Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

untitled

Για κάποιο άγνωστο λόγο από μικρή δεν ήθελα να δένομαι με ανθρώπους. Ίσως γιατί ο μπαμπάς μου ήταν στρατιωτικός και θέλοντας και μή άλλαζα φίλους και τόπο κάθε χρόνο. Ακόμα δεν ξέρω αν νιώθω κάποια πόλη σαν δική μου. Σίγουρα θεωρώ μια πόλη πατρίδα μου αλλά και αυτή καμιά φορά τη θεωρώ ξένη. Πάντα μου άρεσε να είμαι μόνη μα ταυτόχρονα δεν μου άρεσε η μοναξιά. Πιστεύω πως οι συναισθηματικοί δεσμοί με τους ανθρώπους, τους τόπους, σε κρατάνε πίσω. έχω δει ανθρώπους να παρατάνε καριέρες για κάποιον που αγαπάνε και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν μπορείς να αφήσεις κάτι πίσω και γιατί στο καλό δένεσαι τόσο πολύ. Έχω ακούσει βέβαια και το αντίστροφο. Κάποια γνωστή μου άφησε το αγόρι της για ένα μεταπτυχιακό και ακόμη και τώρα 5 χρόνια μετά θεωρεί λάθος που άφησε εκείνο τον άνδρα.. δεν καταλαβαίνω με ποια λογική πίστευε πως αν έμενε δεν θα χώριζαν η δεν θα είχαν μια βαρετή σχέση. Φυσικά όπως έχω ξαναπεί ο μεγαλύτερος έρωτας είναι και ο ανεκπλήρωτος, αυτός που δεν πρόλαβες να ζήσεις και που δεν πρόλαβε να φθαρεί. Αν είσαι αποφασισμένος να αφήσεις τη σχέση σου, τον τόπο σου για κάτι άλλο που πραγματικά θες δεν καταλαβαίνω γιατί να μένεις πίσω σκεπτόμενος τι χάνεις και πως θα ήσουν. Αφού πήρες την απόφαση προχωράς και το ζεις. Το θέμα είναι τι φοβόμαστε και δεν προχωράμε και γιατί κολλάμε τόσο πολύ με ανθρώπους? Γιατί αφήνουμε τη ζωή μας να εξαρτηθεί αποκλειστικά και μόνο από συναισθήματα και γιατί εμπιστευόμαστε την ευτυχία μας σε ανθρώπους που μπορεί τελικά και να μην ξέρουμε? Αργά η γρήγορα άλλωστε όλοι θα καταλήξουμε παντρεμένοι μέσα σε μια ρουτίνα που ούτε καν θα επιλέξουμε γιατί λοιπόν να παίξουμε αυτό το παιχνίδι τόσο νωρίς? Αν δώσεις σε έναν άνθρωπο τα πάντα πες μου λοιπόν μετά πώς να τον αφήσεις? Μιλούσα πρόσφατα με μία κυρία πολύ επιτυχημένη στον τομέα της που έτυχε να συναντήσω στο καπνιστήριο ενός κτιρίου. Της είπα πόσο πολύ θαυμάζω τη δουλειά της και τα όσα έχει πετύχει και εκείνη μου απάντησε πως θα τα αντάλλαζε όλα με μια οικογένεια που θα την περίμενε τα βράδια στο σπίτι. Συνέχισε λέγοντας πόσο μετάνιωσε που δεν παντρεύτηκε, πως τα μεταπτυχιακά και το διδακτορικό της, τα τόσα χρόνια εργασίας στα καλύτερα πανεπιστήμια του εξωτερικού, τελικά δεν χρειάζονταν για να είναι ευτυχισμένη αλλά στα 25 μου , μου λέει τέτοια μυαλά κουβαλούσα. Ειλικρινά σοκαρίστηκα και δεν μπορούσα ούτε να καπνίσω. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως μια τέτοια γυναίκα, 50 ετών με κορμί 20χρονης , εμπειρία και καταξίωση που θα ζήλευαν πολλοί μόλις μου απάντησε περί οικογένειας απαξιώνοντας τα τόσα χρόνια καριέρας της. Και εκεί είπε και τη φράση κλειδί, ποτέ δεν άφησα τον εαυτό μου να δεθεί με κανέναν και γι αυτό μου ήταν τόσο εύκολο να αλλάζω σχέσεις, πόλεις.. Για μένα ήταν όλα μια εμπειρία!! Το ότι μιλούσε σε μια 20 χρονη που θα σκότωνε για τη δουλειά της ,δεν την συγκίνησε καθόλου και με συμβούλευσε να μην αφήσω ποτέ τον έρωτα της ζωής μου όταν τον βρω γιατί εκείνη ( άντε πάλι ) για όλα αυτά τα πτυχία άφησε κάποιους ανθρώπους πίσω. .
Το ίδιο βράδυ σκεφτόμουν αυτά που μου είχε πει και την ίδια στιγμή την θεία μου που άφησε μια ολόκληρη καριέρα στην Ιταλία γιατί στα 28 της θεώρησε πολύ ρομαντικό να τα παρατήσει όλα και να έρθει να ζήσει στο χωριό με το θείο μου γιατί όσο ήταν μαζί του ήταν ευτυχισμένη . και έτσι έγινε ! τον πρώτο, τον δεύτερο, τον τρίτο χρόνο μέχρι που στον πέμπτο βαρέθηκε αλλά ήταν αργά για να συνεχίσει την καριέρα που εγκατέλειψε και πλέον 19 χρόνια μετά το πετάει στο θείο μου με κάθε ευκαιρία σιχτιρίζοντας τα νιάτα της και τα μυαλά που κουβαλούσε. Τελικά μπερδεύτηκα και δεν ξέρω τι να πιστέψω!! Δεν γίνεται να ζήσεις την ζωή σου, με τον άνδρα τον ονείρων σου και να είστε μαζί μέχρι τα βαθιά γεράματα όπου θα λέτε ιστορίες από τα νιάτα σας στα εγγόνια σας γύρω από το τζάκι; Πρέπει αναγκαστικά να χάσεις κάτι; Ξέρω πως όσοι το διάβασαν σκέφτηκαν αν θα άφηναν αυτόν που είναι δίπλα τους για να κάνουν κάτι άλλο που πραγματικά θέλουν. Δεν ξέρω τι θα έκανα. Προσωπικά άφησα κάποτε κάποιον για να κάνω κάτι που ήθελα και ταυτόχρονα έχω αφήσει κάτι που ήθελα πολύ για κάποιον. Το μόνο που μετάνιωσα ήταν η δεύτερη περίπτωση και θα το θυμάμαι για χρόνια! Υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορείς να τα κάνεις μόνο στη δεκαετία των 20 και όμως πολλοί τα αφήνουν από φόβο μην χάσουν κάτι σίγουρο. Γιατί δεν αφήνεστε και κάνετε από τώρα πράγματα που θα έχετε χρόνο να τα κάνετε σε όλη την υπόλοιπη ζωή σας?? Οι ευκαιρίες έρχονται μόνο μία φορά! Και αν σου’ ρθει ;; Θα τη χάσεις;;

5 σχόλια:

  1. Παντα παιρνεις αποφασεις βάση της κατάστασης που βιώνεις εκείνη τη στιγμή. Γιαυτο παντα μα πάντα οι αποφάσεις αυτές είναι σωστές. Όταν κοιτας πίσω η κατάσταση σου έχει αλλάξει οπότε είναι λογικό να θεωρείς κάποιες στιγμές ότι πήρες λάθος απόφαση. Γενικά δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Σε όλα χρειάζεται τύχη, τόλμη και η επιμονή σου να υποστηρίξεις την απόφασή σου όποια και να είναι αυτή. Όσον αφορα τη δεκαετία των 20-30, το καλύτερο σε αυτή την ηλικία είναι ότι μπορείς να κάνεις λάθη και μπορείς να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου. Μετα τα 30 επιτρέπονται λιγοτερα και μετα λιγοτερα και λιγοτερα. Γιατι αλίμονο αν κανεις συνεχεια ταίδια λάθη. Τέλος όπως το λές είναι ,.. ή τουλάχιστον ετσι εχω δει στη ζωή μου μέχρι τώρα... Οι ευκαιρίες έρχονται ΜΟΝΟ μια φορά. και πρέπει να τις πιάσεις απο τα μαλλιά!!! Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυστυχως καριερα-ερωτας ειναι 2 εννοιες αντιστροφως αναλογες....Σε κανενα απο τα 2 δεν γινεται να δωσεις το 100%...Πρεπει να το παρεις αποφαση οτι καπου θα υπολειπεσαι...Αυτο ομως εξαρταται απο το ιδιο το ατομο και πού δινει αυτο μεγαλυτερη σημασια...Οι ευκαιριες ερχονται οντως μια φορα απλα πρεπει να εχεις τα ματια σου ανοιχτα και να δεις αν οντως προκειται για ευκαιρια ζωης...γιατι καθε ευκαιρια που φερνει κατι καινουριο, απαιτει θυσιες, συγκεκριμενα να το καινουριο ειναι εχθρος του παλιου το οποιο και πρεπει να αποχωριστεις...Και τοτε ειναι το μπερδεμα: τι ειναι αυτο που πρεπει να μεινει στη ζωη σου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορείς να τα κάνεις μόνο στη δεκαετία των 20" ...Πάντα θα μπορείς, το μόνο που αλλάζει είναι ότι στα 20 μπορείς να υπομένεις αδιαμαρτύρητα και άκριτα τις συνέπειες των πράξεων σου. Μετά ξαφνικά ανακαλύπτεις τη έννοια "αξία" και ξεκινά το μέτρημα.

    Πολύ ωραίο που μοιράζεσαι αυτές τις σκέψεις μαζί μας. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αυτό που εννοούσα κυρίως για την δεκαετία των 20-30 είναι όσον αφορά θέματα καριέρας όπου εκεί παίρνεις και τα περισσότερα ρίσκο! από τα 30 και μετά πάνω κάτω έχεις ήδη μία πορεία σχετικά με τον επαγγελματικό τομέα.τότε όμως ίσως μετανιώνεις για τις θυσίες που έκανες για την εν λόγω καριέρα ή για την καριέρα που δεν έκανες για κάποιον άνθρωπο! αυτό που με προβλημάτισε έιναι γιατί κάποιοι δίνουν τόσα σε έναν και μόνο άνθρωπο ,χάνουν ευκαιρίες ζωής από τη στιγμή που δεν δίνουν στον εαυτό τους την ευκαιρία να γνωρίσουν κάποιον άλλον άνθρωπο ο οποίος τελικά ίσως να σου δίνει περισσότερα??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Νομίζω πως κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή! και κάθε ευκαιρία πρέπει να τη ζυγίζεις κ ν προσπαθήσεις να διακρίνεις αν όντως είναι ευκαιρία.
    Η φίλη σoυ που μετάνιωσε που έφυγε για μεταπτυχιακό αφήνοντας πίσω τον έρωτα της-χωρίς να ξέρει αν θα ήταν για καιρό μαζί στη συνέχεια όπως λες- θα μπορούσε να είχε κάνει το αντίθετο, να είχε χωρίσει ή όχι, αλλά να καταντούσε ρουτινα κ βαρετή η σχέση της κι έτσι κάποια στιγμή να μετάνιωνε που δε βγήκε για το μετατυχιακό της..πάλι όμως δε θα ήξερε αν θα πήγαινε καλά το μεταπτυχιακό της κι αν θα τη βοηθούσε για μια καριέρα όπως την ήθελε!!
    Όλα είναι σχετικά... και νομίζω πως είναι σχετικό κ το τί θέλουμε σε ποια ηλικία... στα 20 σου επιθυμείς μια καριέρα λαμπρή, εμπειρίες κτλ κτλ κ στα 50 σου ίσως προτιμάς ν σε περιμένει μια ζεστή αγκαλιά σπίτι από σύζυγο κ παιδιά αντί για ένα άδειο κρεβάτι με αναμνήσεις από τρελές εμπειρίες!! Ή είναι κ το άλλο... ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό που έχουμε... τα θέλουμε όλα δικά μας κ μάλλον αυτό δε γινεται-πίτα ολόκληρη κ σκύλο χορτάτο-(υπάρχουν κι εξαιρέσεις, ξαδέρφη μ κάνει καριέρα σε πανειστήμια στο εξωτερικό, εχει αλλάξει ήδη 2 χώρες κ ο αντρας της ειναι μαζι της βρίσκοντας δουλειά όπου πάνε!!)..είμαστε άπληστοι όπως όλα δείχνουνν, πώς να το κάνουμε?!
    Τώρα αν "πρέπει" να αφήνεις ανθρώπους κ τόπους ή όχι...νομίζω κρίνεται στην πορεία κ απ'τη ζωή του καθενός! Αν δεν δοκιμάσεις δεν πρόκειται να μάθεις κιόλας, γτ πάντα η μία απ τις δύο καταστάσεις μένει ανεκπληρωτη! έτσι θεωρώ πως αν πρέπει να αφήσεις κάτι κ δεν υπάρχει με΄ση λύση, ζυγίζεις καλά τι θες παραπάνω, τι σε συμφέρει παραπάνω... όχι εύκολο! anyway, μεγάλο θέμα κι απλά θέλω να πω πως δεν υπάρχει κανόνας :)
    καληνυχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή