόρεμα από τα zara όπου καμία δεν μας έπρηξε και ψωνίσαμε με την ησυχία μας.

Μαγαζί 5 κομμωτήριο. Αν και επέμεινα να πάμε στην δικιά μου κομμώτρια που είναι και θεά και άπαιχτη στη δουλειά της, η φίλη μου επέμενε να πάμε στις ‘’κομμώσεις Σούλα’’ που είναι φίλη της θειάς της. Η κυρά-Σούλα το μόνο που ξέρει να κάνει σε μαλλιά είναι το γνωστό κρεπάρισμα μπόμπα, αν και η φίλη μου ξεκαθάρισε πως ήθελε ένα χαλαρό κυματιστό χτένισμα γιατί η ορκωμοσία και το τραπέζι ήτανε πρωί, η κυρα- Σούλα την έκανε σαν την Νταιάνα Ρος στο πιο χαλαρό της. Να αναφέρω και την κοπελίτσα στο –ο θεός να το κάνει- κομμωτήριο όπου είχε ένα τουπέ ‘’ δουλεύω στο Vidal Sassoon ‘’ ενώ το μόνο που έκανε ήταν να σκουπίζει τρίχες. Αφού η φίλη μου πλήρωσε το φιλικό ποσό ( γιατί η κυρά-Σούλα είναι και φίλη με τη θειά της ) των 30 ευρώ για το κεφάλι καρμπολάχανο, φύγαμε τρέχοντας για να προλάβει να λουστεί μπας και πέσουν.

Αυτή ήταν μια τυπική μέρα στα μαγαζιά με τις πωλήτριες του σήμερα. Φυσικά δεν θέλω να φανώ κακιά. Υπάρχουν κοπέλες που κάνουν αυτή τη δουλειά που τους βγάζω το καπέλο. Ανέχονται την κάθε τρελή 90 κιλών που θέλει το φόρεμα το small , γεμίζοντας ιδρωτίλα τα δοκιμαστήρια. Είναι ευγενικές ,χαμογελαστές και το κυριότερο εξυπηρετικές. Όπως είπα και πιο πάνω έχω δουλέψει σε αυτό το πόστο με αποτυχία, καθώς η αφεντικίνα μου ήθελε να κυνηγάω τον πελάτη από πίσω και να τον πρήζω , πράγμα που δεν μπορούσα να κάνω και φυσικά δεν είχα την υπομονή να εξηγήσω στην παραγεμάτη κοπελίτσα, πως ΔΕΝ ΧΩΡΑΣ ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ σε κανένα βινύλ κολάν. Ως πωλήτρια οφείλεις να είσαι ευγενική , χαμογελαστή και εξυπηρετική , γι αυτό χαμογελάστε και λίγο και διώξτε το ύφος μου σκότωσες τη μάνα αν ο πελάτης δεν πάρει κάτι..

sweet home

Την περασμένη Παρασκευή ξύπνησα ως συνήθως μες τα νεύρα. Πάντα ξυπνάω με νεύρα όταν κοιμάμαι λιγότερο από 8 ώρες και ειδικά αν το βράδυ έχω φάει τον άμπακο. Αυτή την Παρασκευή ξύπνησα στο όγδοο από τα 10 απανωτά ξυπνητήρια που είχα βάλει, γιατί έπρεπε να περάσω το Σ-Κ στο πατρικό μου. φυσικά ξύπνησα αργά, άδειασα όλη την ντουλάπα για να δω τι θα πάρω μαζί μου, έφαγα άλλη μισή ώρα ψάχνοντας το σακ βουαγιάζ μου το οποίο έχει χαλάσει από πέρσι και κάπως έτσι κατέληξα με μια τεράστια βαλίτσα που μέσα είχε 2 τζιν,3 μπλούζες, εσώρουχα και μία ζακέτα. Ντόπαρα το σκυλί μου με εμετοστόπ και μπήκα στο λεωφορείο.
Ειλικρινά είχα πολύ καιρό να ταξιδέψω με ΚΤΕΛ και είχα ξεχάσει τι φρούτα κυκλοφορούν εκεί πέρα. Κλασικά, στο λεωφορείο υπήρχαν δύο συντοπίτισσες γιαγιάδες που δεν έβγαλαν το σκασμό σε όλο το ταξίδι.. έμαθα όλα τα κουτσομπολιά του χωριού τους, για την Γιώργαινα που άρχισε να το χάνει, για το μεγάλο γιο της κυρα-Κατίνας που παντρεύτηκε μια παστρικιά που φοράει αυτά τα μίνια και κολάζει, για το εγγόνι της Μήτσαινας που έμπλεξε με ναρκωτικά γιατί δουλεύει σε κλαμπ στην Αθήνα και άλλα τέτοια χαριτωμένα μικροαστικά κουτσομπολιά. Φυσικά πέρα από αυτές, υπήρχε ο κλασικός μέταλ- άλουστος – μου τη δίνουνε οι τρέντι φοιτητής που συνήθως ξέρει και ακούει ένα μόνο συγκρότημα μέταλ, κοπανιέται ρυθμικά σε όλη τη διαδρομή και φυσικά φοράει από την Γ λυκείου την ίδια μπλούζα με στάμπα γνωστού μέταλ συγκροτήματος. τις μέρες που την πλένει συνήθως δεν βγαίνει από το σπίτι γιατί δεν δέχεται να φορέσει τίποτα λιγότερο από τους θεούς που ακούει. Συνήθως θα ζέχνει και θα κάθεται πολύ μακριά από το χοντρό κύριο που πάντα υπάρχει και ζέχνει επίσης για να βρωμάει όλο το λεωφορείο και εμείς οι υπόλοιποι να μην μπορούμε να ανασάνουμε. Ο οδηγός ως κλασικός Θεσσαλός, μας έβαλε κλαρίνα από το πρώτο τέταρτο του ταξιδιού και φυσικά τον Ζήκο που βλέπω 8 φορές το χρόνο που ταξιδεύω για εκεί. Φυσικά υπήρχε ο κλασικός φαντάρος που καταριόταν τη ζωή του και τη μαμά πατρίδα, αλλά και η γκόμενα φρόκαλο με το σοβά στη μούρη και το περίγραμμα έξω από τα χείλη να τσακώνεται στο κινητό και να ακούμε όλοι.

Για να μην τα πολυλογώ, ο εφιάλτης κράτησε 5 ώρες και κάπου κοντά στο βραδάκι ήμουν στο πατρικό μου. αφού είδα τους γονείς μου και τσακωθήκαμε όπως πάντα για κανα μισάωρο, έφαγα τον άμπακο και έβαλα το σκυλί μου για ύπνο το οποίο από το χάπι είχε αδρανήσει και στεκόταν όρθιο και ακίνητο, σαν άγαλμα ένα πράγμα με τα μάτια ανοιχτά, και παρακαλούσε να το πυροβολήσουν. Στην Τρίτη σόδα λοιπόν αποφάσισα να βγω με την κολλητή μου που είχα να δω και μήνες. Πήγαμε λοιπόν σε ένα καινούριο μαγαζί για να δούμε τι παίζει , το οποίο βέβαια εκτός από άδεια café-bar έχει και άδεια βενζινάδικου γιατί μας σέρβιραν κυρίως βενζίνη, πετρέλαιο και υγρά μπαταρίας. Το αποτέλεσμα ήταν με ένα ποτό έκαστη να έχουμε γίνει λιώμα, και να χορεύουμε λες και πηγαίναμε για οντισιόν στο Ελλάδα έχεις ταλέντο. Φυσικά το κάψαμε μέχρι το ξημέρωμα, αλλά ούτε εγώ ούτε εκείνη θυμόμαστε πολλά. Αλλά πρέπει να τα περάσαμε πολύ ωραία καθώς είδα στην ψηφιακή μου πως είχαμε τραβήξει 176 φωτογραφίες, από τις οποίες μόνο οι 20 μας είχαν μέσα. Οι υπόλοιπες ήταν μαύρες, το δάκτυλό μας, ένα πεζούλι σε πολλαπλές λήψεις, το πάτωμα, καρέκλες και ότι να ναι. Όπως κάνουν οι κινέζοι ένα πράγμα που τραβάνε γεμάτοι χαρά ότι να ναι.
Το επόμενο πρωί ξύπνησα λες και είχα φάει εγώ 2 εμετοστόπ, το σκυλί μου φυσικά είχε συνέλθει και έκανε σαν ελατήριο. Σηκώθηκα λοιπόν ήπια ένα καφέ και ξεκίνησα να πάω στα μαγαζιά. Μετά χαράς είδα τα κλειδιά από το αμάξι του πατέρα μου και αποφάσισα να το πάρω για να τελειώσω πιο γρήγορα τις δουλειές στο κέντρο. Έκανα λοιπόν τα ψώνια μου, τις δουλειές μου, πέρασα από το μαγαζί που δουλεύει η φίλη μου όπου με φόρτωσε και ένα βαλιτσάκι να πάρω σπίτι για να μου κάνει μετά τα νύχια. Πήρα λοιπόν το δρόμο της επιστροφής φορτωμένη σαν το γαιδούρι, και με τον ιδρώτα να στάζει. περπάτησα πολύ , σιχτίρισα πιο πολύ αλλά κρατήθηκα να μην πάρω ταξί και έτσι μετά από 30 κάπου λεπτά έφτασα στο σπίτι. Για να μην τα πολυλογώ, ντύθηκα ετοιμάστηκα, και ξεκίνησα να βγω και πάλι. Και τότε μου ήρθε. Το αμάξι! Είμαι τόσο ηλίθια που βγήκα με αμάξι και γύρισα φορτωμένη με τα πόδια αλλά αμάξι παίρνω μόνο στο πατρικό που πάω δέκα φορές το χρόνο, πού να μου κόψει? Τσακίστηκα να πάω να το φέρω αλλά ο πατέρας μου που χε όρεξη για πλάκα το πάρκαρε όπου να ναι για με κάψει . φυσικά θα γελάνε για ένα χρόνο και αμάξι θα δω το 2020 κι πάλι. με τα πολλά την Κυριακή πήρα το δρόμο της επιστροφής αλλά στα σχέδια κάτι άλλαξε και βρέθηκα Αθήνα. Θα επανέλθω με νέα ανάρτηση γι τούτο το ταξίδι. καληνύχτες

με πιάνει κρίση

Χτες το πρωι αποφάσισα να βγω μια βόλτα στα μαγαζιά. Όχι για να ψωνίσω, έτσι για δω τι παίζει. Τον τελευταίο καιρό έχω γίνει πολύ ολιγαρκής. Όχι ότι το θέλω αλλά αποφάσισα μετά το πτυχίο μου να συντηρώ μόνη μου τον εαυτό μου. και όντως αυτό κάνω , μόνο που τα λεφτά δεν φτάνουν για να τον συντηρήσω ολόκληρο και κάπως έτσι έχω μείνει μισή. Τα λίγα λεφτά που μου μένουν το μήνα αποφάσισα να τα δίνω στην ξένη γλώσσα που πιστεύω πως είναι ένα συν για τα βιογραφικά που στέλνω στις δουλειές που δεν υπάρχουν. Αλλά το περίεργο δεν είναι αυτό, γιατί κρίση έχουμε οκ, το περίεργο είναι πως μάλλον μόνο εγώ τη βιώνω. Μία φίλη μου πρόσφατα αγόρασε αυτοκίνητο. Καινούριο. Ναι καλά διαβάσατε όχι μεταχειρισμένο καινούριο. Της άλλης της πήρανε μαγαζί οι γονείς της για να έχει εφ όρου ζωής ως εισόδημα ένα νοίκι το κορίτσι. Μαγαζί σε κεντρική πλατεία επαρχιακής πόλης. Μια άλλη μου φίλη με πήρε χτες όλο χαρά να με ρωτήσει αν θέλω ν πάω στο Ντουμπάι μαζί της τον άλλο μήνα που θα πάει με 2 άλλες φίλες της. Ειλικρινά ούτε τον τουριστικό οδηγό του Ντουμπάι δεν μπορώ να αγοράσω. Χαίρομαι όμως γι αυτές γιατί τις αγαπάω, και ας είναι ο σκύλος μου η μόνη ιδιοκτησία που έχω στο όνομα μου. και βγαίνω λοιπόν μαζί με τις φίλες μου να μοιραστώ τη χαρά τους , και μετά γυρνάω σπίτι, σκεφτόμενη πως θα ναι το δικό μου αμάξι, μέχρι που βλέπω ένα λογαριασμό και για τις υπόλοιπες δυο ώρες κοιτάω το ταβάνι με βλέμμα που θα ζήλευε και ο Φόρεστ Γκάμπ, και σκέφτομαι ‘’ πως στον πούτσο θα το πληρώσω και αυτό;; ‘’.το ξέρω, το κατανοώ, το βλέπω, έχουμε κρίση. Μα τότε πως γίνεται τα café και τα Club να είναι συνεχώς γεμάτα; Στα μαγαζιά χτες το πρωί επικρατούσε το αδιαχώρητο. Τα fast food έχουν ουρές , και γω έχω καταντήσει να μαγειρεύω και να μην πίνω πάνω από 3 ποτά αν δεν ξέρω τον μπάρμαν. Που είναι οι εποχές που εξαφανιζόμουν για 1 μήνα στο εξωτερικό, και πήγαινα τριήμερα στη Μύκονο; Τώρα το σκέφτομαι οικονομικά να πάω και μέχρι το πατρικό μου. ειλικρινά πολλές φορές σκέφτηκα να ζητήσω λεφτά από τους γονείς μου, αλλά ντράπηκα. Όχι γιατί δεν μπορούν να μου δώσουν αλλά γιατί πριν μήνες έκανα βαρύγδουπες δηλώσεις περί οικονομικής ανεξαρτησίας και τώρα ντρέπομαι να τα πάρω όλα πίσω. Ντρέπομαι και έτσι πνίγω τον πόνο μου στη ρετσίνα ( τέλη του μήνα κιόλας , πού λεφτά για τζιν), και στο πατατάκι carefour, που έχει γεύση τηγανισμένου καουτσούκ. Με το που πληρώνω κάτι έρχεται κάτι άλλο, και για να τα πληρώσω όλα θα πρέπει να δουλεύω 17 ώρες τη μέρα γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς αμείβομαι και ωρομίσθια. Η ειρωνεία είναι πως έχω 2 ντουλάπες γεμάτες ρούχα, τριψήφιο αριθμό φορεμάτων, 57 ζευγάρια παπούτσια και αρκετά μίλια στο διαβατήριό μου, και αναρωτιέμαι γίνεται σε λίγους μόνους μήνες να υφίσταμαι τέτοια διαφορά;; Ή μήπως μια μικρή μηνιαία βοήθεια από τους γονείς μου θα με επανέφερε σε εκείνη τη ζωή;; Το περίεργο της υπόθεσης όμως είναι πως είμαι ευτυχισμένη τώρα, γιατί στηρίζομαι στα πόδια μου και το χαίρομαι. Τι θέμα όμως είναι μόνο εγώ βιώνω την λεγόμενη κρίση ή χρωστάτε και εσείς;; Και η απάντησή σας είναι ναι τότε ποιοι στην ευχή είναι όλοι αυτοί που γεμίζουνε τα Club και σηκώνουν τα εμπορικά κέντρα;;;

la vida es un carnaval

‘Η αλλιώς τι μου έμαθε το καρναβάλι. Για άλλη μια φορά θυμήθηκα πόσο γαμάτη γίνεται η Πάτρα. Γιατί ναι μεν θα βρεθούν πολλοί ( είτε Πατρινοί που έχουν ζήσει δέκα και βάλε καρναβάλια είτε κάτι ψευτοδιανοούμενοι αιώνιοι φοιτητές που στην ουσία δεν έχουν ζήσει κανένα ) να σου πουν ότι το βαρέθηκαν, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που δεν το βαριούνται ποτέ. Βαριέσαι ποτέ τη γιορτή? Αυτό που με τρελαίνει είναι η ενέργεια που έχουν όλοι. Αν εξαιρέσεις τους λάθρομετανάστες που βρίσκουν ευκαιρία για να κλέψουν και κάποια μαγαζιά που ξαφνικά τη βλέπουν Κολωνάκι, η Πάτρα στο καρναβάλι είναι Υ-ΠΕ-ΡΟ-ΧΗ. Ίσως βέβαια φταίει η παρέα μου που κάνει κάθε μέρος τέλειο. Και το καρναβάλι αυτό ήταν αφορμή για ένα τρελό ( ελπίζω όχι τελευταίο) reunion με τα κορίτσια που πέρασα τα καλύτερά μου χρόνια. Το καρναβάλι αυτό λοιπόν μου έμαθε πως είναι να πηγαίνεις σε club που έχει πιτζάμα party και να είσαι κανονικά ντυμένη, πως είναι ανεβαίνεις τα σκαλιά της Νικολάου τραγουδώντας ‘’ στα ίδια μέρη’’ , πως είναι να χορεύεις την ‘’πριγκιπέσσα’’ για την Δανάη που δεν ήρθε και μου έλειψε,. Ένα κακό όμως που μου έμαθε το καρναβάλι είναι να μην πίνω από μπουκάλια. Γυάλινα. Σε συνδυασμό με μεθυσμένους που παρελαύνουν. Και για να το μάθω αυτό , μου στοίχησε πολλά νεύρα και μισό δόντι που έφυγε από το μπουκάλι που κρατούσε η πιο καλή μου φίλη και από δυο παιδιά που χορεύαν. Αλλά δεν πειράζει γιατί κάτι μου λέει πως αυτό ήταν το καλύτερο καρναβάλι που έζησα και ίσως το τελευταίο. Και την τελευταία νύχτα που πέρασα με εκείνη την παλιοπαρέα θα την θυμάμαι για πάντα όσο μπορώ δηλαδή γιατί είχα πιει και λιγάκι. θυμηθείτε απλά να ζείτε την κάθε στιγμή λιγάκι παραπάνω γιατί είναι σίγουρο πως όταν φύγει θα νοσταλγείτε και αυτό είναι που μου μαθε και πιο καλά το φετινό πατρινό καρναβάλι και φυσικά να θυμηθώ να μην ξαναπιώ ποτέ μαυροδάφνη.
καληνύχτες

Τι έμαθα σήμερα

Χτες σαν καλό κορίτσι σηκώθηκα αλαφιασμένη από τον ήχο του kill bill στο ξυπνητήρι μου έβαλα ότι βρήκα μπροστά μου ως συνήθως όταν ξυπνάω χάλια. Κατσάδιασα το σκυλί μου που έψαχνε τα σκουπίδια όλο το βράδυ. Και βρέθηκα με ένα άκυρο τζιν και μια αντρική μπλούζα να προσπαθώ να βάλω πούδρα στο ασανσέρ καθώς πήγαινα για δουλειά. Όπως πάντα έφτασα αργοπορημένη και εκνευρισμένη από την κατά τα άλλα συμπαθέστατη γριούλα που πετυχαίνω κάθε πρωί μπροστά μου και περπατάει στο στενό πεζοδρόμιο με το πάσο της. Η μέρα μου κύλησε υπέροχα με εμένα να γκρινιάζω σε όλη τη διάρκεια του 8 ωρου ότι νυστάζω και ότι θέλω να σχολάσω και να πάω να ξεραθώ. Δυστυχώς τα σχέδια άλλαξαν όταν μου τηλεφώνησε μια καλή μου φίλη που είχα καιρό να δω. Συμφωνήσαμε να πάμε για μια αθώα μπίρα αν και νύσταζα του κερατά και ήμουν ντυμένη αλλοπρόσαλλα . φυσικά η μία μπίρα έγινα γρήγορα 5ποά και κάπου εκεί είχε πάει δώδεκα και κάτι. Αποφασίσαμε λοιπόν ,όχι να πάμε σπίτι γιατί ήμασταν αρκετά μεθυσμένες για να νυστάζουμε, για χορό. Για να μην τα πολυλογώ , θα σας τα πολυλογούσα δηλαδή αλλά δεν τα θυμάμαι. Θυμάμαι ότι χόρεψα πολύ τόσο πολύ που σίγουρα αύριο δεν θα μπορώ να γελάσω από τον πόνο στους μυς. Φυσικά χάλασα όλο το μεροκάματο μου σε ποτά, κάπνισα 1 μιση πακέτο ( έχω σοβαρές υποψίες ότι μου έκαναν τράκα όσο χόρευα) , και κάπου κοντά στο χάραμα αποφάσισα να σύρω το κουφάρι μου στο σπίτι. Κάθισα στον καναπέ διαλυμένη σε κομμάτια και απέκτησα 1 κιλό τρώγοντας πακοτίνια σαν φυτό μπροστά στην τηλεόραση. Και κοιμήθηκα όρθια με τα ρούχα. Σήμερα το πρωί ξύπνησα ξαπλωμένη στον καναπέ γιατί έπρεπε να ουρήσω για χιλιοστή φορά αφού μέσα στον ύπνο μου ήπια 3 μεγάλα μπουκάλια ζαγόρι. στο πορτοφόλι μου είχα το ποσό των 2,8 ευρώ και φυσικά δεν είχα ούτε ένα τσιγάρο. Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας και αυτό που έμαθα σήμερα είναι να ντύνεστε καλύτερα στη δουλειά γιατί δεν ξέρετε ποτέ τι θα προκύψει !

the wind of change

Έρχονται κάποιες ώρες στη ζωή που πρέπει να πάρεις σημαντικές αποφάσεις. Που είτε θα συνεχίσεις να ζεις με τον ίδιο τρόπο και θα γκρινιάζεις είτε θα κάνεις μια ριζική αλλαγή. Όλα είναι θέμα απόφασης. Πολλές φορές η απόφαση είναι μεγάλη, όπως το να αλλάξεις χώρα ή πόλη ,άλλες πάλι είναι μικρή όπως το να αλλάξεις κουρτίνες ή το χρώμα των μαλλιών σου. η απόφαση είναι εύκολη όταν ξέρεις τι σου φταίει ή όταν νομίζεις ότι ξέρεις. Μα πολύ δύσκολη όταν δεν ξέρεις . Η παγίδα είναι πως καμιά φορά νομίζεις πως αν αλλάξεις κάτι θα είναι όλα καλά μα συνήθως δεν είναι αυτό το κάτι που πρέπει να αλλάξεις. Πολλές φορές η συνήθεια δεν σε αφήνει και περνάει πολύς καιρός μέχρι να καταλάβεις ότι έχασες πολύτιμο χρόνο. Χρόνο που δεν θα ζήσεις δεύτερή φορά και που την πρώτη τον σπατάλησες. Σε όλους τους ανθρώπους δόθηκε το δώρο της ζωής μα λίγοι το χρησιμοποίησαν σωστά. Δυστυχώς στη ζωή δεν δίνονται δεύτερες ευκαιρίες γι αυτό πρέπει να εκμεταλλευτείς αυτή τη μία που σου δόθηκε. Θεωρώ ότι ζουν πραγματικά οι άνθρωποι που κατάφεραν να ζήσουν 2 και 3 ζωές μέσα σε μία. Οι υπόλοιποι δεν έζησαν καν αυτή τη μία. Υπάρχουν άνθρωποι που φεύγουν από τη ζωή χορτάτοι και άλλοι που στα γεράματα αναπολούν τις ευκαιρίες που είχαν. Δεν θέλω να γίνω στα τους δεύτερους .ούτε και συ. Ναι αλλά γιατί δεν κάνουμε κάτι? Σκέψου δέκα φίλους σου και πες μου ποιος πραγματικά νομίζεις ότι ζει, και θα σου πω κανένας . Φυσικά δεν θα μπορούσαμε όλοι να ζούσαμε 2 και 3 ζωές γιατί τότε δεν θα υπήρχε κοινωνία. Και θα υπήρχαν νόμοι και κανόνες .Αλλά στα αλήθεια γιατί υπάρχουν ;; Στην Ελλάδα ειδικά το παιχνίδι πάει κάπως έτσι. Σχολείο, εκπληκτικά παιδικά χρόνια με εικόνες από το χωριό, φροντιστήρια, άσκοπες σπουδές πάνω σε αντικείμενα που είναι παντελώς άγνωστα στην Ελλάδα, δωροδοκία βουλευτή για ρουσφέτι και τοποθέτηση του παιδιού σε κάποια επιχείρηση του δημοσίου, καλός γάμος, παιδιά και μπλα μπλα μπλα ζήτημα αν ξέρω 2 άτομα που ακολούθησαν εντελώς άλλο δρόμο. Ναι η ρουτίνα είναι καλή και σε όλους αρέσει η σιγουριά και η ασφάλεια αλλά πόσοι πραγματικά από αυτούς είναι ευτυχισμένοι ;; Η αλλαγή δεν επιφέρει την ευτυχία αλλά το διαφορετικό . Η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά στιγμές και εμπειρίες και αν δεν έχεις κάποιες καλές πόσο σίγουρος είσαι ότι ζεις ; Οι περισσότεροι πλέον δεν κάνουν αυτό που θέλουν μα με τον καιρό αρχίζουν να θέλουν αυτά που κάνουν γιατί δεν έχουν και πολλά περιθώρια επιλογής. Εσύ που θες να αλλάξεις θα κάνεις κάτι ;; Αν ναι , όταν το κάνεις θυμήσου να κοιτάς εκεί που θες να πας γιατί αλλιώς θα πάς εκεί που κοιτάς!!

βραβεία!!!

Πριν λίγες μέρες δέχτηκα τα πρώτα μου βραβεία, στην blogοσφαιρα από τη Χρυσάφη και τη Λία.. τις ευχαριστώ πάραα πολύ και αφού τα παρέλαβα καλούμαι να πω 7 πράγματα που αγαπώ και 7 πράγματα που δεν ξέρετε για μένα. Ξεκινάω με τα 7 πράγματα που δεν ξέρετε για μένα :
1 ) μου αρέσει να διαβάζω βιβλία ιστορίας. όχι με σειρά. Μου καρφώνεται ένα γεγονός στο μυαλό , το ψάχνω και αρχίζω και το διαβάζω για μέρες.
2 ) δεν μου αρέσουν καθόλου τα σκουλαρίκια. Επάνω μου! δεν τα αντέχω και σπάνια θα με δείτε να φοράω.
3 ) είμαι αηδιαστικά αυθόρμητη. Λέω αυτό που σκέφτομαι και ειδικά όταν νευριάζω θολώνω και δεν μπορώ να σκεφτώ τις συνέπειες των λεγόμενων μου.
4 ) μου αρέσει να τραβάω φωτογραφίες ήσυχες γειτονιές τα καλοκαιρινά απογεύματα της κυριακής.
5 ) έχω μια λίστα με 80 πράγματα που θέλω να κάνω πριν γεράσω και έχω ήδη κάνει τα 54.
6 ) θυμάμαι όχι τόσο καταστάσεις και λεγόμενα όσο τα συναισθήματα που ένιωσα κάποια στιγμή. Μπορεί δηλαδή να μην θυμηθώ τι άσχημο μου είπε κάποιος αλλά θυμάμαι πάντα το πώς ένιωσα όταν το έλεγε.
7 ) έχω θέσει σε κίνδυνο τη ζωή μου με κάποια ταξίδια που έκανα μόνη μου και τον τρόπο που έζησα εκεί.
Συνεχίζω λοιπόν με τα πράγματα που αγαπώ :
1 ) αγαπώ απίστευτα την μυρωδιά της βενζίνης.
2 ) αγαπώ το χρώμα του ήλιου τα καλοκαίρια κοντά στο σούρουπο.
3 ) αγαπώ την μυρωδιά στον αέρα το καλοκαίρι στα νησιά.
4 ) αγαπώ την αίσθηση ελευθερίας που νιώθω κάποιες φορές.
5 ) αγαπώ τα ταξίδια
6 ) αγαπώ να μαθαίνω ξένες γλώσσες
7 ) αγαπώ τη θάλασσα.
Επειδή άργησα να απαντήσω δεν ξέρω ποιοι δεν έχουν παίξει γι αυτό καλώ όποιον δεν το έχει κάνει ακόμη!

What makes me a bitch!!!

Δυστυχώς ή ευτυχώς όλοι έχουμε κάποια χαρακτηριστικά που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας και μας ξεχωρίζουν από τους άλλους ανθρώπους. Και ξέρω πως όσοι με αγαπάνε με αγαπάνε με αυτόν τον χαρακτήρα που διαθέτω !! είμαι μυστήριος άνθρωπος και καμιά φορά λειτουργώ παρασυρόμενη από τα συναισθήματα μου εν απουσία λογικής!! Γι αυτό και εκνευρίζομαι 23 ώρες το 24 ωρο. Ποια είναι τα πράγματα που την δίνουν τρελά?
1)οι άνθρωποι σε αργή κίνηση! Μου τη δίνει στα νεύρα όταν σε στενό πεζοδρόμιο ο μπροστινός μου πηγαίνει με το πάσο του. μπορεί να σκέφτεσαι τα χίλια δύο στο δρόμο ή να σου αρέσει να βαδίζεις αργά όμως οι από πίσω σου μπορεί να βιάζονται ή απλά να βαδίζουν γρήγορα. γι αυτό κούνα το κορμάκι σου να περάσουμε και εμείς.
2)οι άνθρωποι που μιλάνε αργά!! Εδώ το θέμα σηκώνει διευκρίνηση. το να μιλάς αργά γιατί σκέφτεσαι είναι οκ, το να μιλάμε όμως για χαζά θέματα και να κάνεις 47 δευτερόλεπτα να συντάξεις μια πρόταση 25 λέξεων είναι απαράδεκτο και εκνευριστικό.
3)οι χαζές ερωτήσεις!! Μπαίνω σπίτι!! ήρθες??? Εσύ τι λες????
4)οι άνθρωποι που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. δεν ξέρεις τα πάντα επειδή διάβασες ένα βιβλίο, ούτε έχεις στιλ επειδή ντύνεσαι βιτρίνα .στην κατηγορία εντάσσονται και οι νεολαίοι που το παίζουν επαναστάτες και ζουν μέχρι τα 25 με τα λεφτά του μπαμπά. Βγες να δουλέψεις για να ζήσεις και μετά διαμαρτυρήσου !
5)οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη λέξη εγώ σε κάθε πρόταση. Υπάρχει και το εσύ αυτός-ή-ό εμείς εσείς αυτοί. Άσε λοιπόν τους άλλους να πούνε πόσο γαμάτη είναι η ζωή σου.
6)οι γκόμενες που νομίζουν ότι είναι ωραίες. Το ότι σε κοιτάνε δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είσαι ωραία. Μπορεί να μαθεύτηκε ότι το δίνεις εύκολα. Και τα 200 λαικ στις φωτογραφίες σου δεν σημαίνουν ότι είσαι θεά, αναρωτήσου από τους 2000 ‘’φίλους’’ σου γιατί δεν πάτησαν λαικ οι υπόλοιποι 1800!!
7)η μανία μου να ξεκινάω καινούργια πράγματα. Στο πρώτο έτος ξεκίνησα αργεντίνικο τανγκό , έκανα τρία μαθήματα. Στο τρίτο πήγαινα Rnb για 2 μήνες , μετά πήγα 3 φορές προπόνηση στην ομάδα του πανεπιστημίου, πέρσυ έκανα 3 μαθήματα Pole dancing. Πάντα μα πάντα ξεκινούσα κάτι πριν τελειώσω με το προηγούμενο. πράγμα που μου τη δίνει απίστευτα. Το ίδιο κάνω και με τα βιβλία ! τα διαβάζω μέχρι τη μέση και μετά περιμένω να γίνουν ταινία.φέτος άρχισα ισπανικά . αυτό το τελευταίο ελπίζω να μην το βαρεθώ.
8)οι αγενείς άνθρωποι! Η ευγένεια είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ του ανθρώπινου είδους. Και αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος πρέπει να διαθέτεις τα στοιχειώδη.
9)Οι άνθρωποι που μονίμως κάτι τους φταίει. Αν δεν σ αρέσει κάτι. ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ.
10)οι κάγκουρες με τα χιλιοφτιαγμένα αμάξια που οδηγούν με 10 χιλιόμετρα την ώρα τέρμα μουσική και σταματάνε να πειράξουν ό,τι θηλυκό δούνε. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί. Υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει ότι αν την πέσεις σε μια κοπέλα από το αμάξι σου ό,τι ηθικής και να ναι θα σου κάτσει??
11) οι χαζοκάγκουρες με την κλασική φόρμα dsquared με την φίρμα τυπωμένη (όπως είπε και ο μαικ στον μπραφ) στον π..τσο. πιθανή παραγγελία εσπρεσάκι στρέτο ή φυσικό χυμό και τοστ με 9 φέτες γαλοπούλα( κάνουν γράμμωση). Επάγγελμα : γιος του μπαμπά τους.
12)οι άνθρωποι που δεν εκτιμούν τίποτα. Πρέπει να σου συμβεί κάτι χειρότερο για να εκτιμήσεις αυτό που έχεις τώρα??
13) οι ανορθόγραφοι και εκείνοι που δεν χρησιμοποιούν σωστά την μητρική τους γλώσσα.
14) ο κομμωτής στο αγαπημένο μου κομμωτήριο που μου είπε να βάψω τα μαλλιά μου μαύρα για να είμαι πιο φυσική και να μακρύνουν. Εγω τα θέλω καμένα ,και αφύσικα. ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ. ειναι μαλλιά ΜΟΥ. και συ αν θες να δείχνεις πιο φυσικός βγάλε τους φακούς επαφής σου με χρώμα ..ήμαρτον. και Btw ως δασκάλα και με αφορμή το 14 να πω πως είναι ΚΑΜΕΝΟΣ το σωστό και όχι καμμένος. Λίγη ορθογραφία δεν βλάπτει.
15) το κράτος, που με έφτασε σε σημείο να ντρέπομαι που δίνω φαί στο σκύλο μου, τη στιγμή που άνθρωποι που πολέμησαν για μένα, ψάχνουν τις νύχτες στα σκουπίδια. και αυτό γιατί έχουν ακόμα αξιοπρέπεια.
16) οι ρουφιάνοι, οι προδότες,οι σκατάνθρωποι και αυτοί που επιβεβαιώνουν το ‘’όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια’’.
17)οι άνθρωποι που με κρίνουν από την εξωτερική μου εμφάνιση. όχι δεν με νοιάζει μόνο να ντύνομαι και να βγαίνω .αν δεν με ξέρεις μην κρίνεις γιατί η χαζοξανθιά που θεωρείς αλκοολική και χαζοβιόλα, έβγαλε ένα πανεπιστήμιο στην ώρα της και μιλάει 3 ξένες γλώσσες. επίσης έκανε ταξίδια που δεν θα κάνεις ποτέ.και τουλάχιστον κάνει κάποιους ανθρώπους περήφανους. εσύ κάνεις κανέναν ή μέχρι και οι γονείς σου σε λυπούνται??
18) καμιά φορά ο εαυτός μου, που δεν ακούω κανέναν και κάνω πάντα του κεφαλιού μου.

παλιό-φιλη

Αναρωτιέμαι για πολλούς ανθρώπους σε τι είδους οικογένειες μεγαλώνουν και με αφορμή την προηγούμενα ανάρτηση μου θεωρώ πως δεν φταίνε αποκλειστικά οι γονείς για τον σκατοχαρακτήρα που διαμορφώνουν κάποια άτομα μεγαλώνοντας. Έχω ακούσει άτομα να μου σούρουν τα 1002 επειδή δεν τους έκανα μια χάρη, ή στον πρώτο καυγά να εκτοξεύουν άσχημα λόγια που είμαι σίγουρη ότι πιστεύουν. Δεν μ αρέσει να κρίνω ανθρώπους , γιατί δεν με θεωρώ ικανή να το κάνω και εγώ. Έχω εκπλαγεί από άτομα που βρισκόταν κάποτε στη ζωή μου ή από άτομα που εμπιστευόμουνα και θεωρούσα ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ να με πουλάνε με την πρώτη ευκαιρία. Και έχω τρανταχτά παραδείγματα. Κάποτε είχα μια φίλη πολύ κολλητή(ας την πούμε Χ.) , που την θεωρούσα δικό μου άνθρωπο . Δυστυχώς από ότι φάνηκε τη θεωρούσα μόνο εγώ γιατί ξαφνικά τα μυστικά μου έχουν διαρρεύσει. Μου το επιβεβαίωσε και μια κοινή γνωστή που ήρθε επισκέφτηκε από τα ξένα πριν λίγες μέρες. Συγκεκριμένα εχτές το βράδυ μου είπε χίλια πράγματα που ήξερε για μένα και που δεν έπρεπε να ξέρει, που ίσως αν δεν είχα πιει τόσο να τα θυμόμουν τώρα καλύτερα. Έχω μεγάλη αγάπη στο ποτό. Στον τόπο μου λένε άνθρωπο που δεν πίνει να μην τον εμπιστεύεσαι. Και όμως η Χ δεν έπινε. Σχεδόν ποτέ. Παρόλα αυτά την εμπιστευόμουν γιατί νόμιζα πως και εκείνη έκανε το ίδιο. Όταν λοιπόν η ξένη κοπέλα(ας την πούμε Μ.) μου είπε πως κάποια που θεωρούσα φίλη μου με βρίζει και με σχολιάζει, έμεινα ανέκφραστη. Αναρωτιέμαι από τι πηγάζει όλο αυτό και πόσα χρόνια άραγε με μισούσε.? Παρ όλα αυτά δεν έβρισα, δεν φώναξα παρά ξεστόμισα ένα it’s ok. Από μικρή με έμαθαν να μην είμαι καρφί. Και όταν με κάποιον είσαι χρόνια φίλος είναι ανέντιμο να βγαίνεις και να τον κράζεις σε γνωστούς σας. Πρέπει να σέβεσαι το γεγονός πως κάποτε ήτανε φίλος σου. Πέρασα πολλά με τη συγκεκριμένη κοπέλα και ίσως γι αυτό δεν έβρισα ίσως και να ντράπηκα την ξένη κοπέλα. Σε άνδρες μπορεί να μην φέρθηκα ποτέ καλά, στις φίλες μου όμως ήμουν και θα μαι πάντα εντάξει. Ίσως αν έκραζα και γω να ένιωθα τώρα καλύτερα μα δεν μου πάει η καρδιά να το κάνω. Ακόμα και όταν η Μ. μου είπε πως η Χ. με ζηλεύει και πάλι την υπερασπίστηκα . Δεν θα έβριζα ποτέ κάποιον με τον οποίον πέρασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου γιατί τότε θα ήμουν ηλίθια που τον έκανα τόσα χρόνια παρέα. Το μόνο κρίμα στην όλη υπόθεση είναι πως εκτεθήκαμε αμφότερες σε τρίτους , και η χτεσινή κουβέντα με την Μ. μου χάλασε όλο το βράδυ. Δεν ήξερα πως η Χ.ακόμα ασχολείται μαζί μου. Δεν ήξερα ότι με μισεί τόσο. Στην τελική ποτέ δεν κατάλαβα τι έκανα ΕΓΩ για να φτάσουμε ως εδώ. Και τέλος εδώ. Τελειώνω πριν καν αρχίσω το όλο θέμα. Δεν ξέρω γιατί το έγραψα, απλά έπαθα σοκ από τα λόγια της Μ. και έπρεπε να το γράψω . για να δικαιώσω τα τόσα άτομα που μου έλεγαν να προσέχω την Χ. και γω δεν άκουγα. Αλλά όλοι έχουμε δικαίωμα στα λάθη… και τα λάθη πληρώνονται .. γι αυτό προσέχε τους φίλους σου γιατί μπορεί στο μέλλον να το πληρώσεις κάπως έτσι. Μ. σ ευχαριστώ!!!

Λα φαμιγια

Σήμερα πήγα μια βόλτα στα μαγαζιά . βασανιζόμουν για ώρα για το αν θα έπρεπε να αγοράσω το 44 μαύρο μου φόρεμα ή μήπως να έπαιρνα αυτό το μπλέ ελεκτρίκ που κρατούσα, έτσι για αλλαγή. . ο προβληματισμός μου διακόπηκε από τις τσιρίδες μιας 14 χρονης που τσίριζε σε τόνους σοπράνο στη μητέρα της.. Ειλικρινά ήθελα να της χτυπήσω το κεφάλι στο πάτωμα μέχρι να συνέλθει και να της ουρλιάξω ‘’σε ποιον τολμάς και μιλάς έτσι ;; ‘’. Μαζί με τους ανθρώπους που είναι αγενείς, οι άνθρωποι που βρίζουν τους γονείς τους πραγματικά με εξοργίζουν. Ακούω ενήλικες να κοροιδεύουν, να βρίζουν τους γονείς τους ή ακόμα χειρότερα να μην τους μιλάνε γιατί αδυνατούν να τους κάνουν τα χατίρια. Το θεωρώ επιμελώς απαράδεκτο . Δεν λέω ότι δεν έχω έρθει σε αντιπαράθεση με τους γονείς μου αλλά ποτέ δεν θα τους στόλιζα με διάφορα κοσμητικά επίθετα. Και ναι θέλω το αυτοκίνητο που μου τάξανε με το πτυχίο μου μα ξέρω επίσης πως είναι δύσκολη εποχή για τέτοια δώρα. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που τα βάζουν με την οικογένειά τους και ξεστομίζουν ως απάντηση σε όλα το κλασικό ‘’μακάρι να μην με έκανες ‘’.ειδικά μετά την ενηλικίωση ενός ανθρώπου οι γονείς δεν φέρουν καμία ευθύνη, αφού δεν είναι πια κηδεμόνες. Παρ ‘όλα αυτά οι περισσότεροι νέοι ζουν με την οικονομική βοήθεια των γονιών τους μέχρι τα 30 τους ,παρότι στην παρέα το παίζουν επαναστάτες φορώντας το disquared παντελόνι που πλήρωσε ο πατέρας τους. Οι γονείς σε μεγαλώνουν , σε ταίζουν , σε σπουδάζουν, φροντίζουν να μην σου λείψει τίποτα, στερούνται τα πάντα για να σε μεγαλώσουν και φτάνεις στην ηλικία των 20 κάτι και εκτός του ότι δεν εκτιμάς τίποτα από αυτά που κάνανε αυτοί οι άνθρωποι για σένα τολμάς και σηκώνεις και φωνή???
Προσωπικά, από μικρή θαύμαζα τους γονείς μου και ειδικά των πατέρα μου. Και τώρα που δουλεύω και ζω μόνη μου τον θαύμασα περισσότερο. Αναρωτιέμαι αν παλιά ήταν πιο εύκολο με ένα μισθό να συντηρείς μια οικογένεια ή αν εκείνος το έκανε να φαίνεται τόσο εύκολο γι αυτό ποτέ δεν μου έλειψε τίποτα. Ειλικρινά νιώθω πως τους χρωστάω τα πάντα στη ζωή μου. Τις γνώσεις που μού μετέδωσαν ,τις αξίες, τον χαρακτήρα μου και όλες αυτές τις όμορφες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων. Ξέρω πως είναι δύσκολο ένα παιδί να ανταποδώσει στους γονείς του όλα αυτά που του δώσανε. Το μόνο που θέλω είναι να είναι ευτυχισμένοι γιατί τους αξίζει. Και ξέρω πως θα είναι όταν θα είμαι και γω γιατί αυτή είναι η χαρά των γονιών ,να βλέπουν τα παιδιά τους ευτυχισμένα. Γι αυτό ξανασκέψου το την επόμενη φορά που θα υψώσεις φωνή στην μητέρα σου γιατί μαγείρεψε μπάμιες!!!

στιγμές

Η ζωή μας, διάβασα κάπου , αποτελείται από στιγμές. Όντως, όποια χρονιά και αν φέρω στο μυαλό μου θα θυμηθώ τις 10 πιο έντονες στιγμές που έζησα την χρονιά εκείνη. Πώς έρχονται αυτές οι στιγμές? Πολλοί λαοί πιστεύουν πως η μοίρα μας είναι γραμμένη, άλλοι πάλι πως εμείς οι ίδιοι την ορίζουμε. Εγώ πάλι πιστεύω πως είναι ένας συνδυασμός και των δυο. Πρέπει να εκμεταλλεύεσαι καταστάσεις και ευκαιρίες γιατί αυτά συνήθως δίνονται μόνο μία φορά. Άλλοι πάλι διαφωνούνε. Βλέπω ανθρώπους να παρατάνε πράγματα για άλλους ανθρώπους και θέλω να τους ουρλιάξω ‘’κοίτα τον εαυτό σου’’. Δεν είναι ότι είμαι εγωίστρια ή ότι δεν με νοιάζουν οι άλλοι. Αλλά στα λίγα χρόνιας ζωής μου η εμπειρία μου μού έδειξε πως όλοι κάποια στιγμή φεύγουν, ξεχνάνε, αφήνουν. Ο μόνος που θα είναι μια ζωή δίπλα σου είναι ο εαυτός σου. Γιατί λοιπόν να τον αφήσεις? Πού θέλω να καταλήξω και γιατί τα λέω όλα αυτά? Υπάρχουν κάποιες στιγμές που με τις επιλογές σου χάνεις αυτό το πολύτιμο πράγμα, τον εαυτό σου. Η καταπίεση σε μια σχέση, η παραμονή σε μια δουλειά που σε κάνει δυστυχισμένο, η λάθος παρέα, και γενικά οι λάθος επιλογές που σε κάνουν να μην έχεις αέρα, να τρως αλλά το κενό μέσα σου να μη γεμίζει, να αγοράζεις γελοίες παντόφλες και όμως να μην σε κάνουνε να γελάς. Εκείνες οι στιγμές που το δωμάτιο δεν έχει άλλο αέρα και νιώθεις τόσο βαρύς μα και τόσο άδειος ταυτόχρονα είναι οι στιγμές που έχεις χάσει τον εαυτό σου. Το σώμα σου τσιρίζει να φύγετε μα για κάποιο λόγο μένεις ακούνητος.
Είμαι η Μ., είμαι αυθόρμητη, ευγενική, αστεία, κυκλοθυμική, απότομη και καμιά φορά γκρινιάρα. Μου αρέσει πολύ να βγαίνω έξω , να ψωνίζω, να ταξιδεύω στον κόσμο , να ψωνίζω παπούτσια και πολλά άλλα. Κι όμως τους τελευταίους μήνες δεν είμαι αυθόρμητη και σκέφτομαι κάτι 3 φορές πριν το ξεστομίσω γιατί αν το κάνω με τη μία ίσως χάσω πράγματα. Δεν άλλαξα εγώ μυαλό απλά οι καταστάσεις με κάνανε να το βουλώσω. Δεν είμαι πια αστεία γιατί όλοι γύρω μου είναι στον κόσμο τους και ένα αστείο δεν θα τους κάνει να γελάσουν αλλά να με κοιτάξουν περίεργα. Δεν βγαίνω γιατί η λατρεμένη παρέα μου έφυγε και μετά από αυτό που έζησα με εκείνα τα κορίτσια τίποτα πια δεν θα με συγκινήσει στο βαθμό που το κάνανε εκείνες. Με λίγα λόγια δεν κάνω τίποτα από αυτά που με χαρακτηρίζουν γιατί κάπου μες τις προσπάθειες να γίνω καλύτερη έχασα τον εαυτό μου. Και ο λόγος που με οδήγησε εκεί ήταν οι λάθος επιλογές. Μετά την απόκτηση του πτυχίου μου είχα 2 επιλογές, να γίνω ανεξάρτητη και να γ…θώ στη δουλειά προκειμένου να ζήσω χωρίς τη γονική βοήθεια στον τραπεζικό μου λογαριασμό ή να γυρίσω στους γονείς μου, να με ταίζουν και να συνεχίσω τη φοιτητική ζωή στην πόλη μου. Φυσικά και διάλεξα το πρώτο, πράγμα που θα έπρεπε να με κάνει ευτυχισμένη. Και όντως με κάνει μόνο που δεν μου μένει χρόνος για να προσέξω και μένα. Και φυσικά υπάρχουν και ένα σωρό παράγοντες όσον αφορά τη σχέση μου και τη δουλειά που δεν μπορώ να αναπτύξω , όμως τα αποτελέσματα της απογοήτευσης είναι ευδιάκριτα. Και αναρωτιέμαι. Παρατάς τα πάντα για μια καινούρια αρχή που δεν ξέρεις αν θα πετύχει ή αν θα σε κάνει καλύτερα ή μένεις στην ασφάλεια της μετριότητας που ζεις?? Ξέρεις αν η αλλαγή θα σου φέρει τον αέρα που το δωμάτιο δεν έχει?? και αν ζεις όντως σε δωμάτιο χωρίς αέρα, ζεις μέρες χωρίς γέλιο και έρωτα ,κάνεις μια δουλειά που δεν σου αξίζει και νιώθεις το απόλυτο τίποτα, το αποκαλείς αυτό ζωή??

untitled

Για κάποιο άγνωστο λόγο από μικρή δεν ήθελα να δένομαι με ανθρώπους. Ίσως γιατί ο μπαμπάς μου ήταν στρατιωτικός και θέλοντας και μή άλλαζα φίλους και τόπο κάθε χρόνο. Ακόμα δεν ξέρω αν νιώθω κάποια πόλη σαν δική μου. Σίγουρα θεωρώ μια πόλη πατρίδα μου αλλά και αυτή καμιά φορά τη θεωρώ ξένη. Πάντα μου άρεσε να είμαι μόνη μα ταυτόχρονα δεν μου άρεσε η μοναξιά. Πιστεύω πως οι συναισθηματικοί δεσμοί με τους ανθρώπους, τους τόπους, σε κρατάνε πίσω. έχω δει ανθρώπους να παρατάνε καριέρες για κάποιον που αγαπάνε και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν μπορείς να αφήσεις κάτι πίσω και γιατί στο καλό δένεσαι τόσο πολύ. Έχω ακούσει βέβαια και το αντίστροφο. Κάποια γνωστή μου άφησε το αγόρι της για ένα μεταπτυχιακό και ακόμη και τώρα 5 χρόνια μετά θεωρεί λάθος που άφησε εκείνο τον άνδρα.. δεν καταλαβαίνω με ποια λογική πίστευε πως αν έμενε δεν θα χώριζαν η δεν θα είχαν μια βαρετή σχέση. Φυσικά όπως έχω ξαναπεί ο μεγαλύτερος έρωτας είναι και ο ανεκπλήρωτος, αυτός που δεν πρόλαβες να ζήσεις και που δεν πρόλαβε να φθαρεί. Αν είσαι αποφασισμένος να αφήσεις τη σχέση σου, τον τόπο σου για κάτι άλλο που πραγματικά θες δεν καταλαβαίνω γιατί να μένεις πίσω σκεπτόμενος τι χάνεις και πως θα ήσουν. Αφού πήρες την απόφαση προχωράς και το ζεις. Το θέμα είναι τι φοβόμαστε και δεν προχωράμε και γιατί κολλάμε τόσο πολύ με ανθρώπους? Γιατί αφήνουμε τη ζωή μας να εξαρτηθεί αποκλειστικά και μόνο από συναισθήματα και γιατί εμπιστευόμαστε την ευτυχία μας σε ανθρώπους που μπορεί τελικά και να μην ξέρουμε? Αργά η γρήγορα άλλωστε όλοι θα καταλήξουμε παντρεμένοι μέσα σε μια ρουτίνα που ούτε καν θα επιλέξουμε γιατί λοιπόν να παίξουμε αυτό το παιχνίδι τόσο νωρίς? Αν δώσεις σε έναν άνθρωπο τα πάντα πες μου λοιπόν μετά πώς να τον αφήσεις? Μιλούσα πρόσφατα με μία κυρία πολύ επιτυχημένη στον τομέα της που έτυχε να συναντήσω στο καπνιστήριο ενός κτιρίου. Της είπα πόσο πολύ θαυμάζω τη δουλειά της και τα όσα έχει πετύχει και εκείνη μου απάντησε πως θα τα αντάλλαζε όλα με μια οικογένεια που θα την περίμενε τα βράδια στο σπίτι. Συνέχισε λέγοντας πόσο μετάνιωσε που δεν παντρεύτηκε, πως τα μεταπτυχιακά και το διδακτορικό της, τα τόσα χρόνια εργασίας στα καλύτερα πανεπιστήμια του εξωτερικού, τελικά δεν χρειάζονταν για να είναι ευτυχισμένη αλλά στα 25 μου , μου λέει τέτοια μυαλά κουβαλούσα. Ειλικρινά σοκαρίστηκα και δεν μπορούσα ούτε να καπνίσω. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως μια τέτοια γυναίκα, 50 ετών με κορμί 20χρονης , εμπειρία και καταξίωση που θα ζήλευαν πολλοί μόλις μου απάντησε περί οικογένειας απαξιώνοντας τα τόσα χρόνια καριέρας της. Και εκεί είπε και τη φράση κλειδί, ποτέ δεν άφησα τον εαυτό μου να δεθεί με κανέναν και γι αυτό μου ήταν τόσο εύκολο να αλλάζω σχέσεις, πόλεις.. Για μένα ήταν όλα μια εμπειρία!! Το ότι μιλούσε σε μια 20 χρονη που θα σκότωνε για τη δουλειά της ,δεν την συγκίνησε καθόλου και με συμβούλευσε να μην αφήσω ποτέ τον έρωτα της ζωής μου όταν τον βρω γιατί εκείνη ( άντε πάλι ) για όλα αυτά τα πτυχία άφησε κάποιους ανθρώπους πίσω. .
Το ίδιο βράδυ σκεφτόμουν αυτά που μου είχε πει και την ίδια στιγμή την θεία μου που άφησε μια ολόκληρη καριέρα στην Ιταλία γιατί στα 28 της θεώρησε πολύ ρομαντικό να τα παρατήσει όλα και να έρθει να ζήσει στο χωριό με το θείο μου γιατί όσο ήταν μαζί του ήταν ευτυχισμένη . και έτσι έγινε ! τον πρώτο, τον δεύτερο, τον τρίτο χρόνο μέχρι που στον πέμπτο βαρέθηκε αλλά ήταν αργά για να συνεχίσει την καριέρα που εγκατέλειψε και πλέον 19 χρόνια μετά το πετάει στο θείο μου με κάθε ευκαιρία σιχτιρίζοντας τα νιάτα της και τα μυαλά που κουβαλούσε. Τελικά μπερδεύτηκα και δεν ξέρω τι να πιστέψω!! Δεν γίνεται να ζήσεις την ζωή σου, με τον άνδρα τον ονείρων σου και να είστε μαζί μέχρι τα βαθιά γεράματα όπου θα λέτε ιστορίες από τα νιάτα σας στα εγγόνια σας γύρω από το τζάκι; Πρέπει αναγκαστικά να χάσεις κάτι; Ξέρω πως όσοι το διάβασαν σκέφτηκαν αν θα άφηναν αυτόν που είναι δίπλα τους για να κάνουν κάτι άλλο που πραγματικά θέλουν. Δεν ξέρω τι θα έκανα. Προσωπικά άφησα κάποτε κάποιον για να κάνω κάτι που ήθελα και ταυτόχρονα έχω αφήσει κάτι που ήθελα πολύ για κάποιον. Το μόνο που μετάνιωσα ήταν η δεύτερη περίπτωση και θα το θυμάμαι για χρόνια! Υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορείς να τα κάνεις μόνο στη δεκαετία των 20 και όμως πολλοί τα αφήνουν από φόβο μην χάσουν κάτι σίγουρο. Γιατί δεν αφήνεστε και κάνετε από τώρα πράγματα που θα έχετε χρόνο να τα κάνετε σε όλη την υπόλοιπη ζωή σας?? Οι ευκαιρίες έρχονται μόνο μία φορά! Και αν σου’ ρθει ;; Θα τη χάσεις;;

i am in miami bitch

Πάντα στις ταινίες έτρεφα μια ιδιαίτερη προτίμηση προς τις κακούς χαρακτήρες. Δεν ξέρω το λόγο , μα πάντα απεχθανόμουν τις φτωχιές πλην τίμιες και καλόκαρδες ηρωίδες που υπέφεραν από τα βασανιστήρια της εκάστοτε bitch που ήθελε να καταστρέψει τις ζωές τους. Οι κακοί πάλι με έμφαση στους γυναικείους ρόλους μου βγάζανε ένα θαυμασμό και μια συμπάθεια. Φυσικά δεν μιλάω για κακούς άνευ λόγου και αιτίας ,όσοι εκδικούνταν είχαν πάντα κάποιους λόγους. Αν και είμαι της άποψης πως αν κάποιος προσπαθεί να καταστρέψει τη ζωή σου δεν κάθεσαι με σταυρωμένα τα χέρια και κλαις τη μοίρα σου αλλά παλεύεις, στις ταινίες πάντα με γοήτευε η επιμονή κάποιον γυναικών να πάρουν αυτό που θέλουν με κάθε μέσo. Φυσικά η κόντρα αν δεν ξεκινούσε για λόγους καριέρας, ξεκινούσε για το γνωστό λόγο που βασανίζει το μυαλό των 95% των γυναικών, τους ΑΝΔΡΕΣ. Θα παραθέσω μερικές από τις αγαπημένες μου :

1 ) soraya Montenegro : όλα ξεκίνησαν από τον κακομαθημένο πλούσιο Λουίς Φερνάντο Ντε λα βέγκα, όπου όπως σε όλους τις ταινίες άλλαξε για χάρη της καλόκαρδης Μαρίας της γειτονιάς. Η Σοράγια μην μπορώντας να αντέξει πως την παράτησε για μια ρακοσυλλέκτρια παρακατιανή θέλησε να πάρει εκδίκηση. Έκανε τα πάντα. Απήγαγε κόσμο, σκότωσε πολλούς, έπεσε από μια τζαμαρία 10 ορόφων, έκανε φυσιοθεραπείες για 10 χρόνια με μόνο σκοπό της ζωής της να πάρει εκδίκηση από εκείνη την παρακατιανή, η οποία περνούσε τον χρόνο της δίνοντας λεφτά στους φτωχούς και ταίζοντας μικρά μεξικανάκια. Θαύμαζα πάντα την επιμονή της Σοράγιας η οποία δεν κατάφερε ποτέ να πάρει εκδίκηση καθώς ο μαμόθρεφτος Ναντίνο ερωτεύτηκε τελικά την θετή της κόρη την οποίας των πατέρα παντρεύτηκε για να σκοτώσει λίγο αργότερα και να κληρονομήσει τα λεφτά του. ( σατανικό!) H γυναίκα αυτή αφιέρωσε όλη της ζωή της στο να εκδικηθεί τη Μαρία. Και ενώ στο τελευταίο επεισόδιο απαγάγει τη Μαρία σε ένα εξοχικό το οποίο περιχύνει με πετρέλαιο , το καταραμένο χέρι του γόη Λουίς Φερνάντο πετάγεται από το πουθενά και η Σοράγια καίγεται. Αυτό για να δείτε τι παθαίνει όποια κολλάει με πρώην. Γι αυτό ξεκολλήστε!!

2 ) H θεά Σωσώ Παπαδήμα : όταν μαθαίνει πως ο άνδρας της την απατά και μάλιστα με μια κακομοιριασμένη γυναικούλα σαν τη Φλώρα, η θεά Σωσώ δεν φέρεται σαν κατίνα, σχεδιάζει συνεχώς πώς να τον βγάλει από τη μέση. Σατανική και πανούργα, μισεί τους πάντες και τα πάντα και το μόνο που τη νοιάζει είναι πως θα κάνει κακό στους γύρω της και πως θα ξεφορτωθεί τον καζανόβα χασάπη άνδρα της, τον Aλέκο. Στη Σωσώ έτρεφα πάντα μια τεράστια συμπάθεια, γιατί καταβάθος μου φαινόταν πληγωμένη από όλους. Λάτρευα την εφευρετικότητα της και την επιμονή της να πετύχει το στόχο της. Στα συν ήταν το απίστευτο μαύρο χιούμορ της . Χόμπι της ήταν να κάνει φάρσες όταν έπληττε (χαχα), και να πίνει σκουλήκια με το ποτό της. Έτσι, για το κακό!! Στην προσπάθεια της να σκοτώσει τον λεγάμενο, ξεκλήρισε πολύ κόσμο. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ο Αλέκος παραμέλησε μια τέτοια γυναικάρα για ένα τσόκαρο( βλ. Φλώρα).

3) H μέγαιρα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου Τασσώ Καββαδία. Λάτρευα το κακιασμένο βλέμμα της . Pοτέ δεν την αντιπάθησα γιατί σε όλες τις ταινίες θεωρούσα ότι είχε κάποιο δίκιο και καλά έκανε και το διεκδικούσε. Καθιερώθηκε από τους ρόλους κακιάς καθώς κυνηγούσε να καταστρέψει την Λάσκαρη που έτρωγε τα λεφτά του Μάνου Κατράκη. Βούλιαζε πλοία για να πάρει λεφτά, και προσπαθούσε να καταστρέψει το δεσμό του Κούρκουλου με την Καρέζη αφού έβλεπε την κόρη της να υποφέρει.

Βέβαια, στην πραγματική ζωή υπάρχουν πολλά πράγματα που σε κάνουν να θέλεις εκδίκηση από κάποιον. Υπάρχει όμως και μια μεγάλη κατηγορία γυναικών που είναι σκύλες με όλους άνευ λόγου και αιτίας. Είναι οι κοπέλες που έχουν μονίμως στο πρόσωπο τους μια έκφραση κάτι μου φταίει, γιατί πάντα κάτι τους φταίει. Τις εκνευρίζουν όλοι και όλα και είναι αγενείς και απότομew με όλους. Η κακία τους οφείλεται κυρίως στο ότι είναι τρομερά κομπλεξικές και στο ότι ζηλεύουν τους πάντες με την κακή έννοια. Ξεχωρίζουν από την ξινίλα που έχουν στα μούτρα τους και από τον αγενή τρόπο με τον οποίο θα σου απαντήσουν. Είναι η πιο μισητή φάρα γυναικών και θα έπρεπε να λιθοβοληθεί, να κοπανηθεί με σφυρί, να αφανιστεί ή να κρεμαστεί στην κεντρική πλατεία της πόλης για παραδειγματισμό. Κανείς δεν τις πάει και ο κόσμος θα ήταν καλύτερος χωρίς αυτές.

Συμβουλές προς γυναίκες

Μετά το αντίστοιχο κείμενο προς άνδρες, θεωρώ υποχρέωση μου να παραθέσω κάποιες συμβουλές και προς τις γυναίκες. Το λοιπόν :
1 ) Όταν ο γκόμενος σας κοιτάζει κάποια άλλη (διακριτικά πάντα), δεν είναι ανάγκη να κρεμάτε τα μούτρα σας μέχρι το πάτωμα ούτε να τσακώνεστε. και σεις το κάνετε και μάλιστα αδιάκριτα. Βέβαια αν τη φλερτάρει ταυτόχρονα ή έχει ξεστραβωθεί έχετε κάθε δικαίωμα να του ανοίξετε το κεφάλι.( είπαμε να κοιτάξει λίγο τον κώλο της όχι να την πηδάει με τα μάτια.)
2 ) Σταματήστε να σχολιάζετε αρνητικά άλλες γυναίκες. ναι αυτές οι θεές που κοιτάνε οι άνδρες στην τηλεόραση και στα περιοδικά είναι πιο ωραίες από εσάς και με το να ουρλιάζετε ότι έχει κυτταρίτιδα ή στραβή μύτη δεν σας κάνει πιο ωραίες αλλά κομπλεξικές.
3 ) Σταματήστε να φρικάρετε με το σώμα σας . Κάθεστε και μετράτε θερμίδες από το οτιδήποτε ενώ στην πραγματικότητα θα το φάτε όσες θερμίδες και να χει. Κρατήστε ένα μέτρο σε όλα. Δεν είναι ανάγκη να τρώτε τα κέρατα σας τα χριστούγεννα και να παλεύετε 3 μήνες μετά να τα χάστε για να ξαναπάρετε το Πάσχα.
4 )Μη ζητάτε βοήθεια συνεχώς από τους άνδρες. Δεν είναι τραγικό να αλλάξτε μόνες σας μία λάμπα.
5) Μην ντύνεστε σαν σούργελα, ξέκωλα και ταυτόχρονα ψάχνετε για σοβαρή σχέση! Ο κώλος σας σε κοινή θέα δεν είναι από τα ζητούμενα των ανδρών για σοβαρή σχέση.
6) Τον θέλετε , τον κυνηγάτε έχετε πάθει ψύχωση μαζί του αλλά εκείνος είναι απόμακρος. Όχι δεν τον παίζει δύσκολος, απλά ΔΕΝ ΣΕ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ. Δεν κατάλαβα ποτέ την εμμονή μιας κοπέλας να ξεφτιλίζεται και να επιμένει να κυνηγάει κάποιον που τη φτύνει. Ακόμα και αν περάσατε κάποια βράδια μαζί , δέξου ότι σε ήθελε απλά για σεξ και προχώρα στον επόμενο!
7 ) Μην ρωτάτε πράγματα που δεν αντέχετε την απάντηση. Ο σύντροφός σας είχε ένα παρελθόν όπως και εσείς με το να ρωτάτε πράγματα για άλλες σχέσεις που είχε το μόνο που θα καταφέρετε είναι να φρικάρετε περισσότερο.
8 ) Σεβαστείτε τις φίλες σας. Δεν είναι τυχαία υποτιμημένη η γυναικεία φιλία. Υπάρχουν 100 χιλιάδες άνδρες γύρω σας γιατί πρέπει να την πέσετε σε εκείνον της κολλητής σας??
9 ) Σταματήστε να προσποιείστε κάτι που δεν είστε. Αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθείτε.
10 )Σταμάτα να κολλάς σε χαζά και να πρήζεις τους γύρω σου. Μπορεί να ξεχνάς κάτι σημαντικό, θα θυμάσαι για πάντα όμως κάτι που σου ο δικός σου μια Παρασκευή στις 8 και τέταρτο στο τάδε μέρος.
11 ) Σταματήστε να γκρινιάζετε για όλα και μην ξινίζετε κάθε φορά που μπαίνει μια πιο ωραία από εσάς στο χώρο που βρίσκεστε.
12 ) Μην βασανίζετε το μυαλό σας με το αν θα σας χωρίσει ή όχι. Αν ένας άντρας θέλει να σας σουτάρει ΘΑ το κάνει.
13 ) Σταματήστε να πετάτε λεφτά σε άχρηστες μαλακίες. Και κόψτε το υπερβολικό βάψιμο δεν σας κάνει πιο ωραίες, σας κάνει απλά να μοιάζετε με καρνάβαλο.
14 ) Δεχτείτε επιτέλους ένα χωρισμό. ΔΕΝ ΣΑΣ ΘΕΛΕΙ ΑΛΛΟ πάτε παρακάτω.