Χριστούγεννα

‘’Nα τα πούμε; ’’ τρία πανέμορφα πιτσιρίκια με χοντρά μπουφάν και πολύχρωμα γάντια με κοιτούσαν απορημένα..O καυτός καφές μόλις μου είχε κάψει τη γλώσσα και τα νεύρα μου ήταν τεντωμένα. Τα πιτσιρίκια τσίριζαν παράφωνα το αρχιμηνιά και αρχιχρονιά και ενώ ήθελα να τους φωνάξω πως είναι Χριστούγεννα και λένε λάθος τραγούδι, τα άφησα να συνεχίσουν το τραγούδι περίπου μέχρι τη μέση, γατί αυτό που τα ενδιέφερε δεν ήταν να διαδώσουν το μήνυμα της γέννησης αλλά να μαζέψουν λεφτά, και έτσι έφυγαν ευτυχισμένα με το ποσό των 5 ευρώ που του έδωσα. Η μέρα μου συνεχίστηκε στα μαγαζιά με την καμένη μου γλώσσα να μου χαλάει τη διάθεση..στα μαγαζιά επικρατούσε το αδιαχώρητο. Πανικόβλητοι καταναλωτές ψώνιζαν ό, τι είχε σε προσφορά το μαγαζί απλά γιατί είναι Χριστούγεννα. Ομολογώ πως και η ίδια ως άλλο θύμα του καταναλωτισμού έχω κάνει άχρηστες αγορές τέτοιες μέρες. Θυμάμαι πέρσι τα Χριστούγεννα όπου τα πέρασα στο Βερολίνο με τις κολλητές μου , και είχα αγοράσει ένα υπέροχο μαύρο-γκρι δερμάτινο με περίεργα κρόσσια απλά και μόνο γιατί από 250 ευρώ ,ήταν σε προσφορά στην τιμή των 80! Ε μα Χριστούγεννα ήταν τι να έκανα;; Επειδή όμως ξέφυγα από το θέμα ας επανέλθω. Χριστούγεννα πλέον νιώθουν μόνο τα παιδιά. Με ένα δώρο γίνονται ευτυχισμένα και δεν σου κρατάνε κακία ποτέ. Για τους μεγάλους πάλι τα Χριστούγεννα είναι ως εξής :
Ξυπνάς το πρωί με πιτσιρίκια να χτυπάνε επίμονα το κουδούνι για να σου πουν τα κάλαντα. Μετά τρέχεις να προλάβεις τα μαγαζιά όπου επικρατεί το αδιαχώρητο. Ξοδεύεις όλο το δώρο σου σε άχρηστα πράγματα που βρίσκεις απλά για να πεις πως αγόρασες και εσύ κάτι. Μετά κουβαλώντας τα άχρηστα που αγόρασες θα σιχτιρίζεις την ώρα και τη στιγμή που βγήκες με το αμάξι στο κέντρο και θα κορνάρεις και θα βρίζεσαι με τους υπόλοιπους χριστιανούς που βγήκαν επίσης για να ψωνίσουν ότι να ‘ναι. Έπειτα ετοιμάζεσαι για το οικογενειακό δείπνο όπου τρως μέχρι να σκάσεις. Γιατί έτσι συνηθίζεται στα αθάνατα ελληνικά Χριστούγεννα. Πλακώνεσαι στα κρέατα και τα μελομακάρονα λες και είναι η τελευταία φορά που θα φας κρέας. Αφού φορτώσεις και την τελευταία γωνιά στο στομάχι σου είναι ώρα να ετοιμαστείς για να βγεις. Ετοιμάζεσαι λοιπόν και βγαίνεις, και στέκεσαι μια ώρα στην ουρά του επώνυμου κλαμπ με την miss γλάστρα και τον mister γαμάω και δέρνω( τον τούμπανο με το κουστούμι ντε) να σε κοιτάνε από πάνω μέχρι κάτω. Αφού λοιπόν έρθει η σειρά σου και κατορθώσεις να μπεις, θα πετάξεις μια περιουσία για να πιεις τα πετρέλαια που θα σε σερβίρουν. Θα στριμωχτείς θα σε ποδοπατήσουν ,θα καείς από τσιγάρα αλλά δεν θα γκρινιάξεις γιατί είναι άγιες μέρες και δεν κάνει. Μετά από ώρες και αφού ξεμείνεις πια από λεφτά σέρνεις το κουφάρι σου μέχρι το σπίτι με το κεφάλι σου έτοιμο να σπάσει και το στομάχι σου διαλυμένο. Πέφτεις νεκρός για ύπνο με την πεποίθηση πως πέρασες ωραία. Το επόμενο πρωί ξυπνάς ..νωρίς.. γιατί τα ανίψια σου τσιρίζουν να τους δώσεις τα δώρα, και οι συγγενείς έχουν ήδη στρωθεί για να φάτε. Ξανά!! Ό, τι απέμεινε από χτες αφού η μάνα μαγείρεψε για ένα λόχο .Η γαλοπούλα έχει γίνει σαν λάστιχο αλλά δεν πειράζει. Όλη η οικογένεια έχει μαζευτεί στο οικογενειακό δείπνο για να τσακωθεί όπως και κάθε χρόνο. Παρ’ όλα αυτά τρώς και πάλι τον άμπακο και μετά νυστάζεις και γκρινιάζεις. Αλλά δεν κοιμάσαι. Γιατί πρέπει να βγεις και πάλι να γιορτάσεις τη γέννηση του θεανθρώπου και να περάσεις καταπληκτικά …Και βγαίνεις ξανά ,και στριμώχνεσαι και πάλι με τα ‘’καλά’’ σου ρούχα , και πίνεις και πάλι υγρά μπαταρίας μέχρι να σου ρθει να ξεράσεις. Γυρνάς λοιπόν στο σπίτι, ξερνάς και κοιμάσαι αηδιασμένος. Το επόμενο πρωί σε πιάνει εκείνη θλίψη ,πως τα Χριστούγεννα πέρασαν και δεν είσαι πια παιδί, δεν χάρηκες όπως πέρασες αυτές τις μέρες,μεγάλωσες ,και άλλα τέτοια. Καλώς ήρθες στον ενηλίκων. Xρόνια πολλά!!!

Συμβουλές προς άνδρες

Ξέρω πως ελάχιστοι άνδρες θα το διαβάσουν αλλά δεν πειράζει , κάποιος άλλωστε πρέπει να τα ακούσει για όλους.
1 ) Ναι επιτρέπεται να κοιτάτε άλλες γυναίκες, επιτρέπεται ακόμα και να φλερτάρετε μαζί τους (αθώα πάντα), αλλά ΟΧΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ . Πόσο δύσκολο είναι βρε αγόρι μου να σεβαστείς τις κάποιες ώρες που είμαι μαζί σου? Η συμβουλή πάει στους δεσμευμένους για τους αδέσμευτους ,βλέπε συμβουλή 2.
2) Σταματήστε να πηδάτε ό,τι έχει βυζιά. Αν μάθουμε πως κάποιος πηδάει ότι του κάτσει δεν γίνεται πιο άνδρας αλλά πέφτει στα μάτια μας και την εκτίμησή μας και θεωρείται σαβουρογαμήκουλας. Γι αυτό σταματήστε να κοιτάτε με κατεβασμένο το γυαλί όποια γκόμενα περνάει από μπροστά σας και προς θεού μην πηδάτε άλλα μπάζα απλά και μόνο επειδή σας κάθονται. Ανεβάστε λίγο τη αυτοεκτίμηση σας, πάτε με όποια πραγματικά γουστάρετε ( σ αυτήν την περίπτωση ναι πάτε και με μπάζο) και καλύτερα κόφτε τον από το να τον βάλετε σε μια σάπια που ούτε καν σας αρέσει ,απλά σας κάθεται.
3) Σταματήστε να κάνετε ότι τα ξέρετε όλα, και όταν δεν ξέρετε προς ποια κατεύθυνση να πάτε στο δρόμο ζητήστε οδηγίες και παραδεχτείτε ότι ‘’ΧΑΘΗΚΕΣ αγόρι μου’’ κανείς δεν θα σε πει κριάρι επειδή έχασες το δρόμο και ζητάς οδηγίες.
4 )ΟΧΙ, δεν μπορείτε να τα επισκευάσετε όλα. Επειδή είστε άντρες και η κοινωνία ,σας γαλούχησε με την πεποίθηση να τα κάνετε όλα ,δεν σημαίνει ότι εκτός από άνδρες είστε και υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, γιατροί, ιστορικοί, κτλ. Γι΄αυτό σταματήστε να κάνετε τους έξυπνους έχοντας λύση για όλα.
5 )Μην ζητάτε να από την κοπέλα σας να κάνει ό,τι κάποια πορνοστάρ. Γιατί δεν είναι. Και ούτε εσείς είστε..
6 ) Δεν είναι όλοι οι ωραίοι γκέι. Μην βγάζετε αμέσως αδερφή όποιον ωραίο δείτε απλά και μόνο γιατί δεν ξεκολλάμε τα μάτια μας από πάνω του. Και ναι είναι πιο ωραίος από εσάς.
7 )Καμιά γυναίκα δεν θα εκτιμήσει το ότι ήπιατε 9 ποτά χωρίς να ξεράστε. Οι γκόμενες δεν είναι οι κολλητοί σας. Σας προδίδει άλλωστε το αλλήθωρο βλέμμα αγελάδας που έχετε μετά από τόσο αλκοόλ.
8 )Μην το παίζετε άνετοι από τη στιγμή που δεν είστε. Μην ρωτάτε τον αριθμό των εραστών της κοπέλας σας αν δεν αντέχετε την απάντηση, και κυρίως μην το παίζετε cool ενώ ήδη στο μυαλό σας αρχίζετε τις συγκρίσεις. Και ΝΑΙ πάντα σας λέμε ψέματα για τον αριθμό. Είναι πολλοί παραπάνω..
Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.. αυτά τα ολίγα. Γεια χαρά!!

Δεν σε κρίνω...

Βαρέθηκα στη ζωή μου να ακούω ανθρώπους να κρίνουν τους άλλους ανθρώπους. Τις επιλογές τους, τα ρούχα τους, τις επιτυχίες, τις αποτυχίες, τις σχέσεις, τις φιλίες, τα πάντα. Βλέπω κοπέλες που έχουν περάσει από όλα τα στιλ να κρίνουν το στιλ άλλων. Πως μπορείς να αποκαλείς φρικιό μια μεταλλού όταν η ίδια στην εφηβεία σου αλλά και αργότερα κυκλοφορούσες με μπλούζες μέταλ συγκροτημάτων?? Πως μπορείς να λες ξέκωλα τις κοπέλες με μίνι σορτσάκια και φορέματα όταν η ίδια αποτυχημένα τα έχεις φορέσει? Για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου ,δεν θα πω ξέκωλο ούτε θα σχολιάσω μια κοπέλα με κοντό σορτσάκι εφόσον βέβαια έχει τα πόδια να το βάλει γιατί και εγώ η ίδια φοράω υπερβολικά κοντά ρούχα. θα σχολιάσω όμως μια κοπέλα με παραπάνω κιλά ή με εμφανή κυτταρίτιδα με κοντό ρούχο γιατί το αποτέλεσμα είναι τραγικό . τις προάλλες ήμουν με μια φίλη μου σε μια μπιραρία και καθόταν δίπλα μια τύπισσα με κοντή φούστα συνδυασμένη με τρελή δόση κυτταρίτιδας και έλεγε για το ξέκωλο τη Μπάστα που φορούσε ένα βρακί και τραγουδούσε στα μπουζούκια. Τουλάχιστον η Μπάστα αγαπητή μου, πλαστική ξεπλαστική έχει το σώμα να βγει με το βρακί να τραγουδήσει. Και στην τελική ακόμα και αν η κοπέλα είναι πλαστική είναι δικαίωμα της. Καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει με το σώμα του είτε αυτό αφορά τον τρόπο ντυσίματος, είτε αφορά τις πλαστικές, είτε αφορά τις σεξουαλικές συναναστροφές. Γιατί να κρίνεις μια κοπέλα με πολλούς εραστές , αποκαλυπτικό ντύσιμο και πλαστικές αφού και η ίδια θα σκότωνες για το κορμί της, θα πήδαγες πολλούς από τους εραστές της και αν είχες την ευκαιρία θα άλλαζες κάτι πάνω σου. Κάνω λάθος?
Δεύτερο χτύπημα σχέσεις. Ακούω μικρούς ανθρώπους γιατί μικροί είναι αφού κάθονται και σχολιάζουν τις ζωές των άλλων να σχολιάζουν σχέσεις τρίτων. Μου λέει μια συνάδελφος τις προάλλες για μια άλλη συνάδελφο. η τάδε είναι κακομοίρα και πρέπει να τον χωρίσει τον μαλάκα τον τάδε γιατί την κερατώνει. Και τι σε νοιάζει εσένα τι κάνουν οι άλλοι?? Ξέρεις τι σύμβαίνει σε μια σχέση και γιατί ο τάδε την κερατώνει και η τάδε κάθεται μαζί του?ξέρεις αν του έκανε κάτι και τον έφτασε σε αυτό το σημείο? Ξέρεις αν ο τάδε της τα είπε όλα και εκείνη τον συγχώρεσε? Και στην τελική ποια είναι η κακομοίρα??εκείνη ή εσύ ?
Ακόμη ένα μεγάλο ζήτημα είναι εκείνο των ξανθών και ως ξανθιά πρέπει να ξεκαθαρίσω. πέρα από τα χαζά αστεία που χρόνια κυκλοφορούν ακούω πρώην αποτυχημένες ξανθές να βρίζουν τις νυν. Δεν γίνεται κυρία μου εσύ που είχες το πορτοκαλοκίτρινο κεφάλι να βρίζεις την πλατίνα. τώρα θυμήθηκες πως το ξανθό είναι φθηνό? Το άλλο μεγάλο θέμα είναι εκείνο της τρέσας. Άκουσα κοπέλα τις προάλλες στη δουλειά να λέει πως τα καμένα ξανθά είναι απαίσια και ειδικά με τη συνοδεία τρέσας..και εγώ θα κάνω μια ερώτηση..δηλαδή αν ήταν καμένα αλλά μαύρα δεν θα ήταν απαίσια?? Το ξανθό σας φταίει και πάλι? Προσωπικά τα μαλλιά μου κάηκαν πέρυσι μία φορά και εννοείται φόρεσα τρέσα και εννοείται πως ήταν και απαίσια. Μα ότι χρώμα και αν έκανα καμένα θα ήταν και πάλι, οπότε ποια η διαφορά? Όταν χάνεις τα μαλλιά σου και μάλιστα με τέτοιο τρόπο το τελευταίο που σε νοιάζει είναι πως φαίνεται στους άλλους. Οπότε αν η τρέσα κάνει μια ξανθιά να νιώθει καλύτερα τι λυσσάτε μερικές πρώην ξανθές πως είναι ψεύτικες οι ξανθιές και θα ήταν χάλια χωρίς εκείνη. και πληροφοριακά οι τρέσες βγαίνουν και σε άλλα χρώματα όχι μόνο σε ξανθά..σκεφτείτε το να πάρτε μπας και καμουφλάρετε την ξινίλα στη μούρη σας κάθε φορά που βλέπετε ξανθιά τρέσα. Αλλά πολύ το κούρασα με αυτό, με τρίχες θα ασχολούμαστε τώρα??

sex and the city

Σειρά θρύλος..και ποια δεν έχει λατρέψει τα παπούτσια της Κάρυ, την ανεξαρτησία της Σαμάνθα, τον οτινανισμό της Μιράντα και τον αναχρονιστικό ρομαντισμό της Σάρλοτ;; Καθεμιά από εμάς έχουμε ταυτιστεί με μία από τις ηρωίδες. Για άλλη μια φορά είδα για χιλιοστή φορά τη σειρά. Γιατί όσες και να τη δω δεν τη βαριέμαι. Ομολογώ πως τη λατρεύω γιατί θίγει πολλά θέματα, σχέσεων, φιλίας, μόδας κτλ. Παρόλα αυτά θεωρώ πως έχει και κάποια εξωπραγματικά στοιχεία. Θα μου πεις ποια είσαι εσύ για να το κρίνεις, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα . Καταρχάς όλες οι πρωταγωνίστριες δουλεύουν από ελάχιστα έως καθόλου. Παρόλα αυτά μένουν σε υπερλουξ διαμερίσματα, τρώνε κάθε μέρα σε πανάκριβα εστιατόρια και αγοράζουν παπούτσια αξίας ίσης με 6 μισθούς μου. Βέβαια αν δεν ήταν έτσι η σειρά θα έχανε τη μαγεία της, και εμείς θα βλέπαμε την Κάρυ να μαγειρεύει φακές με φόρεμα μπερσκα και τσόκαρο voi-noi και κάπως έτσι θα πήγαινε άπατη από το δεύτερο επεισόδιο. Λάθος δεύτερο, η νοοτροπία της γλυκιάς Σάρλοτ κυνηγώντας το κελεπούρι και γενικότερα η εμμονή στην εύρεση του κατάλληλου άνδρα. Σε όλη τη σειρά η μόνη που φαίνεται να είναι ανεξάρτητη και να μπορεί να ζήσει χωρίς το πλευρό ενός άνδρα είναι η Σαμάνθα. Κοινώς η cougar της σειράς. Δεν θέλει τους άνδρες στη ζωή της αλλά στο κρεβάτι της για ένα βράδυ. Κάποιοι θα την πουν πουτάνα, κάποιοι γυναίκα του γλεντιού κάποιοι ντερμπεντέρισσα, κάποιοι άλλοι θεά. Εγώ θα πω πως κάνει αυτό που θέλει ,ζει τη ζωή της όπως θέλει χωρίς να την νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι και αυτό είναι και που μ αρέσει τόσο σε εκείνη. Παρόλα αυτά η δυναμική εικόνα της Samantha, στον 6 περίπου κύκλο ,χάλασε όταν και τα παράτησε όλα για να ακολουθήσει το θεό smith στην California. Και φυσικά ας μην ξεχνάμε τις κρίσεις ζήλιας της με τον Ρίτσαρντ. Ηθικό δίδαγμα, κάθε γυναίκα θα γαμήσει τουλάχιστον μια φορά τη ζωή της για έναν άνδρα.
Ας περάσω στο άλλο άκρο τη Σάρλοτ. Ευαίσθητη, ευγενική, ρομαντική νοικοκυρά και εκπρόσωπος της νοοτροπίας ‘’κυνηγώντας το κελεπούρι’’. Κι ενώ σε όλη τη σειρά εμφανίζεται ως η ηθική που σοκάρεται από τα λόγια της Samantha κατά καιρούς έχει καταρρίψει τη σεμνοτυφία της ,αφού την έχουμε δει να πηδιέται με άπειρους ακόμη και αγνώστους, και να κρύβει στον πρώτο συρτάρι της δονητή. Και μετά από εκείνο το επεισόδιο κάθε γυναίκα πια απέκτησε τον δικό της. Η Μιράντα. Εργασιομανής, λογική και με άθλιο στυλ. Πάντα την θεωρούσα βαρετή και προβλέψιμη αν και είχε λίγη από την ανεξαρτησία της Μιράντα. Ίσως φταίει το ότι δούλευε, άλλωστε κάποια θα ‘πρεπε και να δουλεύει σε αυτή τη σειρά. Και για το τέλος άφησα τη λατρεμένη Κάρυ , ιέρεια του στυλ, αυθόρμητη και κάποιες φορές τραγική. Σε όλη τη σειρά όλη της η ζωή επηρεαζόταν από τον Μπιγκ. Όλες άλλωστε έχουμε εκείνον τον πρώην κόλλημα που δεν μπορεί να φύγει από τη ζωή μας ποτέ. Ακόμα και όταν βρήκε τον mr perfect ( βλ.Έινταν) έκανε το γνωστό λάθος να πέσει στο κρεβάτι της αμαρτίας σε όοοολα τα κακόφημα ξενοδοχεία του Μανχάταν με τον μπιγκ. Όταν ήταν με τον μεγάλο, εκείνος την παράτησε για τη νεαρά Νατάσσα την οποία και παντρεύτηκε ,για να την κερατώσει με την Κάρυ. Φυσικά την Νατάσσα την παντρεύτηκε στις 2 εβδομάδες ενώ με την Κάρυ δεν ήταν έτοιμος για γάμο ούτε και στον 8 κύκλο. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί η Κάρυ έπεφτε στην αγκαλιά του κάθε φορά που την κυνηγούσε. Και δεν καταλαβαίνω γιατί οι γυναίκες βαριούνται με όποιον τους τα δίνει όλα, και θέλουν αυτόν που δεν τους δίνει τίποτα. Ο Μπιγκ φοβόταν τη δέσμευση με την Κάρυ μα παντρεύτηκε μια άλλη σε 2 βδομάδες, την οποία και κεράτωσε. Μα αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα που δεν χωράει εδώ. Το θέμα είναι πως πρέπει να είσαι;; Σάρλοτ- Περιμένοντας τον πρίγκιπα; Μιράντα – κανείς δεν είναι αρκετά καλός ;; Σαμάνθα – όλοι είναι καλοί για ένα βράδυ; Ή Κάρυ – ζώντας μια ζωή γύρω από τον ίδιο;; Και γιατί καμιά ποτέ δεν σκέφτηκε ότι η Κάρυ κυνηγάει ένα που δεν την θέλει αρκετά ,παρά ακούω όλες να θέλουν τη ζωή της;; Ποια θέλει 20 ζευγάρια manolo όταν δεν έχει αυτόν που θέλει;; Και γιατί όταν τον έχει θέλει και τα manolo;; Και αν θέλατε τη ζωή μιας από τις πρωταγωνίστριες σκεφτείτε καλά, ποια θα θέλατε να είστε;;

ζημιά

Είναι κάτι περίοδοι που όλα σου πάνε καλά, έχεις ηρεμήσει και προσπαθείς να κάνεις το επόμενο βήμα. και τότε τσουπ από το πουθενά εμφανίζεται κάποιος και παθαίνεις ζημιά. και με τον όρο ζημιά δεν εννοώ πως απλά σου αρέσει γιατί σίγουρα σου αρέσουν πολλοί, εννοώ απλά ζημιαα ..Σε πετυχαίνει σε σχέση γιατί τα καλύτερα έρχονται πάντα όταν νομίζεις πως τα έχεις όλα. Δεν θες να χωρίσεις αλλά και δεν μπορείς να τον βγάλεις από το μυαλό σου. Μπορείς να τον έχεις, αλλά δεν αφήνεις αυτά που ήδη έχεις γιατί δεν ξέρεις αν αξίζει τον κόπο..προσπαθείς να θυμηθείς τι έκανες την τελευταία φορά που το έπαθες ,γιατί κολλήματα στη ζωή τρώμε άπειρα με άλλους ανθρώπους, σχέσεις κάνουμε πολλές, αλλά θεωρώ πως ερωτευόμαστε στα άκρα μία μόνο φορά και μία μόνο φορά παθαίνουμε και τη μεγάλη ζημιά. Είσαι σίγουρη πως έχεις ξαναπάθει ζημιά μα δεν θυμάσαι να ήταν τόσο μεγάλη. Τώρα σκέφτεσαι πολλά..να αφεθείς και να τα χάσεις όλα;; να το αφήσεις με την υποψία ότι μπορεί να μετανιώσεις; ή τελοσπάντων τι στην ευχή να κάνεις;; Να χωρίσεις; Να το κάνεις παράλληλα;; να χωρίσεις και να μην κάνεις τίποτα;; Να συνεχίσεις;; Ή να κάνεις μια λοβοτομή να τον ξεχάσεις;; Είχα πάντα την πεποίθηση πως σε ένα ζευγάρι ο ένας θέλει πάντα τον άλλο λίγο περισσότερο. Ξέρω ζευγάρια όπου το αγόρι ήταν ακόμη κολλημένο στην προηγούμενη σχέση και η κοπέλα προσπαθούσε να τον κάνει να την αγαπήσει. Μέχρι που το αγόρι την αγάπησε και την αγάπησε πολύ. Όμως τότε δεν ήταν αρκετό για την κοπέλα η οποία είχε πάθει τη ζημιά μαζί του από την αρχή ,που εκείνος ήταν με άλλη και που όταν η άλλη τον άφησε έτρεξε στην κοπέλα για παρηγοριά. Μόνο που όταν τελικά την ερωτεύτηκε η κοπέλα ήταν αλλού γιατί είχε ήδη πληγωθεί και όσο εκείνος ασχολούνταν με την πρώην κάποιος άλλος ασχολούνταν με τη δική του κοπέλα και τελικά την κέρδισε. Ξέρω ζευγάρι που η κοπέλα είναι ερωτευμένη με άλλον μα δεν μπορεί να χωρίσει γιατί φοβάται πως δεν θα ξανανιώσει την ασφάλεια που νιώθει με τον καλό της..τραγικό. Ξέρω ζευγάρι που η κοπέλα είναι πάντα εκεί και το αγόρι την κερατώνει με ότι θηλυκό κινείται απλά γιατί μπορεί, μα η κοπέλα δεν τον χωρίζει γιατί έχει συνηθίσει και αυτόν και τα λεφτά του και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εκείνον ..και τα λεφτά του φυσικά. Ξέρω ζευγάρια όπου ο ένας μόνο είναι ερωτευμένος και ο άλλος μένει στη σχέση έτσι, γιατί έχει σεξ κάθε μέρα και γιατί δεν έχει να κάνει κάτι άλλο. Αν όμως πάθει ζημιά με κάποιον άλλον θα χωρίσει ή θα μείνει στην από συνήθεια σχέση;; Και αναρωτιέμαι, αν πάθεις τη μεγάλη ζημιά ενώ είσαι σε σχέση τι κάνεις;;; Και πότε πληγώνεις πιο πολύ τον σύντροφό σου;; Αν μένεις μαζί του ενώ σκέφτεσαι κάποιον άλλον ή αν τον χωρίσεις για να ζήσεις το πάθος σου με αυτόν τον άλλον;;; Και εν τέλει πώς ορίζεται ο μεγάλος έρωτας; Αυτός που κρατάει χρόνια; Αυτός που περιέχει πάθος και εκρηκτικότητα ή αυτός που δεν έζησες ποτέ?? Και αν τελικά αφού πάθεις τη μεγάλη ζημιά με κάποιον και τα παρατήσεις όλα ποιος σου εγγυάται πως δεν θα σου φύγει σε λίγους μήνες και θα μετανιώνεις;; Κανείς!! Ε τότε πώς να ξέρεις τι κάνεις ή καλύτερα απλά το κάνεις και μετά μετανιώνεις χορτάτη από λάθη για όλα αυτά που έχασες;;;

παράνοια

Είναι κάποιες μέρες που ξυπνάω δαιμονισμένη..μου φταίνε όλα. τα μαλλιά μου ,το σκυλί μου, η τηλεόραση που ποτέ δεν έχει τίποτα, ο καφές μου, τα ρούχα μου, τα άντερα μου , όλα. είναι αυτές οι μέρες που αρπάζομαι από κάθε κουβέντα που θα πει ο άλλος και αρχίζω ν κατεβάζω καντήλια. Και αυτές οι μέρες είναι συνήθως κυριακές, που το κεφάλι μου είναι καζάνι από το χθεσινοβραδινό μεθύσι, που η πόλη είναι ερημωμένη και πρέπει να κάνω ολόκληρο ταξίδι για να βρω περίπτερο ανοιχτό. Βέβαια υπάρχουν και κυριακές χαρούμενες όπως τα καλοκαίρια ,που δεν έχουν διαφορές από τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας και συνήθως τις περνάς σε μια παραλία. Εκείνες οι κυριακές όμως του χειμώνα δεν παλεύονται με τίποτα, με τους πλασιέ βιβλίων να σου χτυπάνε στις 11 το πρωί και στα καπάκια κουστουμαρισμένοι τύποι από αιρέσεις που έρχονται να σε σώσουν από την αμαρτωλή ζωή. Και έπειτα είναι και εκείνες οι μυρωδιές της γειτονιάς από διάφορα ψητά που σου σπάνε τη μύτη αλλά και τα νεύρα, γιατί δεν είσαι πια στο πατρικό σου αλλά σε ένα νοικιασμένο δυάρι και ζεις με τοστ και fast food. Κι όμως λες να μη χάσεις ττη μέρα και παίρνεις τις φίλες σου που όμως είναι κομμάτια από το χθεσινό βράδυ και ξερνάνε σαν τα γατιά ακόμα. Το παίρνεις απόφαση λοιπόν πως απόψε το βράδυ θα είναι ήρεμο και μοναχικό και πας να νοικιάσεις καμιά ταινία μα η παράνοια σε χτυπάει και εκεί γιατί όλες οι καλές είναι νοικιασμένες. Και αφού το παίρνεις απόφαση βγαίνεις για μια μπίρα η οποία συνοδεύεται από αμέτρητα σφηνάκια γιατί είσαι και κοπέλα, και κάπως έτσι καταλήγεις να ξυπνάς Δευτέρα με το ίδιο βαρύ κεφάλι. Αλλά δεν σε νοιάζει και η παράνοια δεν σε πιάνει πια, γιατί δεν είναι Κυριακή αλλά Δευτέρα..

γκρίνια

Εδώ και χρόνια,λανθασμένα κατά τη γνώμη μου,έχει επικρατήσει η εξής άποψη..πως όλες οι γυναίκες είναι γκρινιάρες. Έχω κατηγορηθεί ουκ ολίγες φορές για το πόσο δύσκολος άνθρωπος και αγύριστο κεφάλι είμαι. Και ναι είμαι..και είμαι πολύ. Θέλω να κάνουν αυτό που μου λένε γιατί αλλιώς στραβώνω. Και θέλω αυτό που ζητάω ακριβώς όπως το ζήτησα,αλλιώς δεν το θέλω καθόλου..Φυσικά όταν δεν γίνεται αυτό φαίνομαι εγώ η λάθος και όχι εκείνοι που δεν κράτησαν τον λόγο τους. Τον τελευταίο καιρό άκουσα έντονα στην δουλειά μου πως γκρινιάζω και να δηλώσω στους αγαπητούς συναδέλφους..εγώ είμαι γκρινιάρα ή μήπως εσείς δεν κάνετε σωστά αυτό για το οποίο πληρώνεστε??? Και για να επανέλθω στο αρχικό θέμα. Γκρίνια είναι η χωρίς λόγο εκδήλωση παραπόνων. Δεν συμφωνώ όμως πως όλες οι γυναίκες γκρινιάζουν. Για να μιλήσω προσωπικά, θα γκρινιάξω στον γκόμενο μου όταν μου λέει πως θα με πάρει σε λίγο και το κάνει 2 ώρες μετά. και όχι μόνο θα γκρινιάξω αλλά θα του στείλω και άσχημα μηνύματα, έτσι γιατί θα χω νεύρα μαζί του. Θα του γκρινιάξω όταν ξεστραβώνεται να κοιτάζει κάποια ενώ είμαι μπροστά, γιατί ναι μεν κοιτάει όταν λείπω, πρέπει να το κάνει και ενώ είμαι μπροστά. Θα του γκρινιάξω όταν μου τάξει κάτι και δεν το κάνει γιατί έχω μάθει να κρατάω το λόγο μου και θέλω και οι άλλοι να κάνουν το ίδιο. Θα του γκρινιάξω και για πολλά ασήμαντα και χαζά για τα οποία όμως θα έχω δίκιο. Δεν θα του γκρινιάξω όμως αν βγει με τους φίλους του, ούτε αν γυρίσει στο σπίτι μεθυσμένος, Δεν θα του γκρινιάξω για λάθη που κάνει ενώ τον έχω προειδοποιήσει αν και μέσα μου καίγομαι να του φωνάξω ΣΤΑ ΛΕΓΑ. Δεν θα τσαντιστώ αν είμαστε μακριά και με πάρει τηλέφωνο μόνο μια φορά. Δεν θα γκρινιάξω αν δεν προσέξει το καινούριο μου φόρεμα, θα γκρινιάξω όμως αν την ίδια στιγμή προσέξει κάτι καινούριο σε μια άλλη. Δεν θα γκρινιάξω αν έχει πράγματα από πρώην θα τσαντιστώ όμως αν ασχολείται ακόμα σε μεγάλο βαθμό μαζί της. Και ερωτώ ΠΟΣΟ γκρινιάρες είμαστε πια?? Τελικά μήπως εσείς γκρινιάζετε ότι γκρινιάζουμε??

Mind the gap

Αυτή την έκφραση άκουσα πολλαπλές φορές σε μια διαδρομή μου με το μετρό στα ξένα.. Ήμουν μόνη εκεί. Χωρίς φίλους, χωρίς εκείνον, χωρίς τίποτα και η έκφραση ξαφνικά πήρε άλλες διαστάσεις..έπρεπε να προσέξω το κενό. Αλλά ποιο ακριβώς κενό; Ένιωθα τόσο άδεια και φυσικά δεν μπορούσα να κάνω κάτι γιατί τα πάντα ήταν δική μου επιλογή. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι όπως εγώ καλή ώρα που πάντα κάτι τους φταίει. Δεν βαριέμαι ποτέ και έχω τόση πολλή ενέργεια μέσα μου που οι δυνάμεις μου ποτέ δεν εξαντλούνται. Αντίθετα εξαντλούμαι υπερβολικά όταν δεν κάνω τίποτα απολύτως και τότε αρχίζουν και μου φταίνε όλα. Δεν είναι πως δεν εκτιμάω αυτά που έχω. Ίσα-ίσα. Απλά είναι φορές που όταν όλα είναι καλά, νιώθω μια ακατανίκητη επιθυμία να τα γαμήσω όλα. Μ’ αρέσει η ζωή μου και όμως όταν όλα πάνε τέλεια κάτι κάνω και τα χαλάω. Έχω δουλειά ενώ πολλοί γύρω μου όχι και αντί να λέω και ευχαριστώ , γκρινιάζω που δεν γίνονται όλα στους δικούς μου ρυθμούς τελειομανίας, έχω αυτόν που θέλω και με λατρεύει ,και ενώ πολλές κοπέλες γύρω μου θέλουν κάποιον που θέλει άλλη, εγώ γκρινιάζω στον δικό μου και κάνω μούτρα για χαζά. Έχω ένα σώμα που το λατρεύω αλλά φροντίζω να το ταλαιπωρώ με τις ποσότητες αλκοόλ που καταναλώνω. Και ότι άλλο μου πάει καλά φροντίζω να το χαλάω χωρίς λόγο. Έτσι έγινε και το εν λόγω ταξίδι που προανέφερα. Ενώ όλα ήταν καλά, φρόντισα να τα παρατήσω όλα και να χαθώ για λίγους μήνες γιατί έτσι.. Γιατί ποτέ όσα έχει ένας άνθρωπος δεν του είναι αρκετά, και ενώ ένιωθα πως το κενό ήταν μέσα μου και αυτό έπρεπε να προσέξω σκόνταψα. Στο κενό. between the train door and the station platform..και μπορεί να ένιωθα ένα κενό αλλά τουλάχιστον ήμουν ελεύθερη.

great expectations

Τον τελευταίο καιρό βλέπω γύρω μου μια απογοήτευση. Απ' όλους. Απογοήτευση από έρωτα, δουλειά, φίλους, μέλλον. Από τα πάντα. Όσον αφορά τον εαυτό μου, το ένιωσα επίσης. Απογοήτευση και αδικία. Προσπάθησα να καταλάβω άπειρες φορές πως γίνεται και συμβαίνει. Συχνά δεν φταίνε αυτοί που μας απογοητεύουν αλλά εμείς. Και οι προσδοκίες που έχουμε από κάποιον. Όταν πήρα το πτυχίο μου, και εγώ και όλοι οι απόφοιτοι συμφοιτητές μου ήμασταν σίγουροι πως σε 3 μήνες θα δουλεύουμε σε κάποιο ακριτικό νησί ή απομονωμένο βραχοχώρι. Φυσικά πλέον είμαστε όλοι άνεργοι και απογοητευμένοι. Το θέμα είναι ότι μας τάξανε δουλειά, εμείς όμως γιατί τους πιστέψαμε? Αν είσαι προετοιμασμένος για το χειρότερο, δεν απογοητεύεσαι ποτέ. Βλέπω κοπέλες να γκρινιάζουν που ο γκόμενος τους κάνει το ένα και το άλλο, τα οποία ένα και άλλο δεν συμπεριλαμβάνονται στα θέλω τους. Οι περισσότερες κοπέλες περιμένουν από μια σχέση συγκεκριμένα πράγματα, μόνο που το έτερον-ήμισυ τα αγνοεί, γι αυτό και καταλήγουν σε παρατεταμένα νεύρα και τελικά στο χωρισμό. Προσωπικά , δεν απογοητεύτηκα ποτέ από κανέναν γκόμενο. Ίσα-ίσα. Δίνανε τόοοοοσα πολλά, που στο τέλος με πνίγαν και έπρεπε να φύγω. Ποτέ δεν περίμενα τίποτα από κανέναν, ίσως γι αυτό και όλοι δίναν το κάτι παραπάνω. Πλέον έχω έναν υπέροχο άνθρωπο δίπλα μου, και η απογοήτευσή μου βρίσκεται απλά στην δουλειά που δεν έρχεται και στους φίλους που ήταν φίδια και που δυστυχώς κάποτε εμπιστεύτηκα. Αλλά δεν πειράζει , γιατί πως αλλιώς θα είχα δικαιολογία για να μεθάω σε ελληνάδικα ακούγοντας Καρρά και τσιρίζοντας τους στίχους με την καρδιά μου;;;

μπουρλότο

Σαν άνθρωπος είμαι πολύ κυκλοθυμική και οξύθυμη και αυθόρμητη, και όλα τα κακά. Λέω αυτό που σκέφτομαι χωρίς να το επεξεργάζομαι, και χωρίς να σκέφτομαι το μετά. Είναι σωστό αυτό που λέω ; Ποιον θα ενοχλήσει ; Θα το μετανιώσω ; Στο τέλος σχεδόν πάντα το μετανιώνω αλλά τη στιγμή που το σκέφτομαι θέλω τόσο πολύ να το πω που μέχρι να το ξεστομίσω αλλάζω 10 χρώματα από τα νεύρα μου και στο μυαλό μου έρχεται η ατάκα της Σαπφώ Νοταρά ‘’μπουρλότο’’.. δεν ήμουν πάντα έτσι. κάποτε ήμουν το λεγόμενο θύμα. Λακωνική, χαμογελαστή και πάντα πρόθυμη. ‘Ο,τι και αν μου ζητούσες ποτέ δεν έλεγα όχι. Μέχρι που διάβασα κάποια ηλίθια μαθήματα ψυχολογίας τα οποία συμβούλευαν να εξωτερικεύουμε τα νεύρα και το θυμό μας. Και το έκανα. Το περίεργο είναι ότι τίποτα πιο πριν δεν με πείραζε και θύμωνα μόνο με εμένα. Με τον καιρό έμαθα να τσαντίζομαι με όλα ,να μην αφήνω λέξη να πέσει κάτω. Έτσι έχασα και μία από τις μεγάλες μου αρετές ,την ευγένεια ,και μαζί με αυτή χάθηκε και το μεγάλο ντροπαλό χαμόγελο που κουβαλούσα χρόνια. Παλιά λάτρευα να ακούω ψέματα όταν ήξερα την αλήθεια. Τώρα τσαντίζομαι άσχημα και έγινα αηδιαστικά ειλικρινής με τον καθένα. Καμιά φορά που μου λένε διάφορα δεν ακούω και το μυαλό μου γυρνάει χρόνια πίσω ,τότε που ήμουνα παιδί. Το μόνο που με τσάντιζε ήταν το κεφάλι της μπάρμπι που με παίδευε στα χτενίσματα. Δεν γκρίνιαζα ακόμα και αν για φαί είχαμε μπάμιες. Έτρωγα την καμένη πίτσα της μαμάς μου για να μην τη στεναχωρήσω. Έδινα τα παιχνίδια μου στα άλλα παιδάκια, ακόμα και αν ήξερα πως δεν θα τα πάρω πίσω ποτέ. Δεν ήμουν αγγελούδι και τότε. Έκανα αταξίες και έσπαγα τα νεύρα όλων με επιτυχία. Λάτρευα να επαναλαμβάνω ό,τι με ρωτούσαν ή να απαντάω επαναλαμβανόμενα με τη λέξη έτσι. Γιατί κάνεις φασαρία; ‘’ Έτσι!’’. Γιατί δεν τρως το φαί σου ; ‘’Έτσι’’. Είχα την ικανότητα να μην εκνευρίζομαι,μα να εξαντλώ την υπομονή των άλλων. Μα με τα χρόνια άλλαξα, και αποφάσισα πως δεν θέλω πλέον να είμαι θύμα. Ξεκαθάρισα τους φίλους μου , τις σχέσεις μου, τα θέλω και τα δεν θέλω. Και ΔΕΝ θέλω να μου λένε ψέματα ,γιατί η πίεση μου φτάνει το 40. Και κάπου στα μέσα της φοιτητικής μου ζωής αποφάσισα να πάψω να είμαι θύμα και να εξωτερικεύσω το θυμό μου, γιατί σύμφωνα με τους πατέρες της ψυχολογίας είναι χειρότερα να τα κρατάω μέσα. Και μπορεί να είναι χειρότερα που ξεσπάω με το παραμικρό αλλά δεν φταίω εγώ. Κάθε φορά που με τσαντίζουνε δεν μπορώ να κρατηθώ γιατί μια φωνή μέσα μου φωνάζει : ’’ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ’ και φυσικά γιατί έτσι μου αρέσει..

bad teacher

Στα φόρτε μου δεν ήταν ποτέ η υπομονή. Από μικρή ήμουν αυθόρμητη, κυκλοθυμική και χειμαρρώδης. Όλα τα τεστ επαγγελματικού προσανατολισμού έδειχναν την κλίση μου στα ΜΜΕ. Όλοι μου οι γνωστοί και οι δάσκαλοι με προέτρεπαν στο να γίνω δημοσιογράφος. Άλλωστε στα ατού μου πέρα από τον αυθορμητισμό μου , ήταν η ετοιμότητα μου . από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν απίστευτα ετοιμόλογη. Ποτέ δεν κόμπιασα για να δώσω μια απάντηση. Όταν μου απηύθυναν μία ερώτηση οι απαντήσεις μου ήταν πάντα άμεσες και όταν με κολλούσαν στον τοίχο ήταν πάντα αφοπλιστικές. Σε κάθε συζήτηση είχα τον τελευταίο λόγο. Δυστυχώς η αγάπη μου προς τις φυσικομαθηματικές επιστήμες με οδήγησε στην τεχνολογική κατεύθυνση κάνοντας αδύνατη την πρόσβασή μου στη σχολή ΜΜΕ. Η υψηλή βαθμολογία μου δεν μπορούσε παρά να συσχετιστεί με την υψηλή ζήτηση του επαγγέλματος του παιδαγωγού. Στην αρχή δεν τρελάθηκα στην ταμπέλα της δασκάλας. Ως πτυχιούχος πλέον μπορώ να πω πως όσες φορές και αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, θα έκανα ακριβώς τα ίδια πράγματα και κυρίως λόγω των ανθρώπων που γνώρισα κατά τη διάρκεια της φοιτητικής μου πορείας. Στα τέλη του 6 εξαμήνου άρχιζε η πρακτική μου. Η πρώτη μου εμφάνιση έγινε με ασπρο-μοβ μαλλί, πιρσινγκ, βινύλ παλτό και κράνος βέσπας. Φυσικά η επίπληξη ήταν μεγάλη και εκεί φάνηκε πως πλέον υπήρχε κώδικας ντυσίματος και συμπεριφοράς στην μελλοντική επαγγελματική μου πορεία, πράγμα που ορκίστηκα μήνες αργότερα. Η πρακτική συνεχίστηκε για όλο το έτος του 2011 όπου φάνηκαν πολλά. όσο και αν απεχθανόμουν το πρωινό ξύπνημα ,ο απαραίτητος πρωινός καφές και το 1 Lucky strike της ημέρας αντικαταστάθηκαν από παιδικές χαρούμενες τσιρίδες και οργανωμένα χορευτικά της Patty. Τα δυσνόητα μαθήματα ψυχολογίας που μέχρι τότε μου φαινόταν άσχετα άρχισαν να βρίσκουν εφαρμογή μέσα στην τάξη. Από δω και πέρα αυτή θα ήταν η ζωή μου. Το τατουάζ στα πλευρά μου υποδήλωνε άλλα θέλω και άλλο τρόπο ζωής, και όμως τα άπειρα πρωινά μαθήματος στάθηκα κυρία. Τα ΜΜΕ και οι δημόσιες σχέσεις πήγαν περίπατο. Στα μάτια μου έβλεπα τη ζωή μου στα 30. Να πηγαίνω τα πρωινά μεθυσμένη, πάνω στα ακριβά μου ψηλοτάκουνα ,με πολλά μπουκαλάκια ποτού στην μικρή chanel μου τσάντα. Να τρέχω άτσαλα με το ττ μου και να παρκάρω το μισό πάνω στο πεζοδρόμιο .Να απολαμβάνω τα χορευτικά του μελλοντικού μεξικάνικου σίριαλ παρέα με ένα τσιγάρο. Να βάζω τιμωρίες και να φωνάζω μόνο και μόνο γιατί δεν έχω όρεξη. Στο κινητό μου μηνύματα από άνδρες που δεν με ενδιαφέρουν. Γιατί και τότε το ξέρω πως θα μια ανύπαντρη μα με τουλάχιστον 20 παιδιά που με λατρεύουν και τα λατρεύω. Τι και αν ήμουν φτιαγμένη για άλλα τελικά 20 παιδικές ψυχές με κέρδισαν. Ακόμη και τα βράδια που θα κάθομαι αγκαλιά στο καναπέ μου με ένα ποτό ,θα ξέρω πως κάποιες ψυχές θα μου ετοιμάζουν ένα χορευτικό και θα με κάνουν ευτυχισμένη.. γιατί είμαι η κυρία τους και με αγαπάνε..

φιλία

Ο όρος φιλία δεν ήξερα ότι υπάρχει. Ως κόρη στρατιωτικού είχα μάθει να αλλάζω πόλη κάθε χρόνο. Νέο σχολείο, νέα ζωή, νέοι φίλοι. Μέχρι που έμεινα οριστικά σε μια πόλη και έκανα φίλους τους οποίους όταν πέρασα νόμιζα πως ποτέ δεν θα ξεχάσω. Πέρασα όμως μακριά και έκανα νέους φίλους. Και αυτά που έζησα μαζί τους ό,τι και αν μου συμβεί χαίρομαι που δεν θα μου τα πάρει κανείς και ποτέ. Θυμάμαι τις βραδιές που δεν κοιμόμουν μόνη. Ούτε κοιμόμουν με έναν άνδρα όπως τώρα. κοιμόμουν με τις ΦΙΛΕΣ μου. Ξυπνούσα μαζί τους. Θυμάμαι μεθυσμένα βράδια που η Εύα κοιμόταν δακρυσμένη και γω με την Τατιάνα τρώγαμε 3 bit με μπέικον και μαγιονέζα. Όποια στιγμή της ζωής μου και αν σκεφτώ είναι μέσα εκείνες . Λόγω τιμής. Το κακό είναι ότι έμεινα σε αυτή την πόλη ακόμη και τώρα που όλες φύγαν και όλα θυμίζουν μόνο εκείνες. Τα καλύτερα χρόνια μου, περπατάω στη Νικολάου και θυμάμαι τη Νίνα να πέφτει με τις πλατφόρμες. Ανεβαίνω τα σκαλιά και θυμάμαι τη γλύκα με τη Δανάη να τα ανεβαίνουμε παρέα. Μας θυμάμαι στα σκαλιά της Γεροκωστοπούλου να πίνουμε μπίρες και ο ιστορικός ξεχασμένος τουρίστας της Πάτρας να φωνάζει I love you. Eίμαι στο oggi και γελάω μόνη μου, γιατί θυμάμαι ένα βράδυ του 2008 που τα έπινα με τη Δανάη και την κλείσαν στις τουαλέτες ενώ την έψαχνα. Μου τη φέρανε οι καθαρίστριες μεθυσμένη. Περπατάω στο Ρίο και θυμάμαι την Εύα στο space με ένα πακέτο χαρτομάντιλα να κλαίει και να μου ζητάει να πιω μαζί της, βλέπω ναργιλέ και θυμάμαι τα καλοκαίρια του 2008 που μετά το ρίο καπνίζαμε ναργιλέ γιασεμί στο μπαλκόνι της Αντωνίνας κανακάρη 131. Και μετά αγοράζαμε γάλα από το κόκκινο πιρούνι για να φτιάξουμε καρμπονάρα μα στο τέλος παραγγέλναμε από τα le qoq μια ασυναρτησία που ποτέ δεν ερχόταν. Περνάω από εκκλησία και θυμάμαι τα λόγια περί ηθικής της καλλιόπης. Βλέπω κρασί και θυμάμαι μια βραδιά μεθυσιού με ντου στο σπίτι της κατερίνας. Βάζω λακ και θυμάμαι τη Δανάη που είχε πάντα μια μικρή στην τσάντα της μην τυχόν και της επιτεθεί κανένας. Περνάω από το σπίτι της νίνας στην κανακάρη και θυμάμαι ένα ξημέρωμα που μας περίμενε από το απόγευμα πάνω η Kαλλιόπη και eμεις είχαμε βγει για ένα ποτό μα γυρίσαμε μεθυσμένες και τη δείραμε.(χαχα). Πάω στις χάντρες και θυμάμαι την Eύα με το κρασί την Iωάννα με το ντέφι και την Aντωνίνα να τσακώνεται με το γκαρσόνι για την τιμή της σαμπάνιας που ήθελε να ανοίξει στην Γιούλη που χόρευε το άδειο μου πακέτο. Θυμάμαι βραδιές μετά το bijoux που χτυπούσα μεθυσμένη με την ευα το κουδούνι της νίνας και άνοιγε αλαφιασμένη και ξυπνούσε αγκαλιά με αγνώστους στον καναπέ, γιατί εγώ με την έυα είχαμε φύγει με γόβες. η εύα για ψώνια εγώ για δουλειά. μα πάντα μετά τα ψώνια η έυα μου έφερνε σίζαρς και cola light στη δουλειά. τσαντίζομαι που έμεινα πίσω. που άλλαξαν εκείνες και πάνω απ’ όλα άλλαξα και γω με τον καιρό και με τσαντίζει περισσότερο που για να κοιμηθώ με εκείνον έχασα βράδια ύπνου με την εύα βράδια που ξυπνούσαμε την αντωνίνα και λέγαμε ανέκδοτα μέχρι το ξημέρωμα. Βράδια που δεν είχαμε τίποτα να κάνουμε το πρωί. Βράδια που παίζαμε παλέρμο μέχρι το ξημέρωμα. Βράδια που κλαίγαμε για άνδρες και ήμασταν μόνο 19.πιστεύω πως αν ζήσουσε ακόμα μια νύχτα όπως τότε καμιά δεν θα το αντέξει. καμία νύχτα δεν θα ναι σαν και εκείνες. λες και είχε κάτι ο αέρας που αναπνέαμε και ήταν όλα τόσο όμορφα. τόσο ωραία .Ένα μεγάλο ευχαριστώ και από εδώ στα όσα έζησα με εκείνα τα κορίτσια που τώρα πια είναι γυναίκες. Και με αγαπάνε όσο και εγώ ποτέ δεν θα τα ξεχάσω και πάντα θα τις αγαπώ γιατί με κάνανε αυτό που είμαι σήμερα. Σας αγαπάω

ο μίστερ ''γαμάω''

Πρόκειται για μια πολύ κοινή κατηγορία ‘’ανδρών’’ η οποία τα τελευταία χρόνια εξαπλώνεται επικίνδυνα. Πρόκειται για τους αποκαλούμενους τούμπανο. Πρησμένοι από τις πρωτείνες, μα αδύναμοι μυικά. Θα τους βρεις Α ) σε κλαμπ. Είναι οι τύποι με το φτηνό κουστούμι στην είσοδο που σε κόβουν από πάνω μέχρι κάτω και σου ανοίγουν την πόρτα. ενίοτε σου την κλείνουν στα μούτρα αν ανήκεις σε αντροπαρέα ή αν είσαι άνδρας. Στις γυναίκες ,η πόρτα πάντα ανοίγει διάπλατα. Β) σ ε κάποιο καφέ ντυμένοι με d squared από πάνω ως κάτω, να πίνουν φυσικό χυμό ή espressakia . Συνήθως οδηγούν βέσπα ή σμαρτάκι. Γ ) σε κάποιο γυμναστήριο συνήθως στο βάθος όπου βρίσκονται τα βάρη. Πιο πολύ θα κάνουν δημόσιες σχέσεις παρά βάρη. Δ ) Στις παραλίες είναι οι τύποι με τις ψεύτικες γραμμώσεις το μαγιό dsquared ή dolce gabbana πασαλειμμένοι με baby oil . τις περισσότερες φορές θα παίζουν ρακέτες όχι γιατί είναι καλοί απλά επειδή τους αρέσει να επιδεικνύονται. Ε) στην πόλη συχνάζουν στα πιο δημοφιλή και πολυσύχναστα μέρη. Στα κλαμπ πίνουν πάντα red bull . Τρώνε μόνο στεγνά φαγητά όπως φιλέτο κοτόπουλο, γαλοπούλα ,σαλάτες (όλα ζυγισμένα), τα οποία συνοδεύουν με ένα χαπάκι. στο τέλος τρώνε μόνο τα λεγόμενα χαπάκια ,ένα χάπι για να φάνε, ένα για να πιουν ,ένα για να κοιμηθούν, ένα χάπι για να φάνε ένα άλλο χάπι. Και κάπου ανάμεσα στα χάπια που θα έχουν βαρεθεί θα τα κόψουν. Και τότε τα ψεύτικα πρησμένα μπράτσα θα φύγουν και θα γίνουν οι γνωστοί κομπλεξικοί τύποι με τους ξεφούσκωτους μυς ,το μεγάλο κόμπλεξ που ψάχνουν για σοβαρή δουλειά γιατί βαρέθηκαν να τρώνε τα λεφτά του μπαμπά.

Γυναίκες

Η maryginαπολάμβανε τον σαββατιάτικο latte της , απενοχοποιώντας τον εαυτό της για το καταναλωτικό όργιο που είχε διαπράξει. Στο διπλανό τραπέζι μια παρέα γυναικών μιλούσε φυσικά για άνδρες. Η marygin σιχαινόταν τις κοπέλες που μόνο γι αυτό μιλούσαν και αισθανόταν τυχερή που με τις φίλες της είχε να πει τόσα πράγματα πέρα από αυτό. Παρατηρούσε τις γυναίκες γύρω της και της φαινόταν τόσο μα τόσο γελοίο που ολόκληρη η ζωή τους περιστρεφόταν γύρω από αυτό. Υπήρχαν κοπέλες αδέσμευτες που με όποιον και να έμπλεκαν ποτέ δεν έκαναν σχέση ,κοπέλες ευτυχισμένες στο πλευρό του άνδρα τους μα με κοινή ζωή, κοπέλες ανεξάρτητες και πολυάσχολες που για εκείνες η σχέση είναι χάσιμο χρόνου και κοπέλες κακομοίρες όπως τις έλεγε που δεν τις ένοιαζε πώς, που και με ποιον φτάνει να κάνανε σχέση. Ήξερε τόσες διαφορετικές κοπέλες και καθεμιά είχε ένα δικό της τρόπο να αντιμετωπίζει τους άνδρες. Η Α. ήταν η λεγόμενη καπάτσα. Η Α. ήταν τέλεια σε εκνευριστικό βαθμό, ούτε όμορφη ούτε άσχημη, ούτε έξυπνη ούτε χαζή, δεν έλεγε ποτέ κακή κουβέντα για κάποιον αλλά ακόμα και αν το έκανε σου μιλούσε με τέτοιο τρόπο που σε έκανε να θέλεις να της ζητήσεις συγγνώμη. Η Α. ήταν αρεστή σε άνδρες και γυναίκες. Οι τελευταίες δεν την ζήλευαν γιατί δεν ήταν κούκλα αλλά οι άνδρες τη θέλανε γιατί με λίγα λόγια ήταν η τέλεια γυναίκα. Η Α. είχε πάντα όποιον ήθελε και συνήθως ένα χαρέμι από πολύ ωραίους άνδρες τους οποίους έπαιζε και εκείνοι τρέχανε πίσω της. Οι άνδρες τη λέγανε ιδανική, οι γυναίκες συμπαθητική. Η άλλη Α. καλή της φίλη, αυθόρμητη ,χύμα , διόλου θηλυκή αλλά τόσο γαμάτη και συμπαθέστατη που όλοι τη θέλαν για φίλη, έδινε τα πάντα στους φίλους της και στα ενδιαφέροντα της και σχεδόν τίποτα στις σχέσεις της. Το αποτέλεσμα?? Οι άνδρες τρέχανε πάντα πίσω της γιατί τέτοιες γυναίκες δεν τις χάνεις και εκείνη απλά τους βαριότανε. Οι άνδρες τη λέγανε θεά, οι γυναίκες επίσης. Η Γ. παλιά φίλη και νυν γνωστή, συμπαθητική και πονηρή . Έαιζε με όποιον την ήθελε και όταν τελικά του δίνοταν άλλαζε ολότελα. Ξαφνικά το μόνο που την ένοιαζε ήταν εκείνος και κλείνονταν με τις ώρες στην κουζίνα και στο σπίτι για να αποτελεί υπόδειγμα σχέσης .Εκείνος βαριόταν, εκείνη τον έπρηζε και κλαιγόταν και στο τέλος την άφηνε με την κουτάλα που του μαγείρευε στο χέρι και έφευγε αγκαλιά με μια ψηλή ξανθιά που τον έφτυνε. Οι άνδρες την λέγαν πρηξαρχίδω, οι γυναίκες κακομοίρα. Η Ν. πηδιόταν όπου και με όποιον έβρισκε γιατί ήθελε να κάνει σχέση. Δεν ήταν όμορφη ούτε άσχημη, σχέσεις έκανε εφήμερες και πολλές. Στο τέλος κανείς δεν την αγάπησε και κοιμόταν πάντα μόνη, τον μεγάλο έρωτα δεν τον έζησε ποτέ. Οι άνδρες τη λέγανε πουτάνα, οι γυναίκες επίσης. Η Λ. καλή φίλη και συνεργάτης, συμπαθητική αυθόρμητη ,χειμαρρώδης και ευχάριστη. Σε έκανε να γελάς ενώ ήθελες να αυτοκτονήσεις. Σχέσεις έκανε πολλές μα πάντα βαριόταν τα καλά παιδιά ,γι αυτό και μια ζωή έκλαιγε για κάποιον μαλάκα που τη φτύνει. Οι άνδρες τη λέγανε γαμάτη οι γυναίκες επίσης. η Κ.η συνηθέστερη κατηγορία γυναικών, όμορφη, αστεία γοητευτική. ,τρέλαινε τους άνδρες και οι γυναίκες δεν τη ζηλεύανε γιατί ποτέ δεν προκαλούσε. Είχε πάντα φίλους, παρέες, ζωή, μα όταν ερωτεύονταν τα άλλαζε όλα..ξεχνούσε τους φίλους και τη δικιά της ζωή και την ένοιαζε μόνο εκείνος. Εκείνος συνήθως τη μείωνε γιατί μαζί της είχε ανασφάλεια. Εκείνη κλείνονταν στο σπίτι και στον εαυτό της εκείνος την απατούσε με κάποια άσχημη και κατώτερή της απλά γιατί μπορούσε και στο τέλος έμενε μόνη αγκαλιά με το τηλέφωνο μα οι φίλοι είχαν συνήθως φύγει. Οι άνδρες την λέγανε μουνάρα, οι γυναίκες κακομοίρα. Η marygin δεν μπορούσε να χαρακτηρίσει τον εαυτό της. Είχε σχέσεις μεγάλες και σοβαρές είχε και εφήμερες. Σε γκόμενους δεν φέρθηκε ποτέ καλά σε φίλες όμως ήταν πάντα σωστή .. Ήπιε την τελευταία γουλιά του latte της και σηκώθηκε χαμογελώντας, για να πάει στο σπίτι της φίλης της..άλλωστε ποιος άνδρας θα εκτιμούσε τα εκατοντάδες ευρώ που έδωσε για μια κίτρινη coco chanel τσάντα???

Rumble fish

Ή αλλιώς η περίπτωση rumble fish. Το rumble fish αποτελεί 1 είδος ψαριού. Το ψάρι πολεμιστής όπως και στην ομώνυμη ταινία του Francis Ford Coppola . Το συγκεκριμένο ψάρι είναι το λεγόμενο ψάρι- πολεμιστής που πολεμάει το είδωλό του. Τον εαυτό του με λίγα λόγια. Αν οι άνθρωποι ήταν ψάρια θα κατατάσσονταν σε πολλές κατηγορίες . Σε καρχαρίες, που αντιπροσωπεύουν τους ανθρώπους που δεν χρησιμεύουν πουθενά αλλά μπορούν μόνο να βλάψουν τους άλλους . Στις ζαργάνες που είναι άκακα και νόστιμα ψάρια, στους ξιφίες , τους σολομούς και τους τόνους που είναι τόσο θρεπτικοί και νόστιμοι μα με τη λάθος συνταγή γίνονται επικίνδυνοι και δύσπεπτοι, στα χρυσόψαρα τα οποία ζουν τη στιγμή και δεν θυμούνται τίποτε μετά και τέλος στα rumble fish. Στην κατηγορία rumble fish θα ανήκαν πολλοί άνθρωποι αν όλοι ήμασταν ψάρια. Το rumble fish όπως προανέφερα πολεμάει το είδωλό του. Πόσοι άνθρωποι κάνουν το ίδιο? Πολλοί . Χιλιάδες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μικρή marygin. Το μόνο που πολεμούσε και εκδικούνταν όλη της τη ζωή ήταν ο ίδιος ο εαυτός της . Σε κάθε κακό που της τύχαινε σημάδευε τον εαυτό της με τη γνωστή μέθοδο των τατουάζ . Κάθε ιστορία και τατουάζ χαραγμένο επάνω της για να το βλέπει και να μην κάνει πια τα ίδια λάθη. Μόνο που κάθε ιστορία την πόνεσε πιο πολύ από τις ώρες που πέρασε με τη βελόνα . Μα δεν την ένοιαζε . Ό,τι και αν της κάνανε πλήγωνε τον εαυτό της γιατί δεν έπρεπε να κάνει κακό στους άλλους, έτσι την μάθανε οι γονείς της. Στον καθρέφτη δεν έβλεπε πια την ομορφιά του προσώπου της αλλά την ασχήμια που υπήρχε στον κόσμο έξω από τη μικρή της γυάλα. Γι αυτό και μάχονταν να ζει τίμια πληγώνοντας μόνο εκείνη. Μέχρι που μια μέρα η γυάλα έσπασε και το Rumble fish για πρώτη φορά είδε έξω από εκείνη , και άρχισε να γίνεται σκυλόψαρο ή κοινώς σκύλα και σταμάτησε να πληγώνει τον όμορφο χρυσό εαυτό της!!

someone like you

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι τόσο σπάνιοι που ξέρεις πως όσο μακριά και αν είστε θα τους θυμάσαι πάντα. Ξέρεις πως μόνο εσύ φταις που τους έχασες αλλά δεν σε πειράζει, γιατί χαίρεσαι που τουλάχιστον τους γνώρισες. Η marygin είχε τη χαρά να έχει ένα τέτοιο άνθρωπο μέσα στη ζωή της για καιρό..Εκείνος ήταν ο μόνος που την έκανε να κάνει πράγματα που πιο παλιά ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει. Ήθελε πάντα να είναι ελεύθερη και ανεξάρτητη. Κι όμως για χάρη εκείνου του υπέροχου ανθρώπου στρίμωξε τα μικρά χρυσά YSL κουτάκια με τα καλλυντικά της να χωρέσουν τα after shave του. Στρίμωξε τα ρούχα της για να χωρέσουν τα δικά του, το σπίτι μύριζε πια το άρωμα του και στο διπλό της κρεβάτι κοιμόταν πια χωμένη στην αγκαλιά του .Ένα μεγάλο αυτοκίνητο γέμισε το σπίτι της με έπιπλα δικά του και όλα άλλαξαν μέσα σε δευτερόλεπτα .Όχι μόνο στο σπίτι αλλά και μέσα της..σκέφτηκε αν ένιωσε ποτέ πιο ευτυχισμένη από τα άπειρα πρωινά που ξύπνησε ευτυχισμένη με εκείνον από πάνω της να την κοιτάζει και να της λέει πόσο όμορφη είναι. Τα βράδια που περνούσε με τις φίλες της χορεύοντας μεθυσμένη μέχρι το πρωί αντικαταστάθηκαν από βράδια που έπιναν οι δυό τους στο σπίτι και μεθούσαν ευτυχισμένοι. τα καλοκαίρια που περνούσε γυρνώντας τον κόσμο αντικαταστάθηκαν από ατέλειωτες βόλτες με τη μηχανή του όπου δεν την ένοιαζε που θα πήγαιναν φτάνει να κρατιόταν σφιχτά από τη μέση του..όλες οι στιγμές που έζησε με εκείνον ήταν υπέροχες και τώρα τέλειωναν και το λάθος ήταν δικό της. Ο ατίθασος χαρακτήρας της και η δίψα της για ταξίδια δεν μπορούσαν να συνδυαστούν με την κοινή ζωή τους. Και να που πάλι γινόταν όλα από την αρχή. Το ίδιο μεγάλο αυτοκίνητο ήρθε και πήρε όλα τα πράγματα του. πλέον το μπάνιο ήταν γεμάτο με άχρηστα μπουκαλάκια όλα δικά της., το σπίτι δεν μύριζε black xs αλλά το άρωμά της. Τα ήσυχα βράδια έγιναν πάλι ένα αχαλίνωτο ξεσάλωμα με τις φίλες και ο γλυκός ύπνος στην αγκαλιά του έγινε άβολος αγκαλιά με ένα πια μαξιλάρι στο διπλό τους κρεβάτι. Κάθε φορά που τον έβλεπε ήταν όλο και πιο ωραίος .ήθελε τόσο να τον αρπάξει μα ήξερε πως δεν μπορούσε. Το μόνο που μπορούσε να κάνει πια ήταν να τον πληγώνει..Και κάπου εκεί που μάζευε τα πράγματα για την καινούργια αρχή της ,τον ένιωσε κοντά της .Ανάμεσα στα ρούχα της μια μπλούζα δική του που μύριζε όπως εκείνος. Κοίταξε το εισιτήριο και μύρισε πάλι την μπλούζα..άραγε υπήρχε κάποιο μέρος στον κόσμο που να μύριζε όπως εκείνος;;;

Ταξιδιάρα ψυχή

Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός..καθένας έχει τις δικές του προτεραιότητες, τα δικά του όρια ,τις δικές του αξίες και τα δικά του όνειρα..αιώνες πριν κάποιοι τολμηροί άνοιξαν ένα μονοπάτι και χιλιάδες άνθρωποι ακολούθησαν και εξακολουθούν να ακολουθούν ακόμα και σήμερα το ίδιο εκ του αφαλούς πλέον. Ακολουθώντας το συγκεκριμένο ξέρεις το τέλος γιατί χιλιάδες άνθρωποι το περπάτησαν πριν από εσένα. Ακόμα και αν διάφορα εμπόδια παρεμβάλλονται στο δρόμο η κατάληξη είναι λίγο πολύ η ίδια..η marygin ονόμαζε τα άτομα που ακολουθούσαν μια ολόκληρη ζωή το μονοπάτι, συμβατά..δεν κατάλαβε αν είχαν ποτέ κάποια όνειρα για τον εαυτό τους , ή αν περιορίζονταν σε μια καλή δουλίτσα ,σε ένα καλό γάμο, σε μια οικογένεια και σε ήσυχα γεράματα..ήξερε άπειρους ανθρώπους που ζούσαν έτσι. Φοβόταν να ξεφύγουν γιατί πιο πέρα ήταν άγνωστο και το άγνωστο για πολλούς είναι πρόκληση και για άλλους απαγορευμένο. Ήξερε και ενδιάμεσες περιπτώσεις βέβαια όπως για παράδειγμα τους γονείς της. Η μητέρα της όπως και χιλιάδες γυναίκες ανά τον κόσμο παράτησε κάποτε τα πάντα για να ζήσει ευτυχισμένη στο πλευρό του άνδρα της ξεφεύγοντας από τα στάνταρ της εποχής της. Οι δουλειές που της τάζανε βουλευτές με αντάλλαγμα μια ψήφο την άφηναν αδιάφορη μπροστά στον μεγάλο έρωτα που ζούσε. Η marygin θαύμαζε τη μητέρα της καθώς και τις χιλιάδες γυναίκες που κάνανε το ίδιο αλλά η ίδια ήξερε πως δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει. Tα όνειρά της δεν περιορίζονταν σε έναν έρωτα και έναν γάμο . Ήταν ερωτευμένη μα αυτό δεν καθόριζε τη ζωή της. Η ψυχή της marygin ήταν ταξιδιάρα και δύσκολα χωρούσε σε καλούπια..από μικρή βάδιζε και αυτή στο μονοπάτι που βάδιζαν όλοι, γιατί εκεί την ωθούσαν τα πάντα..το σχολείο, οι γονείς, οι φίλοι..το μονοπάτι δεν της άρεσε, όχι γιατί ήταν συμβατό αλλά γιατί ήξερε το τέλος και δεν της άρεσε να ξέρει. Ήθελε να κάνει δικά της βήματα ,τα δικά της λάθη που κανείς να μην μπορεί να τη συμβουλεύσει γιατί λίγοι θα τα έχουν κάνει. Της άρεσε τόσο να κάνει λάθη γιατί κάθε φορά ένιωθε και λίγο πιο ζωντανή. Η marygin ήταν δύσκολος άνθρωπος ,και δεν άντεχε κανέναν δίπλα της για καιρό. Κάποιο φεγγάρι είχε γυρίσει τις χώρες Ευρώπης μόνη της γιατί ήξερε πως λίγοι ακόμα θα είχαν το θάρρος να το κάνουνε μόνοι τους όπως εκείνη. Τουλάχιστον κανείς από όσους γνώριζε εκείνη..κανείς δεν είχε καμία τρέλα μέσα του. Tα δικά της όνειρα, το δικό της μυαλό ήταν μακριά..και κάπου στην δεκαετία τον 20 έφυγε από το μονοπάτι που χάραξαν οι άλλοι και χάραξε το δικό της..γιατί ακόμα και αν ήταν λάθος ήξερε πως κάποια στιγμή θα ακολουθούσαν και άλλοι… μα ακόμα και αν έχανε ήξερε πως όπως λέει και ο λαός ‘’ ο χαμένος τα παίρνει όλα’’ …

η αναμάρτητη

Η Λόλα ξύπνησε πρησμένη από τον ύπνο και με βαρύ κεφάλι. Έσυρε τον εαυτό της μέχρι την κουζίνα προσπαθώντας να φτιάξει καφέ, γιατί η επήρεια των υπνωτικών της κρατούσε συχνά όλη μέρα. Αφού ένιωσε καλύτερα προσπάθησε να βρει τί θα φορέσει.Με αηδία σκέφτηκε πως πάλι όλες θα είναι ντυμένες σαν κλώνοι και έπρεπε να πρωτοτυπήσει. Φόρεσε ένα κοντό μπλουζάκι που άφηνε ακάλυπτο το λίπος που πετούσε στη μέση της και ένα κοντό σορτσάκι εκθέτοντας τα γεμάτα κυτταρίτιδα πόδια της. Μάζεψε τα πορτοκαλοκίτρινα μαλλιά της με ένα ανεκδιήγητο κοκαλάκι και φόρεσε ένα ζευγάρι ψεύτικα φτηνά σκουλαρίκια για να τονίζουν τον κοντό λαιμό της. Πήρε το βραδινό της τσαντάκι γιατί ήθελε να είναι εκκεντρική παρ'ότι ήτανε πρωί (και όσοι τη λέγανε κακόγουστη απλά δεν ξέρανε τίποτα,αυτή τα ήξερε όλα) και βγήκε στο δρόμο. Στο πρώτο τέταρτο έψαχνε απεγνωσμένα στο τσαντάκι της για zanax. Κοπέλες παντού με κοντά φορέματα χαλούσαν την αισθητική της. Κοπέλες βαμμένες και περιποιημένες με ψεύτικα μαλλιά που προφανώς ζητούσαν επιβεβαίωση γιατί μόνο γι αυτό το λόγο περιποιείται κάποια κατά τη Λόλα , από ανασφάλεια. Το zanax την ηρέμησε, σύντομα όμως εκνευρίστηκε και πάλι . Στο δρόμο παντού ζευγάρια. Μα τί στο καλό γινόταν ;;; τυφλοί ήταν όλοι οι άνδρες και κυκλοφορούσαν με αδύνατες κοπέλες που τα πετούσαν όλα στη φόρα και είχαν ψεύτικο μαλλί μέχρι τον κώλο ;; ''Σ ΄εμένα τι λείπει,αναρωτήθηκε,και είμαι μια ζωή μόνη ;;'' Θυμήθηκε τότε μια γνωστή της και εξοργίστηκε .και σκέφτηκε ένα σωρό κακίες να της κάνει. Γιατί ήταν ανεπίτρεπτο να είναι ευτυχισμένη με τόσα λάθη που είχε κάνει. Γι ' αυτό και η Λόλα την έκρινε και αυτή και όλους τους άλλους γιατί η ίδια ήτανε αναμάρτητη και μπορούσε να κρίνει όποιον θέλει. Κανείς δεν έπρεπε να είναι ευτυχισμένος αφού δεν ήταν εκείνη.
Σκέφτηκε να πάρει τη φίλη της γιατί μία της είχε μείνει και να βγούνε. Δυο αποτυχημένες άλλωστε είναι καλύτερα από μία. Ξαφνικά όμως συνειδητοποίησε πως βράδιασε και δεν άντεχε να πάει και πάλι μόνη στο σπίτι. Έτσι έκανε μια στάση στο γνωστό μαγαζάκι της γειτονιάς όπου όλο και κάποιον θα έβρισκε να περάσει το βράδυ. Έτσι και έγινε !! Για ακόμη ένα βράδυ ένα κακομοίρης φίλους του ιδιοκτήτη άκουσε τα εσώψυχα και τις αμπελοφιλοσοφίες της Λόλας (γιατί ήταν και μορφωμένη παρ'ότι δεν κατάφερνε να πάρει το πτυχίο της ) και μετά από ένα τέταρτο αφόρητης πλήξης ,την κέρασε μια μπίρα των 0,90 ευρώ και κέρδισε ένα βράδυ μαζί της. Αυτή η κοπέλα ποτέ δεν άγγιξε την κορυφή δεν έφτασε καν τη μέση γιατί η ζήλεια και η κακία της δεν την άφηναν, τώρα όμως ο πάτος ήταν όλος δικός της...

assassins creed

Η Μarygin μέτρησε ξανά και ξανά το κομπόδεμά της και σιχτίρισε αγανακτισμένη την τύχη της και το πάθος της να αγοράζει διάφορα, αδυνατώντας να μαζέψει τα λεφτά που επιθυμούσε. Πήρε τηλέφωνο τον κύριο με τη βαριά φωνή και τον ρώτησε μήπως μπορούσε να κάνει κάποια έκπτωση μα εκείνος ήταν ανένδοτος. Σε τέτοιες δουλειές δεν γινόταν εκπτώσεις. Η Μarygin έκλεισε το τηλέφωνο και φόρεσε τα ροζ ψηλοτάκουνα παπούτσια της, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και απόρησε πως ένα κορίτσι με ροζ φόρεμα , ξανθά μαλλιά πιασμένα σε περίτεχνο κότσο, αθώα μπλε μάτια και αστραφτερό ροζ κραγιόν ( που σε καμία από όσες την ρώταγαν δεν αποκάλυπτε ποτέ την μάρκα ) μπορούσε να σκέφτεται έτσι.. Υπήρχαν τόσοι εκεί έξω που τη μισούσαν και έπρεπε να κάνει κάτι.. τόσα βράδια βγήκε στους δρόμους με ένα μεγάλο χαμόγελο και ποτέ δεν κατάφερε να λύσει τις διαφορές της. Έπρεπε λοιπόν να κάνει κάτι άλλο. . Κάθισε στον μεγάλο μαύρο δερμάτινο καναπέ της και άναψε ένα στικ κάνναβης του οποίου τη μυρωδιά απόλαυσε με ένα μπουκάλι παγωμένης κίτρινης τεκίλας και ένα πακέτο lucky strike.. Μόλις βράδιασε και αφού είχε ήδη καπνίσει αρκετά, ήπιε το σκουλήκι που βρισκόταν στο μπουκάλι και μέτρησε ξανά το κομπόδεμα της..ήταν τόσο άδικο… Κάποιοι άνθρωποι ζούσαν επειδή απλά δεν είχε τα λεφτά να πληρώσει το δολοφόνο.. Έπρεπε να βρει άλλους τρόπους..σηκώθηκε από το μαύρο δερμάτινο καναπέ και πήγε και πάλι στον καθρέφτη..πέταξε τα χαζο-ροζ ρούχα της και φόρεσε μαύρα εσώρουχα και μαύρες ψηλές διχτυωτές κάλτσες..έβαλε αρκετές στρώσεις μάσκαρα και φόρεσε ένα κόκκινο κραγιόν στα χείλη της. Κρέπαρε το μισό της κεφάλι, και ξύρισε το άλλο μισό, φόρεσε το μαύρο βινύλ παλτό της και ανέβηκε στα αγαπημένα της μαύρα ψηλοτάκουνα με τον κόκκινο πάτο..φεύγοντας άρπαξε τα κλειδιά του tt της ένα μπουκάλι τεκίλα και τα αγαπημένα της πουράκια..Το μόνο που ήθελε ήταν να λύσει τις διαφορές της, μόνο που αυτή τη φορά εκτός από ένα χαμόγελο πήρε μαζί της και ένα πιστόλι, και τελικά τις έλυσε…

Maria La Del Bario

Οι άνθρωποι χωρίζονται σε άπειρες κατηγορίες! Σε καλούς και κακούς, σε πλούσιους και φτωχούς, σε αισιόδοξους και μη, σε διστακτικούς και όχι, σε ριψοκίνδυνους και φοβητσιάρηδες, και σε πολλές ακόμα κατηγορίες. Υπάρχουν άνθρωποι μεγάλοι, που μιλούν για ιδέες και λένε πράγματα που μόνο άλλοι μεγάλοι άνθρωποι μπορούνε να καταλάβουν. Υπάρχουν άνθρωποι μεσαίοι όπως συνηθίζει ο απλός κόσμος να τους λέει, οι οποίοι μιλούν για γεγονότα ,και υπάρχουν και οι μικροί άνθρωποι οι οποίοι συνήθως μιλούν για τους άλλους. Η Μαρία δεν ανήκε σε καμία κατηγορία. βρισκόταν πάντα κάπου στη μέση. Ούτε γλυκιά ούτε ξινή, ούτε φτωχιά ούτε πλούσια, ούτε κακιά ούτε καλή, ούτε υπεύθυνη ούτε ανεύθυνη, ριψοκίνδυνη μα και κάποιες φορές φοβητσιάρα,. Δεν ανήκε ούτε στους μεγάλους ούτε στους μεσαίους ούτε στους μικρούς ανθρώπους αλλά σε μια δική της κατηγορία, στους ελεύθερους. Δεν μιλούσε για ιδέες, για γεγονότα και ούτε μιλούσε για τους άλλους. Η Μαρία έκανε παρέα με όλες τις κατηγορίες ανθρώπων όμως για κακή της τύχη ήταν η αγαπημένη των μικρών ανθρώπων . Υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι μέσα στη ζωή της που εκείνη πολλές φορές τους νόμιζε για φίλους, οι οποίοι λάτρευαν να την σχολιάζουν ίσως γιατί οι ίδιοι είχαν βαρετές ζωές, ίσως γιατί ζήλευαν τη δικιά της ζωή και ένιωθαν πως κάπως έτσι τη μειώνουν, ίσως γιατί απλά ήταν μικροί άνθρωποι.. η Μαρία δεν τους καταλάβαινε πάντα, είχαν την ικανότητα να κρύβονται καλά, τους έβαζε στη ζωή της και τους εμπιστευόταν μα εκείνοι ως άλλες Σοράγιες προσπαθούσαν να χαλάσουν τη ζωή της Μαρίας. Τις περισσότερες φορές δεν πετύχαιναν τίποτα γιατί η Μαρία λάτρευε την κατηγορία των υπέροχων ανθρώπων που την προστάτευαν και είχε πολλούς τέτοιους στη ζωή της. Καμιά φορά όμως την έριχναν μα εκείνη πάντα σηκώνονταν γιατί είχε μάθει να πέφτει μόνη της και να μην την ρίχνουν. Η Μαρία ποτέ δεν κατάλαβε αυτούς τους μικρούς ανθρώπους και την αρρωστημένη εμμονή τους να σχολιάζουν τις ζωές των άλλων. Μα ήξερε πως σε όποια κατηγορία και αν ανήκουν είναι άνθρωποι και έπρεπε να τους συγχωρήσει! Γιατί εκείνη ανήκε στους ελεύθερους ανθρώπους και πίστευε πως η ζωή μπορεί να μην είναι το πάρτυ που περίμενε μα όσο ήταν σε αυτό είχε αποφασίσει να χορέψει. Και μέσα σε αυτό το πάρτυ είχε μάθει να ζει ανεξέλεγκτα, να χαμογελά πάντα, να συγχωρεί γρήγορα και να φιλά αργά…

Τα περιστέρια!!

Καθόταν μόνη της στην πλατεία κοιτάζοντας τον ήλιο και χαζεύοντας ένα σμήνος με περιστέρια. Φορούσε το καινούριο της φόρεμα και στεκόταν ακίνητη για ώρες! Είχαν επέτειο σήμερα μα εκείνη ήτανε μόνη. Κρατούσε ένα πακέτο τσιγάρα που της είχε πάρει το προηγούμενο βράδυ. Του είχε ζητήσει ένα λουλούδι μα εκείνος μπερδεύτηκε.. πάντα μπερδεύονταν στο τι πρέπει να κάνει..Το βλέμμα της κόλλησε πάνω του καθώς τον είδε να έρχεται! Κάθισε δίπλα της και την κράτησε σφιχτά στην αγκαλιά του για ώρα. Τα επόμενα λεπτά που πέρασαν δεν θυμάται και πολλά..Εκείνος της έλεγε πως πάλι τον άφηνε, πάλι έφευγε και πως αν τον αγαπούσε δεν έπρεπε να το κάνει, αν τον αγαπούσε έπρεπε να είναι μαζί του εκεί γιατί αν ήταν ερωτευμένη θα ήθελε εκείνον και μόνο για να είναι καλά..Όση ώρα της μιλούσε εκείνη χάζευε την πλατεία και το σμήνος με τα περιστέρια. Σκεφτόταν πως τόσα χρόνια τα κοίταζε και πάντα βρισκόταν στην ίδια μεριά της πλατείας. Στη μεριά με τις καφετέριες και τον κόσμο. Θα μπορούσαν να είναι στην άλλη μεριά, εκείνη με τα λουλούδια. Θα ήταν πιο ευτυχισμένα εκεί!
Εκείνος συνέχιζε να της μιλάει για εκείνους, για τη δουλειά του, για διάφορα… όση ώρα μιλούσε εκείνη κοιτούσε τα πράσινα μάτια του και πόσο πολύ θα της έλειπαν!
-θα φύγω !
-Κάθε φορά τα ίδια λες Χλόη! Πάντα φεύγεις και πάντα γυρνάς. Θα παραγγείλω ποτό θέλεις?
Η κοπέλα έγνεψε καταφατικά και λίγη ώρα μετά στο τραπέζι ήρθανε 2 τεκίλες.. Καθώς έπινε το ποτό του φαινόταν όλο και πιο νευρικός. Συνέχιζε να μιλάει για εκείνους και σχεδίαζε διάφορα.
-Τίποτα δεν αλλάζει! είπε το κορίτσι. Πάντα κάνουμε σχέδια και όλα μένουνε ίδια!
-Όλα θα αλλάξουν μωρό μου! Μείνε εδώ και θα δεις..τώρα τα πράγματα είναι δύσκολα στο μέλλον όμως όλα θα αλλάξουν.
Η κοπέλα τελείωσε το ποτό της και κοίταξε πάλι τα περιστέρια. Ένα-ένα είχαν αρχίσει να πηγαίνουν για πρώτη φορά στην άλλη μεριά της πλατείας..
-Δεν ξεχνάω τίποτα από όσα ζήσαμε! Πάντα θα θυμάμαι! Σε αγαπάω!
-Ε τότε δεν θα φύγεις μωρό μου! Και γω σ’ αγαπάω!
Η κοπέλα δεν απάντησε ,γύρισε το βλέμμα της στα περιστέρια..Για πρώτη φορά ήταν πια όλα μαζί στην μεριά με τα λουλούδια! Ποτέ πριν δεν κατόρθωσαν να πάνε εκεί ,μα σήμερα όλα ήταν αλλιώς, και έμοιαζαν τόσο μα τόσο ευτυχισμένα!!

from paris with love !!!

Ο ήχος από τα ροδάκια της βαλίτσας της ακουγόταν όλο και πιο αργός καθώς η marygin πλησίαζε στην έξοδο του αεροδρομίου. Φτάνοντας στην αυτόματη πόρτα εκείνη άνοιξε και η marygin κοντοστάθηκε για λίγο παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και γεμίζοντας τα πνευμόνια της με παριζιάνικο αέρα. Η κούραση από την ολονύχτια αναμονή της στο αεροδρόμιο και οι σκέψεις της κατά τη διάρκεια της πτήσης δεν φαινόταν πάνω της. Στο βλέμμα της έβλεπες μόνο μια χαρά και μια ανυπομονησία για το άγνωστο που είχε μπροστά της. Πήρε το μετρό και κατευθύνθηκε προς το κέντρο της πόλης.. κατέβηκε στη στάση Châtelet – Les Halles και βγήκε σε μια μεγάλη πλατεία..η πόλη ήταν μαγική λες και κάτι είχε στον αέρα ,μόνο αυτή και καμία άλλη στον κόσμο. Όλα ήταν τόσο σουρεαλιστικά ! Κάθισε σε ένα παγκάκι και άναψε ένα τσιγάρο. Έπρεπε να σκεφτεί τι θα κάνει. Ήταν μόνη σε μια άγνωστη πόλη χωρίς κανένα μέρος για να μείνει. Ήταν τόσο απερίσκεπτο να έρθει έτσι ,μα εκείνη το έκανε γιατί πάντα της άρεσε να ζει στα άκρα. Οι ώρες περνούσαν και εκείνη ήταν ακόμη στο δρόμο. Σ’ εκείνους που είχε αφήσει πίσω στην Ελλάδα είχε πει άλλα, για να μην ανησυχούνε. Τώρα όμως ήτανε μόνη και απελπισμένη. Οι γνωριμίες όμως δεν άργησαν να έρθουν και βρήκε κατάλυμα για τα πρώτα βράδια. Εκείνο το πρώτο βράδυ δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Καθόταν κουλουριασμένη σε ένα ξένο σπίτι όπου θα μπορούσαν να της κάνουν κακό οι άγνωστοι φοιτητές που εμπιστεύτηκε. Είχε αγκαλιά ένα μπόγο από τα ρούχα της για μαξιλάρι και φορούσε την μπλούζα εκείνου. Η μυρωδιά από το σώμα του της έφερε δάκρυα στα μάτια. Της έλειπε τόσο πολύ. Πώς θα κοιμόταν χωρίς τα χέρια του γύρω της; Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε από το φόβο και τα δάκρυά της. Το επόμενο πρωί άρχισε να ψάχνει για το δικό της σπίτι, και έτσι έκανε και όλα τα υπόλοιπα πρωινά. Εκείνος της έλειπε πιο πολύ από όλα. Οι φίλοι της, η δουλειά της, το κουτάβι της. Σκέφτηκε πως ήταν ανόητο να τα αφήσει όλα πίσω και να φύγει έτσι. Όμως δεν ήταν ώρα να κάνει πίσω. Αυτή η πόλη τη μάγευε. οι επόμενες μέρες ήταν υπέροχες και απαίσιες μαζί. Η εγγραφή της στο νέο πανεπιστήμιο, οι νέες παρέες, οι ελληνίδες που την φιλοξενούσαν.. τα πρωινά πήγαινε για μάθημα και έπειτα σε μικρά παριζιάνικα καφέ. Tο βράδυ συνέχιζε με χαλαρά ποτά στο quartier latin και ολονύχτιο Clubbing στα κακόφημα κλαμπάκια της Μονμάρτης.

Oι μέρες περνούσαν μα κανένα σπίτι δεν άρεσε στη marygin. Tα ενοίκια ήταν στα ύψη και η Ελλάδα βρισκόταν σε κρίση. Εκείνος την περίμενε μα ήξερε πως δεν θα το έκανε για πολύ ακόμα. Η ελληνίδα που είχε γνωρίσει εκεί, δεν μπορούσε να τη φιλοξενήσει άλλο. H marygin έπρεπε να σκεφτεί και να δει τι θα κάνει!! Περιπλανήθηκε για ώρες. Κοίταζε τα νερά του σηκουάνα, προσκύνησε στην παναγία των Παρισίων, χάζεψε για ώρα τους ζωγράφους της Μονμάρτης, θαύμασε την άλλης εποχής ατμόσφαιρα του Moulin rouge και γυρνούσε στο Λούβρο μην μπορώντας όμως να δει τίποτα γύρω της. Εκείνη τη μέρα έζησε μια από τις πιο έντονες και ευτυχισμένες στιγμές της ζωής της. Περπατούσε μόνη της στα Champs-Élysées καπνίζοντας και κοιτώντας τον πύργο, ακούγοντας μόνο την καρδιά της και τον ήχο του la vie en rose από ένα παριζιάνικο ακορντεόν. Αποφάσισε να ανέβει στον πύργο και να δει το Παρίσι από ψηλά. Η πολύωρη αναμονή στην ουρά τη βοήθησε να σκεφτεί, το εισιτήριο της ήταν μειωμένο. Κατείχε πια παριζιάνικο φοιτητικό πάσο. Όταν έφτασε στην κορυφή δάκρυσε, για όλα αυτά που ήξερε πως σύντομα θα χάσει εδώ και για όλα αυτά που έχανε εδώ και καιρό στην Ελλάδα. Ήτανε τόσο μπερδεμένη! Ξαφνικά άρχισε να βρέχει. ΄΄ Μαζί με εσένα κλαίει και ο ουρανός’’ της είπε ο όμορφος βραζιλιάνος που την φωτογράφιζε πιο πριν. Ο κόσμος έτρεχε μέσα για να κατέβει από τον πύργο. Εκείνη όμως καθόταν στη βροχή κοιτάζοντας το Παρίσι. Το κινητό της χτυπούσε συνεχώς από μεσιτικά γραφεία που την παίρνανε τηλέφωνο, μα πλέον δεν την ένοιαζε. Η βροχή δυνάμωνε και εκείνη στεκόταν απαθής να κοιτάζει την πόλη. ΄΄ I hope everything will be ok for you ΄΄ ήταν τα λόγια του βραζιλιάνου που την σκέπασε με ένα αδιάβροχο στα εθνικά χρώματα της χώρας του. ‘’take this as a gift from me,it was nice to meet you’’ ήταν το τελευταίο που της είπε πριν χαθεί και αυτός μες τον κόσμο που προσπαθούσε να προστατευτεί από τη βροχή. Η marygin κατέβηκε από τον πύργο και πήρε το δρόμο της επιστροφής. Καθώς περπατούσε ξαφνικά βγήκε ήλιος και ένα υπέροχο ουράνιο τόξο. Σταμάτησε σε μια pâtisserie , έφαγε μία Crème brûlée και τηλεφώνησε στη μαμά της. Πήρε τα πράγματά της από την ελληνίδα που γνώρισε στο couch serfing και πέρασε το βράδυ της στη Cite σε μια ισπανίδα που μόλις είχε γνωρίσει. Ούτε εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε.. το δωμάτιο ήταν παλιό, τα παράθυρα δεν κλείνανε και έκανε πολύ κρύο. Τα ξημερώματα πήρε τη βαλίτσα της,to βραζιλιάνικο αδιάβροχο και το δρόμο προς το Charles de Gaulle. Σκέφτηκε πως δεν χαιρέτησε κανέναν από όσους γνώρισε και κανείς δεν ήξερε πως φεύγει μα ίσως ήταν καλύτερα. Τηλεφώνησε σε εκείνον , να του πει πως θα ‘ρθει μα στην Ελλάδα ήταν ακόμα Σάββατο βράδυ και εκείνος ήταν μεθυσμένος και την έβριζε που τον άφησε. Αισθάνθηκε χαζή για όσα είχε κάνει, που έφυγε, που γυρνούσε, που δεν ήξερε τελικά τί ήθελε και τί είχε σημασία. Πλέον όμως τίποτα δεν είχε σημασία γιατί το μυαλό της και η καρδιά της ήταν ακόμα πίσω .Επιβιβάστηκε και κοιμήθηκε γιατί δεν ένιωθε πια ζωή μέσα της .Όταν πια ξύπνησε ήταν πάνω από την Αθήνα. Αν και ήταν Νοέμβριος στην Αθήνα είχε πάντα ήλιο… Κοίταξε γύρω της τον κόσμο και τότε κατάλαβε πόσο πολύ είχε μετανιώσει…

κυριακη...

Κυριακή !! πόσο καιρό έχω να ξυπνήσω ξεμέθυστη και με την ψυχή μου καθαρή στο παιδικό δωμάτιο? Μυρίζω το ψητό της μαμάς και στο μυαλό μου έρχονται τόσες αναμνήσεις..τις κυριακές το σπίτι πάντα έτσι μύριζε και γώ κοιτούσα από το μπαλκόνι και έκανα σχέδια… Άλλες εποχές άλλα όνειρα!!!τώρα κοιτάζω από το μπαλκόνι και ανάβω ένα τσιγάρο!!δεν νιώθω πια την ασφάλεια που ένιωθα κάποτε..πόσες εμπειρίες έζησα από την τελευταία φορά που ξύπνησα έτσι? Πώς άλλαξα τόσο? Βλέπω τρία κορίτσια με μια πολύχρωμη μπάλα στα χέρια , έτοιμα για παιχνίδι, νιώθω έτοιμη να πάω να παίξω μαζί τους μα γι αυτά τα κορίτσια είμαι μια μεγάλη… κοιτώ τη γόπα από το τσιγάρο μου που έχει γίνει ροζ από το κραγιόν μου και προσπαθώ να καταλάβω πώς έφτασα ως εδώ.. μοιάζουν όλα με τον καπνό του τσιγάρου μου..εξανεμίζεται στους τοίχους του παιδικού δωματίου και όσο και αν πάω να τον κρατήσω θα βρει μια χαραμάδα να ξεφύγει.. ρουφώ άλλη μια τζούρα και προσπαθώ να την κρατήσω να μείνουν μέσα μου όλα μα ο καπνός με πνίγει , τα μάτια μου δακρύζουν και χάνονται όλα… πως έβαλα όλα αυτά τα πρέπει πάνω μου και έγινα το κατακάθι του καθωσπρεπισμού??από πότε με νοιάζει τι θα πούνε για μένα? Έγινα από εκείνες τις γκόμενες που πάντα κορόιδευα..σωστή προς όλους μα ποτέ προς εμένα.. ένιωθα άδεια από συναισθήματα ,άδεια από θυμό … σκέφτηκα όλους εκείνους τους ανθρώπους που ήξερα και που ήθελαν να με κάνουν να ζω και μένα έτσι.. Όπως πρέπει..δεν τους κατηγορώ , ούτε εκείνους ούτε κανέναν άλλον που ακολούθησαν τα πρέπει..αλήθεια τι αυτοί τι όνειραν είχαν και πόσο τα πούλησαν για να ζουν τώρα έτσι??θυμώνω με αυτούς που διάλεξαν τον εύκολο δρόμο, τη μέση λύση και προσπαθούν να σπρώξουν και μένα εκεί..στη μετριότητα και το συμβιβασμό ,,προτιμώ το βάθος όμως από τη μέση λύση γιατί άλλωστε το ύψος και η κορυφή ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου… αφού πούλησαν τα όνειρά τους ας ζήσουν δυστυχισμένοι, αφού πούλησαν την πίστη τους ας πουλήσουν και την ψυχή τους στο διάολο ..εγώ δεν καθίσω άλλο να βλέπω τα όνειρά μου να φεύγουν!!! Το κινητό μου χτυπάει και οι σκέψεις χάνονται..Η στάχτη από το τσιγάρο έπεσε και η φωνή της μαμάς με καλεί για να φάμε..

στα ίδια μέρη

Η Marygin καθόταν σιωπηλή στο κάθισμά της κοιτάζοντας συνεχώς έξω από το παράθυρο. Την σκέψη της χαλούσε ένας ενοχλητικός ήχος από το μπροστινό κάθισμα όπου μια κοπέλα μασούσε αδέξια 1 σακουλάκι bake rolls. Ο οδηγός πήγαινε με μεγάλη ταχύτητα και η Marygin ανυπομονούσε να φτάσει πιο γρήγορα. Σε μια στροφή του δρόμου το μυαλό της πλημμύρισε αναμνήσεις , αναμνήσεις που περνούσαν σαν ταινία,το έργο των φοιτητικών της χρόνων με φόντο τη μεγάλη γέφυρα. Αυτή τη γέφυρα  που ένα καλοκαίρι μαζί με άλλες 3 την περπάτησαν με τα πόδια. Όσο ο οδηγός διέσχιζε την πόλη, θυμόταν όλο και πιο πολλά. Κάθε στενό και αναμνήσεις. Εικόνες από 7 όμορφα κορίτσια που ζούσανε τη ζωή τους. Το λεωφορείο σταμάτησε και η Marygin συντετριμμένη πήρε τα πράγματά της. Περπατώντας στάθηκε κάτω από ένα σπίτι, το σπίτι της φίλης της που τόσα και τόσα είχανε ζήσει εκεί μέσα.Τώρα στο μπαλκόνι καθόταν ένα ζευγάρι και η ατμόσφαιρα σε τίποτα δεν θύμιζε το τότε. Κάθισε για ένα καφέ στο παλιό τους στέκι και άναψε το πρώτο της τσιγάρο. Σ το διπλανό τραπέζι καθόταν μια παρέα πρωτοετών κοριτσιών που συζητούσαν τί θα φορέσουν στην βραδινή τους έξοδο.Το μυαλό της γύρισε πίσω στην εποχή που ήταν η Marugin στη θέση τους, και αναρωτιόταν αν περνούσαν τόσο καλά όσο πέρασε εκείνη. Σηκώθηκε να φύγει μα κάτι δεν πήγαινε καλά. Φορούσε ένα μεσάτο φόρεμα και ένα ζευγάρι ψηλά παπούτσια μα μέσα της ένιωθε περισσότερο σαν τα κορίτσια δίπλα της με τα κοντά σορτσάκια και τις αέρινες μπλούζες.Άφησε το ποσό των 6 ευρώ αντί για 3 που ήταν η τιμή του καφέ της , γιατί τόσα χρόνια ζούσε σαν σερβιτόρα και έριξε μια τελευταία ματιά στα κορίτσια που μετρούσαν τα ψιλά τους για να πληρώσουν. Χαμογέλασε κοίταξε την πλατεία που τόσα βράδια ξενύχτησε παίζοντας παλέρμο.Στην πλατεία που ξεκινούσαν πάντα για την παρέλαση του καρναβαλιού,στην πλατεία που 4 χρόνια πέρασε τόσα και τόσα.Οι σκέψεις που έκανε μαζί με χιλιάδες εικόνες της χάλασαν το μακιγιάζ.Φόρεσε τα γυαλιά ηλίου της και σκέφτηκε πόσες παρέες πέρασαν από αυτούς τους δρόμους και πόσες άρχιζαν τώρα. Δεν είχε αλλάξει τίποτα σ'αυτή την πόλη και όμως φαινόταν όλα τόσο αλλιώς..Και τότε είδε τις 3 φίλες της που περίμενε να ανεβαίνουν την πλατεία.Όλες με σεμνά φορέματα και ψηλοτάκουνα.Αλλάξαμε σκέφτηκε..Μα όσο πλησίαζαν η πόλη φαινόταν όλο και πιο ωραία. Τα γέλια και οι φωνές τους έκαναν τους πάντες να τις κοιτάνε και όλα παίρναν και πάλι την παλιά τους μορφή.Τις σκέψεις της διέκοψε ένα παρατεταμένο κορνάρισμα . Ήταν η πέμπτη της παρέας με το κάμπριο αυτοκίνητό της που ούρλιαζε πως το decco άνοιξε και πάλι. Πέταξαν όλες τα ψηλοτάκουνα και άρχισαν να ουρλιάζουν όπως τότε.Σε λίγες ώρες θα φτάναν και οι υπόλοιπες της παρέας. Ολα γίνονταν όπως τότε.Ακόμα και αν δεν είχαμε πια γνωστούς και σπίτια σ' αυτή την πόλη., ακόμα και αν πέρασε τόσος καιρός, ήταν πάλι όλα ίδια . Και όσο και αν άλλαξαν , βρέθηκαν και πάλι στα ίδια μέρη που ήταν και τότε, και ξέραν πως τις περίμενε ένα 3ήμερο με κοντά σορτσάκια και αέρινες μπλούζες, όπως παλιά...

7

Τα χρώματα της ίριδας είναι 7. Όσα και τα θανάσιμα αμαρτήματα. Όσες και οι ζωές της γάτας...και κάπου εκεί αναρωτήθηκα τι απ'όλα έφταιγε και πέθανα ξανά, και αν ίσως θα 'πρεπε να ήμουν γάτα. Έφταιγε που τόσο λάτρευα το ουράνιο τόξο με τα 7 του χρώματα? Έφταιγαν τα 7 αμαρτήματα που πολλά από αυτά είχα κάνει? Δεν μπόρεσα να βρω απάντηση και το μυαλό μου γύρισε καιρό πριν, στην πρώτη φορά που πέθανα. Και αυτή ήταν που πόνεσε και πιο πολύ από όλες. Και ύστερα ξαφνικά γεννήθηκα ξανά για να αμαρτήσω και να πεθάνω πάλι μην μπορώντας πια να μετρήσω πόσες ζωές είχα ακόμη. Έπρεπε να βρω την τελευταία φορά που πέθανα και να δω γιατί δεν γεννήθηκα πάλι. Κι έτσι έτρεξα πίσω στις αναμνήσεις στιγμή - στιγμή και τότε το ένιωσα ξανά , τον ίδιο πόνο στο σώμα, το ίδιο βάρος στο κορμί, άδεια από συναισθήματα μα ταυτόχρονα τόσο βαριά, ένα οξύμωρο σχήμα που μπερδεύτηκε στο μυαλό μου μαζί με φωνές, πολλές φωνές μαζί με ανάκατες εικόνες , με φράσεις που μόνο με πλήγωναν. Ίσως πια οι 7 μου ζωές είχαν τελειώσει.Γαμώτο... Στεκόμουν αμίλητη μέσα στο πλήθος. Είχα τόσο κόσμο γύρω μου , μα ένιωθα τόσο μόνη. Δεν κατάλαβα ποτέ τι περίμενα.. κι όμως κάπου μέσα στις σκέψεις μου βρήκα τις απαντήσεις,και χαμογέλασα γιατί όσες φορές και αν πεθάνω καμιά ποτέ δεν θα 'ναι σαν την πρώτη φορά που πέθανα..

ο δρόμος

Η ζωή είναι σαν ένας μεγάλος δρόμος..εκεί που περπατάς και είναι μόνο μία ευθεία, ξαφνικά χωρίζεται και βρίσκεσαι μπροστά σε δυο δρόμους. Δεν μπορείς να δεις το τέλος κανενός και στην αρχή η διαδρομή φαίνεται ίδια,τόσο ίδια που μπερδεύεσαι και στέκεσαι απορημένος προσπαθώντας να αποφασίσεις ποιον δρόμο πρέπει να διαλέξεις. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με ευκολία διαλέγουν το σωστό δρόμο. Μα εγώ ποτέ δεν μπόρεσα να το κάνω. Πάντα είχα μια ανεξήγητη ικανότητα να διαλέγω το λάθος δρόμο. Δεν στεκόμουν καν να σκεφτώ ποιον έπρεπε να ακολουθήσω , παρά διάλεγα αυθόρμητα έναν, δίχως να σκεφτώ πώς μπορεί να είναι η διαδρομή ή τί θα γίνει αν φτάσω στο τέλος. Και πάντα η διαδρομή ήταν υπέροχη μα το τέλος τραγικό. Στην ευθεία ξεκινούσα με άλλους μα στο τέλος ήμουνα πάντα μόνη. Ήταν το τίμημα για την διαδρομή που είχα επιλέξει. Ίσως αν είχα πάρει τον άλλο δρόμο όλα θα ήταν αλλιώς. Αυτές οι σκέψεις με βασάνιζαν καθώς έφτανα προς το τέλος. Μα ξαφνικά οι δύο δρόμοι ενώνονταν και γίνονταν πάλι ένας,και περπατούσα ακόμη σε μια ευθεία μέχρι ο δρόμος να χωριστεί και πάλι και να κάνω ξανά το ίδιο λάθος!