we are young..

          Έρχονται κάποιες ώρες στη ζωή μας που όλα είναι θέμα απόφασης. Για να κερδίσεις κάτι πρέπει να χάσεις κάτι άλλο. Καμιά φορά το κέρδος είναι μόνο εμπειρία ,και η απώλεια μεγάλη. Οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν και όσο και αν σκέφτεσαι κάθε βράδυ πάνω από ένα ποτό τι σκατά πρέπει να κάνεις, η λύση δεν θα ‘ρθει ποτέ. Αν δεν πάρεις μια ταραχή να τα γαμήσεις όλα, προφανώς θα μείνεις εκεί πάνω από το ποτό να σκέφτεσαι τι θα μπορούσες να είχες κάνει. Όπως έχω ξαναπεί υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορείς να κάνεις μόνο στη δεκαετία των 20 και αυτά στα early 20. Γιατί στα 25,29 είναι χαζό πχ να τριγυρνάς μεθυσμένος κάνοντας βλακείες ,πράγμα που στα 19,20 η κοινωνία και οι φίλοι στο συγχωρούν. Έτσι είναι και κάποιες αποφάσεις. Θυμάμαι στα 19 μου να αλλάζω κάθε μήνα χρώμα μαλλιών, και ναι για ένα εξάμηνο κυκλοφορούσα και με μωβ. τώρα όμως δεν  μπορώ να κάνω τα ίδια. Γιατί κυρίως άλλαξα εγώ. Αυτό που δεν κατάλαβα ίσως γιατί είμαι ακόμα 23 ,είναι γιατί άλλαξα και γιατί όλοι αλλάζουν. Το σίγουρο είναι ότι δεν γέρασα. Και ότι η κοινωνία έχει να μου συγχωρήσει πολλά ακόμα. Θυμάμαι σκηνικά που έγιναν πριν 2 χρόνια και θεωρώ παράλογο να τα κάνω ξανά. Και είμαι σίγουρη πως και εκείνα τα άτομα που ξέφυγα μαζί τους, φοβούνται να τα κάνουν ξανά. Δεν ξέρω αν το πτυχίο αλλάζει τους ανθρώπους, ή αν οι βλακείες γίνονται όταν βρεθούν πάλι όλοι μαζί.  Το θέμα είναι ότι ο καθένας χάραξε το δρόμο του , και αυτοί οι δρόμοι πια δύσκολα συναντιούνται.

       Η ευτυχία άλλωστε είναι υποκειμενική. Άλλος είναι ευτυχισμένος στη ρουτίνα που ζει γιατί δεν έφυγε πιο πέρα. Άλλος  είναι ευτυχισμένος γιατί μπορεί να έχασε αλλά τουλάχιστον τόλμησε να φύγει. Και εγώ ευτυχώς ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Εκείνων που τόλμησαν, και έφυγαν. Δεν ξέρω αν εν τέλει κέρδισα ή έχασα, το σίγουρο είναι ότι έπαιξα. Και για την ακρίβεια, τόλμησα να παίξω. Έχω ακούσει πολλούς να παραπονιούνται για την ρουτίνα όπου ζουν και πως θέλουν να αλλάξουν. Εάν αλλάξεις όμως έστω και απλή συνήθειά τους τα χάνουν και τρελαίνονται. Δεν αρέσουν σε όλους οι αλλαγές, και ειδικά σε εκείνους που συχνά ακούς να λένε πως θέλουν να τα αλλάξουν όλα. πριν 6-7 μήνες με θυμάμαι να γράφω εδώ , να λέω σε όλους  πως με κούρασε η ρουτίνα , πως θέλω μια αλλαγή και μπα, μπλα , μπλα, κατάλαβα πως τα λόγια είναι λόγια. Και αν θες να αλλάξεις  κάτι μην το γράφεις μην το λες, απλά καν το. Αρχές Μαίου είχα τη χαρά να μου προτείνουν 3 δουλειές. Κάθε νορμάλ κοπέλα θα διάλεγε εκείνη που είναι κοντά στο σπίτι της , τους φίλους της και τον καλό της. Εγώ που δεν είμαι νορμάλ διάλεξα εκείνη που θα μου έδινε τις  περισσότερες αναμνήσεις και την μεγαλύτερη εμπειρία. Και κάπως έτσι βρέθηκα στις 15 Μαίου στην Μύκονο. Μόνη μου. σε ένα νησί που έβρεχε και με ένα μήνυμα χωρισμού στο κινητό μου γιατί τα άφησα όλα. Στο πλοίο έκλαιγα ώρες και σκεφτόμουνα πόσο δίκιο έχουνε αυτοί που τίποτα δεν αλλάζουν. Σαν άνθρωπος όμως ξέρω πως κάθε αρχή είναι δύσκολη και ξέρω επίσης πως ποτέ δεν το βάζω κάτω. Και κάπως έτσι οι μέρες πέρασαν και ήταν ίσως οι καλύτερες της ζωής μου. Και βρέθηκα έτσι τέλη Αυγούστου να κλαίω πάλι στο πλοίο του γυρισμού μα αυτή τη φορά για άλλους λόγους. Γιατί αυτά που έζησα θα τα θυμάμαι για πάντα. Γιατί οι άνθρωποι που έμειναν δίπλα μου για 3 μήνες ήτανε πιο αληθινοί από ανθρώπους που μείνανε δίπλα μου χρόνια. Και μου το απέδειξε σήμερα η Σερένα, η τρελή μου συγκάτοικος που μου έκανε έκπληξη στην Πάτρα. Κάτι που κάποιοι , και πάλι λίγοι, θα έκαναν μόνο για γκόμενο. Κι όμως εκείνη μου θύμισε πως ίσως ακόμα υπάρχουν φίλοι και άνθρωποι που μπορεί να μην δεις ποτέ ξανά ,μα θα θυμάσαι για πάντα. Και ενώ όλοι χτες βλέπανε από το μπαλκόνι τους το μπλε φεγγάρι, εμείς το βλέπαμε από το δικό μας..

νεύρααααααααα και ζώδια

Σαν άνθρωπος έχω απίστευτα νεύρα.. αν και είμαι μια σταλιά , με μια μπουνιά πάνω στα νεύρα μου,  ξαπλώνω και το Ζαμπίδη. Με εκνευρίζουν πολλά πράγματα αλλά φροντίζω να μην ξεσπάω στους άλλους , αμα δεν φταίνε. Προχτές ξύπνησα με κέφια , και ήμουν σίγουρη πως θα έχω μια τέλεια μέρα. Άνοιξα τηλεόραση, έφτιαξα καφέ, και άκουσα τη Λίτσα Πατέρα να λέει πως αναμένεται ένα ευχάριστο σαββατοκύριακο για το ζώδιο μου, με εκπλήξεις . Πριν χεστώ από τη χαρά μου, και μιας και άνοιξε ο καιρός είπα να βάλω μπαλαρίνες. Τις έβγαλα από το κουτί τους και μπήκα για μπάνιο. Μέχρι να βγω, να ντυθώ ,να στολιστώ το σκυλί μου είχε ήδη φάει τη μία και ετοιμαζόταν για την δεύτερη.  Καυτά δάκρυα κύλησαν στο φρεσκοβαμμένο πρόσωπό μου και άρχισα να την κυνηγάω. 20 λεπτά μετά, εγώ βρισκόμουν ιδρωμένη στην κρεβατοκάμαρα να μετακινώ το κρεβάτι πέρα δώθε και αυτή η σκασμένη να κρύβεται από κάτω. Τελικά το ξύλο το γλίτωσε και γω έφυγα μες τα νεύρα.
             Πριν προλάβουν να μου περάσουν , τσακωνόμουν με τον καλό μου, ο οποίος θα πήγαινε να φτιάξει το κινητό του και ήθελε να πάει και το δικό μου για σέρβις γιατί που και που κολλάει. Για να μην τα πολυλογώ του το έδωσα αφού το απόγευμα θα το έπαιρνα πίσω. Έλα όμως που το σύμπαν μου κάνει πλάκα για να γελάει με τα νεύρα μου.
18.15 παίρνω το κινητό μου, το τεστάρω, χαιρετώ τον τεχνίτη και φεύγω.
18.25 δέχομαι κλήση, το σύστημα  touch δεν δουλεύει . δεν μπορώ να απαντήσω.
18.30 πίσω στο κατάστημα.
-κάτι πειράξατε και δεν δουλεύει.
-χίλια συγνώμη σε μισή ώρα έλα να το πάρεις.
19.15 πίσω στο κατάστημα. Παίρνω το κινητό.το τεστάρω όλα καλά φεύγω.
19.30 κολλάει το touch, το ακουστικό κάνει παράσιτα, το home button δεν πατάει. Αρχίζω να νευριάζω , σκέφτομαι την μπαλαρίνα και νευριάζω χειρότερα.
20.50 μπαίνω στο μαγαζί κατακόκκινη από τα νεύρα. Βρίζω έναν πελάτη που τον πέρασα για υπάλληλο. Ζητάω συγνώμη. Βρίζω τον τεχνικό, μου λέει να ηρεμήσω. Περνάνε 5 λεπτά δεν ηρεμώ. Μου λέει να περάσω σε μια ώρα.
21.00 μπαίνω στο μαγαζί, ένας καημένος κάθεται μαζεμένος στην καρέκλα. Μου δίνει το κινητό μου. ελέγχω.όλα οκ. Κρατάω τον τεχνικό μέχρι τις 10 να σιγουρευτώ ότι δουλεύει.
21.45 φεύγω .
22.30 κολλάει το γαμημένο home button,  τιμωρώ το σκυλί μου για το πρωί. Πάω στη δουλειά του φίλου μου και αρχίζω να του φωνάζω για το μαλάκα που πήγε και έδωσε τα κινητά μας. Βρίσω το σόι του τεχνικού με έμφαση στη μάνα του, το σπίτι του και εύχομαι να του καεί το αμάξι.
24.00 έχω πιει 4 ποτά και έχω ηρεμήσει.
2.00 κοιμάμαι
6.00 ξυπνάω μες τα νεύρα, γιατί τα θυμήθηκα όλα. ξυπνάω και το φίλο μου, γιατί φταίεικαι θέλω πάλι να ξεσπάσω.
8.00 ντύνομαι και φεύγω και περιμένω να ανοίξει το γαμωμάγαζό του.
9.00 δεν θέλω να σας αναφέρω το τι έγινε εκεί μέσα. Αν είχα γκασμά θα το χα σπάσει όλο. Στις  11 πήρα πίσω κομπλέ το κινητό μου, μου επέστρεψε το αρχικό ποσό για το σέρβις και ζήτησε 1000 συγνώμη.
15.00 παίρνω ταξί να πάω για μια συνέντευξη.
Όπου τ ταξιτζής, ε εγώ.
Τ – από πού είσαι?
Ε – από θεσσαλία.
Τ – καλά το βρήκαμε τώρα όλες ελληνίδες.
Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι το μαλλί είναι αποτέλεσμα ντεκαπάζ. Και στην τελική δεν είμαστε όλες οι ελληνίδες μελανούρια.
Τ – ε καλά τώρα..
Ακολουθεί 5λεπτη συζήτηση για κόμματα , με έμφαση στη πατρίδα μου Ρωσία( όπως επέμενε) .Μου βρίζει το κράτος, τους πολιτικούς και ότι ο κλάδος του είναι μάγκες και πως 30 χρόνια κάνει ότι θέλει. Κανείς δεν μπορεί να του πει τι θα κάνει. του λέω να στρίψει αριστερά στην επόμενη γωνία. Το κάνει αμίλητος. Πλήρωνω του λέω ένα σπασίμπα και φεύγω.
15.30 μπαίνω στη συνέντευξη. Όλα τέλεια. Δείχνω βιογραφικό ,δείχνουν ενδιαφέρον. Με ρωτάνε για προυπηρεσία. Που να τα βρω χριστιανέ μου?? διαβάζεις ότι είμαι 23, έχω πτυχίο 10 μήνες , πώς στον πουτσο να έχω προυπηρεσία πάνω στο αντικέιμενό μου?

Το βράδυ συνεχίστηκε με τον ημιτελικό του τουρνουά δηλωτής που σας έλεγα όπου οι αντίπαλοι απλά μας ξεφτίλισαν.  το ηθικό δίδαγμα είναι να μην πιστεύετε στα ζώδια.
Υ.Γ.  wtf δλαδή ρε  λιτσάκι ??

WTF?

           Κάτι δεν πάει καλά στον κόσμο τον τελευταίο καιρό.  Η οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την κρίση μέσης ηλικίας, ήρθε και τρέλανε εντελώς τις μεγαλύτερες ηλικίες.  Πριν βιαστείτε να με πείτε κακιά, σκεφτείτε λίγο και μόνοι σας και θα δείτε ότι πραγματικά μερικοί ηλικιωμένοι το χουν χάσει.Χτες το απόγευμα βγήκα για να κάνω τα ψώνια του νοικοκυριού μου.  στο δρόμο για το super market και ενώ περίμενα υπομονετικά στο φανάρι μια ηλικιωμένη γλυκύτατη γριούλα, αψήφισε τα πάντα διασχίζοντας με το καροτσάκι της λαικής το δρόμο. Φυσικά η κυκλοφορία σταμάτησε , τα αυτοκίνητα αρχικά κόρναραν αφήνοντας παγερά αδιάφορη την γριούλα που διέσχιζε το δρόμο με το πάσο της. Όταν οι οδηγοί άρχισαν να βρίζουν διαμαρτυρόμενοι  πως για τους πεζούς υπήρχε κόκκινο, η γριούλα γύρισε με ύφος και τους αποκάλεσε ‘’τσογλάνια’’ που δεν σέβονται τις μεγαλύτερες ηλικίες. Σοκαρισμένη συνέχισα την πορεία μου όταν για κακή μου τύχη βρέθηκα πίσω από την εν λόγω κυρία στο επόμενο πεζοδρόμιο. Το πεζοδρόμιο στενό, η γριούλα αλάνι, και κάπως έτσι είχα κολλήσει πίσω της καθώς πήγαινε με το πάσο της και το καροτσάκι της πιάνοντας όλο το πεζοδρόμιο  αδιαφορώντας για τους υπολοίπους που βιαζόταν.  Ένας πιτσιρικάς που έκανε το λάθος  να της ζητήσει να περάσει δέχτηκε την εξής αντίδραση. Η γριούλα σταμάτησε , τον λοξοκοίταξε και του είπε ότι αν βιάζεται μπορεί να πάει από τον δρόμο , ύστερα συνέχισε και πάλι, αυτή τη φορά  με πιο αργό βήμα .
             Αφού κατάφερα να προσπεράσω τη γριούλα βρέθηκα στο μανάβικο της γειτονιάς για να ψωνίσω τα ζαρζαβατικά μου. Μπαίνοντας μέσα είδα μια άλλη γριούλα, το ίδιο γλυκιά και αθώα με την προηγούμενη. Η συγκεκριμένη γυρνούσε από καφάσι σε καφάσι, παραπονούμενη στο μανάβη για τα λαχανικά. Αφού έκανε 100 ώρες να διαλέξει ντομάτες, τις οποίες προόριζε για τρίψιμο, κατευθύνθηκε στον πάγκο με τις πατάτες. Οκ θα μου πείτε η πατάτα είναι πατάτα θα την κόψεις θα την βράζεις-ψήσεις-τηγανίσεις, άρα είναι εύκολη η διαλογή τους. Για εσένα ναι για την γριούλα πάλι όχι. Αφού έψαξε ένα δίχτυ 10 κιλών αποφάσισε πως καμία δεν ήταν καλή για τηγάνισμα και ανάγκασε το μανάβη, ο οποίος βρισκόταν σε ηλικία και στα πρόθυρα εγκεφαλικού, να φέρει άλλο ένα δίχτυ από την αποθήκη γιατί αυτές που είχε μπροστά δεν ήταν καλές. Αγανακτισμένος και κατακόκκινος ο μανάβης κουβαλούσε πατάτες πέρα δώθε . Η γριούλα αδιάφορη και απογοητευμένη δήλωσε πως καμία πατάτα δεν είναι καλή και επειδή δεν βλέπει καλά να κόβει, θα πάρει εκείνες τις προτηγανισμένες του μπαρμπα-στάθη που τις έφαγε και παλιά και ήταν και ωραίες. Πλήρωσε τις ντομάτες παραπονούμενη για την τιμή τους , και έφυγε σέρνοντας το καροτσάκι της. Ο μανάβης ήταν στα πρόθυρα φόνου, και εγώ όντας σε δύσκολη θέση αγόρασα 2 κιλά πατάτες γιατί ντράπηκα.
            Πηγαίνοντας σπίτι είδα ότι η γριούλα είχε όντως δίκιο γιατί οι πατάτες δεν τηγανίζονταν αλλά μαύριζαν και οι ντομάτες ήταν για κλοτσιές. Το ίδιο απόγευμα με βρήκε στα μαγαζιά να ψωνίζω με μια φίλη. Μετά από ώρα , βρισκόμασταν στην ουρά για το ταμείο. Στο μαγαζί επικρατούσε ο κακός χαμός και η ουρά ήταν μεν ατελείωτη αλλά προχωρούσε σχετικά γρήγορα. Λίγα λεπτά αργότερα παρατηρήσαμε πως είχαμε κολλήσει . Ο λόγος? Μα φυσικά μια ηλικιωμένη κυρία. Η εν λόγω κυρία, εκπρόσωπος του στιλ Άρτα- Γιάννενα , συνοδεύονταν από την κόρη της, καταζητούμενη επίσης από την αστυνομία μόδας. Ήταν εμφανές πως μένανε σε κάποιο χωριό και είχαν κατέβει για ψώνια. Ο λόγος που καθυστερούσαν την ουρά δεν ήταν επειδή είχαν πολλά ρούχα, αλλά γιατί η κυρία επέμενε να της κόψουν κάτι από την τιμή του φορέματος. Άδικα οι κοπέλες στο ταμείο της εξηγούσαν πως πρόκειται για πολυεθνική και δεν μπορούν να κάνουν παζάρια. Η κυρία επέμενε να μην της κόψουν απόδειξη και να μειώσουν την τιμή του φορέματος και πως λόγω κρίσης πρέπει να κόβουνε λίγο. 20 λεπτά μετά και αφού το πήρε απόφαση, έφυγε χωρίς να αγοράσει το φόρεμα και φωνάζοντας πως δεν πρόκειται να ξανα ψωνίσει από εκεί.Δεν έχω να σχολιάσω κάτι άλλο ,τα συμπεράσματα δικά σας.

Πάσχα

Το Πάσχα που πέρασε ίσως ήταν από τα καλύτερα που έχω περάσει.  Χαίρομαι που δεν είμαι κανένα βλαμμένο και έχω φίλους ακόμα στο πατρικό μου. μην γελάτε απλά ένα ξέρω ένα σωρό ανθρώπους που όταν γυρνάνε στο πατρικό τους απλά δεν έχουν φίλους.  Έκανα πολλές κραιπάλες, είδα πολύ κόσμο και πέρασα υπέροχα. Φυσικά στο όλο ωραίο σκηνικό προστέθηκαν συγγενείς που δεν με χωνεύουν, κυρίως γιατί δεν χωνεύουν τη μάνα μου. Δυστυχώς δεν είμαι σαν εκείνη γι αυτό και τα τελευταία χρόνια απαντάω αναλόγως στις προσβλητικές ερωτήσεις τους.  Είναι περίεργοι κάποιοι συγγενείς.  Και κατάλαβα με τα χρόνια πως αυτοί που στη ζωή σου θα σε ζηλέψουν πιο πολύ και θα σου  κάνουν κακό είναι κυρίως οι ‘’κολλητές’’ σου και κάποιοι συγγενείς. Κάποιες μέρες του Πάσχα , δούλεψα στο café-bar του αδερφού μου. Είδα κόσμο πολύ, κόσμο από τις γύρω περιοχές και κυρίως κόσμο που δεν ήξερα. Το περίεργο δεν είναι αυτό, το περίεργο είναι ότι δεν είδα κανέναν συγγενή μας. Ναι μεν τον πρώτο καιρό ερχόταν αρκετοί, αλλά όσο το μαγαζί ανέβαινε τόσο εκείνοι άρχιζαν να αραιώνουν τις επισκέψεις ένας ένας. Πονάει να βλέπεις το ξαδερφάκι σου να βγάζει πιο πολλά από εσένα, ε?  Ανέκαθεν δεν τα πήγαινα καλά με συγγενείς και αυτός ήταν ένας λόγος παραπάνω.  Τόσες μέρες διακοπές και δεν πέρασε κανείς τους ούτε για ένα γαμημένο καφέ. Φυσικά δεν είχα αυτούς ανάγκη, ούτε περίμενα να έρθουν αλλά το θεωρώ ανέντιμο και ανήθικο να με φιλάνε ψεύτικα με χαρά όταν με βλέπουν , να με ρωτάνε πως πάει το μαγαζί, και πότε θα με δούνε από την στιγμή που δεν σηκώνουν τον κώλο τους να έρθουν να με δούνε. Δεν ήξερα που θα με βρούνε τέτοιες μέρες?? Όσον αφορά τις μεγαλύτερες ηλικίες που λύσσαξαν να ρωτάνε και τι θα κάνω στη ζωή μου και που δουλεύω , ενώ ξέρουν με κάθε λεπτομέρεια από την γιαγιά μου τι κάνω και που δουλεύω να τους ενημερώσω ότι τους έχω γραμμένους και ότι στη ζωή μου θέλω να κάνω στριπτιζ σε κακόφημα μαγαζιά και να παντρευτώ ένα ρώσο που να πίνει και να με βαράει.. και επειδή μου δώσατε ένα κάρο συμβουλές να σας δώσω και γω μία. Βαφτείτε μπλε ρε και πέστε στη θάλασσα.  Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις στο σόι μου, άτομα που σέβομαι , που λατρεύω και ξαδέρφια , καλά μία είναι, ξαδερφή που τη νιώθω αδελφή μου. οι υπόλοιποι απλά fail.

Το άλλο κουλό που συνέβη το Πάσχα είναι το εξής. Με πλησίασε ένας τύπος προφανώς μεθυσμένος ο οποίος ενώ αρχικά μου την έπεφτε, στη συνέχεια θυμήθηκε ότι πριν 2 χρόνια είχε πηδήξει μια κοπέλα που έκανα παλιά πολύ παρέα, και άρχισε να μου μιλάει για την τότε λυσσάρα φίλη μου , που δεν ήξερε να παίρνει ‘’πι..ες’’,  που απλά άνοιγε τα πόδια και περίμενε από τον άλλον τα πάντα, και αφιέρωσε τα υπόλοιπα 10 λεπτά στο να μου παρομοιάζει τον κώλο της με χαλασμένο ζελέ . Το περίεργο δεν είναι αυτό γιατί πάνω κάτω έχω μάθει πως μιλάνε οι άντρες. Το περίεργο είναι ότι παρά τα δεκάδες σινιάλα που έκανα στον αδερφό μου και σε φίλους μου να έρθουν να με σώσουν ,κανείς δεν ήρθε. Καθ όλη τη διάρκεια της συζήτησης του κώλου, κοιτούσα τα νύχια μου και σκεφτόμουν πόσο πολύ θα ήθελα να φάω ένα. Από το καρναβάλι που έσπασα το δόντι μου, δεν μπορώ να τα φάω με το νέο χτιστό μου δόντι. Για πρώτη φορά λοιπόν στη ζωή μου είχα νύχια. Όσο ο τύπος είχε ξεφύγει , άρχισα να τρώω δειλά δειλά ένα νύχι με τα πίσω μου δόντια.  Ένιωσα μια μεγάλη χαρά και ανακούφιση και σκέφτηκα ότι άλλο ένα δεν πειράζει. Έτσι άρχισα σιγά σιγά να τρώω και τα υπόλοιπα. Λίγη ώρα αργότερα, μία άγνωστη ήρθε τα νεύματα που έκανα να σωθώ και ήρθε και με πήρε. Κοίταξα αηδιασμένη το δεξί μου χέρι όπου είχα φάει όλα τα νυχάκια μου, και μην μπορώντας να κάνω αλλιώς έφαγα και το αριστερό. Το βράδυ κοιμήθηκα χαρούμενη και με κουτσοφαγωμένα νύχια.

Το Πάσχα είδα πολλούς γνωστούς. Και το περίεργο είναι πως λόγω κρίσης πολλοί γυρίσανε στο πατρικό τους. Να δείτε που όπως πάει σε λίγο θα επιστρέψουμε όλοι.  Το επόμενο ταξίδι μου θα είναι στις εκλογές. Προβληματίζομαι πολύ με αυτό το θέμα. Ποτέ δεν έχω ψηφίσει, όμως τώρα είναι αλλιώς. Είμαστε ένα κράτος που γέννησε τη δημοκρατία, την ελευθερία λόγου, την φιλοσοφία, και ξαφνικά βρισκόμαστε να χρωστάμε , και αν και δεν είμαστε το μόνο κράτος που χρωστάει ξαφνικά όλη η πίεση πέφτει σε μας. Κριτικάρουν τις συνήθειες μας, τον τρόπο ζωής μας, κριτικάρουν την Ελλάδα που γέννησε τον όρο κριτική. Το θέμα όμως δεν είναι οι άλλοι, το θέμα είναι οι δικοί μας. Αυτοί που για δεκαετίες ψηφίζαμε και φτάσαμε τώρα εδώ. Αυτούς που πηγαίναμε και ζητούσαμε ρουσφέτια, αυτοί που παίρναν μίζες και ρήμαζαν το δημόσιο προυπολογισμό. Εδώ που φτάσαμε όμως δεν πρέπει να αφήσουμε τα πράγματα στη μοίρα τους. εμείς οι νέοι πρέπει να ψηφίσουμε. Προσωπικά δεν θα αφήσω τους γονείς μου να ψηφίσουν εκτός αν θέλουν να τους δώσω το ψηφοδέλτιο σταυρωμένο. Φυσικά για τους ηλικιωμένους ούτε λόγος. Η επόμενη κυβέρνηση θα επηρεάσει τη δικιά μας ζωή, των νέων. Εμείς πρέπει να αποφασίσουμε για το μέλλον μας. Δεν πρόκειται να γράψω άλλα γι αυτό το θέμα απλά σκεφτείτε το καλά. Προσωπικά είναι η πρώτη φορά που θα ασχοληθώ πριν ψηφίσω και  σκεφτείτε και σεις πριν ψηφίστε. Και μην ξεχάστε να κλειδώστε γονείς και παππούδες.

χωρίς ταυτότητα

Τις τελευταίες μέρες κουράστηκα πολύ. Πάρα πολύ. Μου ‘σκασε να πάω ένα ταξίδι στο εξωτερικό και αποφάσισα να βγάλω ταυτότητα. Όχι ότι δεν είχα , αλλά να μετά το τελευταίο μου ταξίδι όπου έλειπα καιρό ο διάολος που λέγεται Πεπίτα μου έφαγε τη μισή, έτσι για να μην ξαναφύγω. Κυκλοφορώ λοιπόν έτσι σχεδόν ένα χρόνο. Ε ,ήταν καιρός να αλλάξω. Η κούραση βέβαια δεν ήταν τα εισιτήρια αλλά η ταυτότητα. Γιατί? Γιατί προφανώς η ασφάλεια Πατρών την έχει δει Ιντερπόλ και πνίγεται και γι αυτό πρέπει 7-8 το πρωί να πας για να κλείσεις ραντεβού για να σε δεχτούν την ίδια μέρα!! Πήγα λοιπόν που λέτε , αφού στο διάστημα 8-12 είχα τρέξει να ΚΕΠ για να βρω 1 μόνο υπάλληλο, η οποία μόλις έφτασε η σειρά μου έφυγε και ήρθε μια άλλη με 9 σακούλες καταστημάτων να εξυπηρετήσει. Η οποία σαφώς και είχε νεύρα αφού από τις 8 που υποτίθεται ότι δούλευε βγήκε να ψωνίσει και μάλλον δεν βρήκε αυτά που ήθελε, και έτσι ξέσπασε πάνω μου βρίζοντας τους ‘’ καράβλαχους ’’ στην πόλη μου που στέλνανε λάθος πιστοποιητικό γεννήσεως. Δεν την έβρισα γιατί είχε δίκιο ,οι πατρινοί είναι πολιτισμένοι και άρχοντες και εμείς στην θεσσαλία, βλάχοι. Τώρα πως βγήκαν τα 5 Π για τους πατρινούς και τα λοιπά για τους καταυλακιώτες δεν ξέρω να το εξηγήσω μιας και είμαι καραβλαχάρα. Αφού πήρα το χαρτί μου της έριξα 2 καντήλια έτσι για να δει πως βρίζουνε οι βλάχοι , έβρισα και την 1 υπάλληλο που μόλις είχε επιστρέψει με ψώνια.
Σειρά είχαν οι φωτογραφίες. Πήγα σε ένα κεντρικό μεγάλο φωτογραφείο , όπου με το που μπήκα ο τόπος πλημμύρησε από τα σάλια του 60 πορνόγερου φωτογράφου. Αφού προσπάθησε να με πείσει να γίνω κοκκινομάλλα , καθώς και να πιάσει τα μαλλιά μου με τα κωλόχερά του δήθεν για να δει την ποιότητα, έβγαλα 2 φωτογραφίες, όπου μοιάζω με πακιστανή στοιβαγμένη με άλλους 150 σε βάρκα 10 ατόμων. Επειδή δεν είχα ώρα ευχαρίστησα τον πορνόγερο που δεν δέχονταν και λεφτά για 2 φωτογραφίες μωρέ όπως είπε και ήταν και τιμή του πήρα τον δρόμο για την ασφάλεια. 1 ώρα και μισό πακέτο τσιγάρα μετά ήταν η σειρά μου να μπω στην ασφάλεια. Αφού μου πήραν όλα τα χαρτιά, μου ζήτησαν να φέρω μέσα το μάρτυρα και όλα οκ. Ναι αλλά ποιον μάρτυρα? Έπρεπε να βρω μάρτυρα. Τσακίστηκα λοιπόν στο μαγαζί που δουλεύω αποφασισμένη να αρπάξω όποιον βρω μπροστά μου , και να τον σύρω στο τμήμα. 3 λεπτά μετά ξαναγύρισα στο τμήμα με ένα βεσπάκι και έναν λεγόμενο τούμπανο φίλο φίλου μου που ήρθε να υπογράψει. Του ζητήθηκε ταυτότητα για να υπογράψει και βγήκε να την πάρει. Στο διάστημα που έλειπε έμαθα ότι την ζητάνε σε περίπτωση που εκκρεμεί κάποιο ένταλμα εις βάρος του. Όταν τον ενημέρωσα τσίριζε ότι εκκρεμούν 2 , εκ των οποίων το ένα για ξυλοδαρμό και το άλλο για χρέη. Και ότι το έκανα επίτηδες επειδή με πλήρωσαν ανταγωνιστές του για να τον κλείσω μέσα. Τέλειο??. Έφυγε τρέχοντας με το βεσπάκι και εγώ έμεινα μόνη μου με τα χαρτιά στο χερι και μια γριούλα που προσφέρθηκε να κάνει ότι με ξέρει και να υπογράψει.
Αφού λοιπόν πήρα και τον αριθμό ταυτότητας, πήγα να κλείσω εισιτήρια. Προς μεγάλη μου έκπληξη για κοντινό προορισμό το ταξιδιωτικό μου ζήτησε 280 ευρώ για μια απόσταση 4 ωρών. 2 πήγαινε, 2 έλα. Από περιέργεια μπήκα στο Ίντερνετ και βρήκα τη συγκεκριμένη πτήση που μου έλεγε στην τιμή των 210 και σκέφτηκα τι στο καλό βγάζουν από κάθε ταξίδι και τι χρειάζεται για να ανοίξω γραφείο. Το ταξίδι είναι μιας οργάνωσης πανευρωπαικής όπου έχω ξανα ταξιδέψει και προάγει την συλλογικότητα , την ανταλλαγή κουλτούρας. Όλα τα μέλη βοηθάνε τα υπόλοιπα και γενικά όλοι μαζί αλληλοβοηθιούνται για να ταξιδεύουμε οικονομικά και να γνωρίζουμε όλο τον κόσμο. Φυσικά έπεσα πάλι πάνω στην εξαίρεση καθώς άμα δεν στείλω πάνω από 10 μηνύματα και e mail και αμα δεν γίνω σπαζαρχίδω κανένας δεν μου απαντάει για να με βοηθήσει, γι αυτό και στο τελευταίο e mail τους ευχαρίστησα για τη βοήθεια και πρότεινα να αλλάξουν το σύνθημα της οργάνωσης από ΄΄ όλοι για όλους’’ σε ‘’ βγάλε το φίδι από την τρύπα μόνος σου’’. ξενέρωσα του κερατά και σκέφτηκα να μην πάω καθόλου αλλά ακόμα δεν έχω αποφασίσει. Γι αυτό το νου σας και μακριά από τέτοιου είδους οργανώσεις.. γεια χαρράααα

γιαούρτι έχω μάνα μου

Η βδομάδα που πέρασε ήταν η πρώτη βδομάδα μετά την ενηλικίωση μου που δεν έριξα καντήλι. Περίεργο για μένα που κατεβάζω 365 το χρόνο και εκνευρίζομαι με το παραμικρό. Ούτε ο ανάδρομος ερμής ούτε και τα νεύρα που μου δημιουργήθηκαν με έκανα να βρίσω. Μπορώ να πω μόνο ότι είχα λίγο άγχος. Λίγο όμως. Από κει που όλα ήταν ήρεμα και σκέφτηκα πόσο καλή νοσοκόμα θα γινόμουν αφού τον τελευταίο καιρό βαρούσα ενέσεις με την ρουτίνα της καθημερινότητας ξαφνικά και πάλι όλα ανατράπηκαν. Κατ αρχάς πρέπει να πάω σε ένα ινστιτούτο γερόντων να δω μήπως έχω αυτό που διαφημίζει ο Βουτσάς γιατί αν δεν πιώ κανά ποτό, ο ύπνος τα βράδια δεν με πιάνει. Σχολάω γύρω στις 2 και από κει και πέρα αποχαυνώνομαι στην τηλεόραση. Το τι σειρές έχω δει δεν υπάρχει. Btw τι σκατά παίζει με αυτά τα τούρκικα πρωί , μεσημέρι, βράδυ? Και γιατί δεν παίζουν τα μελανούρια οι τούρκοι αλλά κάτι κατάξανθοι μόντελοι? Βαριέμαι πολύ να τα δω αλλά σε κάθε ζάπινγκ τα πετυχαίνω μπροστά μου. μου την δίνουν πολλοί οι τούρκοι. Θυμάμαι ένα κρύο βράδυ στον έβρο που ήμουν μόλις 5 χρονών και ο πατέρας μου έφευγε μαζί με όλο το στρατό της πόλης για το γνωστό σκηνικό με την σημαία στα Ίμια. Από τότε πάντα φοβόμουν και με τσάντιζαν σε κάθε σκηνικό γιατί ο πατέρας μου έφευγε για μέρες. γι αυτό και δεν βλέπω τούρκικα.

Δεν ξέρω αν βλέπετε εσείς αλλά αν βλέπετε κόψτε τα. Που λέτε λοιπόν τα βράδια δεν με πιάνει ο ύπνος . Ευτυχώς τον τελευταίο καιρό ξενυχτάει και το έτερον ήμισυ μαζί μου και έτσι απασχολούμαι με τον καλύτερο τρόπο. Την τελευταία βδομάδα όμως πέφτω νεκρή για ύπνο . Λίγο οι σκέψεις ,λίγο το ποτό, λίγο που βαρέθηκα την 105 επανάληψη του καφέ της χαράς πέφτω και κοιμάμαι. Βέβαια είμαι πολύ αγχωμένη. Τι θα κάνω το καλοκαίρι, τι θα κάνω το σεπτέμβρη,τι άλλο να σπουδάσω για να βρω δουλειά και μπλα μπλα μπλα. Και εκεί που βαριόμουνα την τελευταία βδομάδα ο ανάδρομος ερμής με ευνόησε. Το κινητό μου δεν έχει σταματήσει να χτυπάει από τα φτωχά βιογραφικά που έστειλα. Με αποτέλεσμα να μου έχουν προτείνει δέκα δουλειές και να μην ξέρω ποια θέλω. Περίεργο πράγμα. Αυτό συνήθως συμβαίνει με γκόμενους. Όταν είσαι single κανείς και εκεί που κάνεις σχέση πλακώνουν όλοι και σε μπερδεύουν. Έτσι και τώρα. Ενώ βαριόμουνα και κανόνισα ένα ταξιδάκι αναψυχής, μου σκάσανε δουλειές και δεν ξέρω τι να πάρω και τι να αφήσω. Συν τοις άλλοις μπήκα και σε τουρνουά δηλωτής σε ζευγάρια. και δεν ξέρω πως αλλά το βράδυ πριν από κάθε αγώνα βγαίνουμε και πίνουμε και το πρωί σερνόμαστε μα για ένα περίεργο λόγο πάντα νικάμε. Αν πάρω τα λεφτά δεν ξέρω τι θα κάνω ίσως πάρω ένα καινούριο σπίτι στην Πεπίτα. Με απασχολούν πολλά. Τον τελευταίο καιρό τρελαίνω την κομμώτρια μου. θέλω να σκουρίνω τα μαλλιά μου. Πολύ.Από την πλατίνα τα θέλω μαύρα. Από την άλλη βλέπω τα άσπρα μου μαλλάκια και τα λατρεύω. Και εκεί που τα λατρεύω τα μισώ. Θέλω να πάρω μια τρέσα αν και δεν μου αρέσει το πολύ μακρύ μαλλί. Μου θυμίζει τσιγγάνα. Γι αυτό δεν ξέρω τι να κάνω. Να το γυρίσω σε Ερατώ ή να παραμείνω η μαδημένη paris?

Χτες έφαγα το περιβόητο γιαούρτι. Άνοιξε ένα μαγαζί με παγωμένο γιαούρτι που βάζεις πάνω ότι θες και σαν γνήσιο πρόβατο έτρεξα να δοκιμάσω το καινούριο. Αφού έβαλα σε ένα μεσαίο κεσεδάκι γύρω στα 200 γραμμάρια συνέχισα να το φορτώσω. οι μπροστινές μου κάτι χοντρές φασιονίστα, ντυμένες Άρτα και Γιάννενα - βιτρίνα, με βαρβάτο κομπόδεμα από το μπαμπά- γαμώ την τύχη μου την χορεύτρια που με έριξε στο μεροκάματο - μετρούσαν θερμίδες από τα ξηροκάρπια και τα φρέσκα φρούτα που έριξαν στο γιαούρτι , και εγώ είχα καρφωθεί στα μπούτια τους και προσπαθούσα να καταλάβω πως διατηρείται τέτοιο μπούτι με τέτοιο βραδινό. Αφού πήρα σειρά έβαλα στο γιαουρτάκι μου φράουλα 6 κουταλιές πραλίνα φουντούκι κραντς λευκή τριμμένη σιρόπι βύσσινο, ινδική καρύδα και 2 κερασάκια. οι φασιονίστα είχαν καρθωθεί στα δικά μου ατροφικά μπούτια και εγώ είχα πάρει το βλέμμα έχω υπο-θυροειδή –δεν παχαίνω-μην χαίρεστε , δεν θα έχω καμπύλες ποτέ. Με χαρά ζύγισα το γιαούρτι μου που –ω θέε- ζύγιζε 600 γραμμάρια. Ναι , τα συμπράγκαλα που το στόλισα ζύγιζαν σχεδόν μισό κιλό και πλήρωσα το ποσό των 6 ,5 ευρώ για ένα γιαούρτι με μισό κιλό μερέντα. Αφού το έφαγα ,ακύρωσα τη δουλειά το απόγευμα και έκανα το δρομολόγιο σαλόνι – τουαλέτα 57 φορές. Από χτες δεν έχω ξαναφάει και τώρα σας αφήνω γιατί μου ανεβαίνει και πάλι η πραλίνα ..

Bitch 1 ( πωλήτριες)

Κατ αρχάς να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω κάτι με όλες τις πωλήτριες και πως η ίδια έχω εργαστεί σε αυτό το πόστο με τεράστια αποτυχία καθώς αρνούμουν να κάνω αυτό που σιχαίνομαι να μου κάνουν ( βλ. κυνήγι ).

Μαγαζί 1 Ξεκίνησα λοιπόν χτες το απόγευμα με μια φίλη μου να πάμε στα μαγαζιά, και η αντιμετώπιση που είχαμε από τις περισσότερες ήταν στην καλύτερη περίπτωση απαράδεκτη. Θα ξεκινήσω από την αγαπημένη αλυσίδα καλλυντικών που όλες αγαπάμε. Ναι αναφέρομαι στα hondos center. Μπαίνουμε λοιπόν να ψωνίσουμε καλλυντικά στο ισόγειο , όπου βρίσκονται και τα πιο ακριβά. Να τονίσω πως από τότε που ανακάλυψα τα mac το μόνο που αγοράζω από εκεί είναι μάσκαρα. Πάμε όμως να πάρει η φίλη μου ένα ρουζ dior. Η κότα που έχει την ευθύνη της συγκεκριμένης εταιρίας αφού έριξε μια γρήγορη ματιά στα ρούχα μας, και κοίταξε αηδιασμένη τα all star της φίλης μου και τη δική μου μη επώνυμη τσάντα ήρθε ανόρεχτη και με ύφος ‘’τι θέλουν εδώ οι παρακατιανές’’ να μας εξυπηρετήσει ή καλύτερα να μας τονίσει το ότι δεν έχουμε λεφτά να ψωνίσουμε από κεί και ότι είναι ακριβά. Βέβαια ξέχασε να μας πει ότι δεν έχει βγάλει καμιά σχολή αισθητικής ,ότι στο χωριό της ο Christian είναι ακόμη άγνωστος και ότι και για εκείνη είναι ακριβά αφού βγάζει 500 ευρώ το μήνα οπότε δεν καταλαβαίνω προς τι το ύφος τόσων καρδιναλίων ‘’δουλεύω στην ντιόρ ‘’ που αν δεν είχε ο θείος της γνωστό ένα ξάδερφο του θείου του Χόντου θα ήταν ακόμα στο χωριό της. Συνεχίσαμε στον δεύτερο όροφο όπου σταματήσαμε στην seventeen για μολύβια χειλιών , η τσόντα που δουλεύει εκεί φυσικά μας έριξε το ίδιο απαξιωτικό βλέμμα με την κότα του κάτω ορόφου και μας ρώτησε αν θέλουμε βοήθεια. Αν και είπαμε όχι , μας έδειξε ένα κάρο μαλακίες πάνω στο χέρι μας. Όταν της ζητήσαμε να μας αφήσει λίγο μόνες μας ,προφανώς κατάλαβε ότι θέλαμε να μας στείλει κάποια άλλη αφού μέσα σε 10 λεπτά ήρθαν άλλες 10 κοπέλες να μας ρωτήσουν αν θέλουμε βοήθεια. Όταν ζητήσαμε βοήθεια, δηλαδή ένα χαρτί με ντεμακιγιάζ για να βγάλουμε τα μολύβια από το χέρι μας, η τύπισσα εκνευρισμένη μας έδωσε το γνωστό προπολεμικό μαντιλάκι το οποίο φυσικά δεν ξέβαφε. Φύγαμε εκνευρισμένες και φυσικά δεν πήραμε τίποτα, αλλά πήγαμε στα mac που οι κοπέλες είναι και ευγενέστατες και μας έβαψαν κιόλας.

Μαγαζί 2 Σειρά είχαν τα sephora όπου με την κάρτα μέλους μου είχα έκπτωση για λίγες μέρες. Πήγα λοιπόν να πάρω ένα κραγιόν καινούριο του ysl. Αν και ξεκαθάρισα σε ένα 20 χρόνο που ήρθε να με εξυπηρετήσει πως ψάχνω για φούξια ,εκείνη επέμενε να μου δείχνει κάτι πορτοκαλοκαφέ κραγιόν. Της εξήγησα ότι ΔΕΝ θέλω βοήθεια και ότι θέλω να κοιτάξω ΜΟΝΗ μου. Τη στιγμή εκείνη μπήκε μια γνωστή μου και ακολούθησε το εξής σουρεαλιστικό σκηνικό. Μιλούσα με τη γνωστή μου για μια άλλη γνωστή μας ενώ η πωλήτρια μου χε πιάσει το χέρι και μου άπλωνε κραγιόν. Η φίλη της γνωστής μιλούσε ασταμάτητα η δικιά μου φίλη μου έλεγε άλλα και η πωλήτρια μου έκανε ερωτήσεις σχετικά με όλα αυτά που μου έιχε απλώσει. Έφυγα εκνευρισμένη και έχασα και την έκπτωση.

Μαγαζί 3 στη συνέχεια έπρεπε να ψάξουμε για φόρεμα για τη φίλη μου καθώς ορκίζονταν ο καλός της. Μπαίνουμε λοιπόν σε ένα γνωστό κατάστημα τύπου carouzos όπου οι πωλήτριες μόλις μας είδαν γελούσαν μεταξύ τους επί ένα 10λεπτο σχολιάζοντας το ντύσιμο μας. Για να μην παρεξηγηθώ και εγώ και η φίλη μου ,ότι είχαμε σχολάσει από τη δουλειά και φορούσαμε τζιν, μποτάκια εγώ ,all star εκείνη , μια λευκή μπλούζα και δερμάτινο εγώ, ένα καρό πουκάμισο εκείνη. Φυσικά δεν φορούσαμε φόρεμα, πέρλα στο λαιμό και δεν κρατούσαμε ακριβή τσάντα γι αυτό και είσοδος μας ήταν κατά κάποιο τρόπο απαγορευμένη. Αυτές ,3 στον αριθμό ,αν και στο μαγαζί δεν ήταν κανένας ήταν ντυμένες βιτρίνα του Massimo dutti και φυσικά είχαν και ένα τουπέ λες και δουλεύουν στη Vogue και πήγαν για φωτογράφιση οι παρακατιανές από το δρόμο. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πως έχουν τουπέ από τη στιγμή που απλά διπλώνουν ρούχα και πάνω κάτω βγάζουμε τα ίδια λεφτά. Για να μην αναφέρω πως ούτε καμιά στυλιστική έχουν σπουδάσει ,ούτε έχουν προυπηρεσία κάπου. Αλλά επειδή μας εκνεύρισαν τις αναγκάσαμε να κατεβάσουν όλα τα ρούχα , για να τα δούμε και αφού δεν πήραμε τίποτα ,φύγαμε με άδεια χέρια και με 2 κατάρες έκαστη από την κάθε πωλήτρια , σύνολο 6. Ποιος γελάει τώρα?

Μαγαζί 4. Μεγάλο κατάστημα ρούχων επίσης, όχι πολυεθνική. Μπαίνουμε μέσα ,χαιρετάμε, η κοπέλα καρφώνεται και πάλι στα ρούχα μας . Ρωτάμε για φόρεμα ,προτείνει τα zara που είναι και οικονομικά. Το προσπερνάμε τη ρωτάμε για το μικρό κόκκινο φόρεμα της βιτρίνας ,μας λέει δεν έχει νούμερο, λέμε να ρίξουμε μια ματιά. Προσφέρεται να βοηθήσει και της δίνουμε πληροφορίες. Ενώ της λέμε ξεκάθαρα πως θέλουμε φόρεμα για ορκωμοσία , προφανώς η κοπέλα καταλαβαίνει πως η ορκωμοσία θα γίνει στο los angeles στο πάρτυ των όσκαρ και αρχίζει να μας δείχνει ό,τι πιο άκυρο .Τουαλέτες με φτερά, με ουρά, εξώπλατα φορέματα με στρας ,και άλλα τέτοια καθημερινά ρούχα που φοράει η κοπέλα της διπλανής πόρτας. Τελικά πήραμε φόρεμα από τα zara όπου καμία δεν μας έπρηξε και ψωνίσαμε με την ησυχία μας.

Μαγαζί 5 κομμωτήριο. Αν και επέμεινα να πάμε στην δικιά μου κομμώτρια που είναι και θεά και άπαιχτη στη δουλειά της, η φίλη μου επέμενε να πάμε στις ‘’κομμώσεις Σούλα’’ που είναι φίλη της θειάς της. Η κυρά-Σούλα το μόνο που ξέρει να κάνει σε μαλλιά είναι το γνωστό κρεπάρισμα μπόμπα, αν και η φίλη μου ξεκαθάρισε πως ήθελε ένα χαλαρό κυματιστό χτένισμα γιατί η ορκωμοσία και το τραπέζι ήτανε πρωί, η κυρα- Σούλα την έκανε σαν την Νταιάνα Ρος στο πιο χαλαρό της. Να αναφέρω και την κοπελίτσα στο –ο θεός να το κάνει- κομμωτήριο όπου είχε ένα τουπέ ‘’ δουλεύω στο Vidal Sassoon ‘’ ενώ το μόνο που έκανε ήταν να σκουπίζει τρίχες. Αφού η φίλη μου πλήρωσε το φιλικό ποσό ( γιατί η κυρά-Σούλα είναι και φίλη με τη θειά της ) των 30 ευρώ για το κεφάλι καρμπολάχανο, φύγαμε τρέχοντας για να προλάβει να λουστεί μπας και πέσουν.

Αυτή ήταν μια τυπική μέρα στα μαγαζιά με τις πωλήτριες του σήμερα. Φυσικά δεν θέλω να φανώ κακιά. Υπάρχουν κοπέλες που κάνουν αυτή τη δουλειά που τους βγάζω το καπέλο. Ανέχονται την κάθε τρελή 90 κιλών που θέλει το φόρεμα το small , γεμίζοντας ιδρωτίλα τα δοκιμαστήρια. Είναι ευγενικές ,χαμογελαστές και το κυριότερο εξυπηρετικές. Όπως είπα και πιο πάνω έχω δουλέψει σε αυτό το πόστο με αποτυχία, καθώς η αφεντικίνα μου ήθελε να κυνηγάω τον πελάτη από πίσω και να τον πρήζω , πράγμα που δεν μπορούσα να κάνω και φυσικά δεν είχα την υπομονή να εξηγήσω στην παραγεμάτη κοπελίτσα, πως ΔΕΝ ΧΩΡΑΣ ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ σε κανένα βινύλ κολάν. Ως πωλήτρια οφείλεις να είσαι ευγενική , χαμογελαστή και εξυπηρετική , γι αυτό χαμογελάστε και λίγο και διώξτε το ύφος μου σκότωσες τη μάνα αν ο πελάτης δεν πάρει κάτι..

sweet home

Την περασμένη Παρασκευή ξύπνησα ως συνήθως μες τα νεύρα. Πάντα ξυπνάω με νεύρα όταν κοιμάμαι λιγότερο από 8 ώρες και ειδικά αν το βράδυ έχω φάει τον άμπακο. Αυτή την Παρασκευή ξύπνησα στο όγδοο από τα 10 απανωτά ξυπνητήρια που είχα βάλει, γιατί έπρεπε να περάσω το Σ-Κ στο πατρικό μου. φυσικά ξύπνησα αργά, άδειασα όλη την ντουλάπα για να δω τι θα πάρω μαζί μου, έφαγα άλλη μισή ώρα ψάχνοντας το σακ βουαγιάζ μου το οποίο έχει χαλάσει από πέρσι και κάπως έτσι κατέληξα με μια τεράστια βαλίτσα που μέσα είχε 2 τζιν,3 μπλούζες, εσώρουχα και μία ζακέτα. Ντόπαρα το σκυλί μου με εμετοστόπ και μπήκα στο λεωφορείο.
Ειλικρινά είχα πολύ καιρό να ταξιδέψω με ΚΤΕΛ και είχα ξεχάσει τι φρούτα κυκλοφορούν εκεί πέρα. Κλασικά, στο λεωφορείο υπήρχαν δύο συντοπίτισσες γιαγιάδες που δεν έβγαλαν το σκασμό σε όλο το ταξίδι.. έμαθα όλα τα κουτσομπολιά του χωριού τους, για την Γιώργαινα που άρχισε να το χάνει, για το μεγάλο γιο της κυρα-Κατίνας που παντρεύτηκε μια παστρικιά που φοράει αυτά τα μίνια και κολάζει, για το εγγόνι της Μήτσαινας που έμπλεξε με ναρκωτικά γιατί δουλεύει σε κλαμπ στην Αθήνα και άλλα τέτοια χαριτωμένα μικροαστικά κουτσομπολιά. Φυσικά πέρα από αυτές, υπήρχε ο κλασικός μέταλ- άλουστος – μου τη δίνουνε οι τρέντι φοιτητής που συνήθως ξέρει και ακούει ένα μόνο συγκρότημα μέταλ, κοπανιέται ρυθμικά σε όλη τη διαδρομή και φυσικά φοράει από την Γ λυκείου την ίδια μπλούζα με στάμπα γνωστού μέταλ συγκροτήματος. τις μέρες που την πλένει συνήθως δεν βγαίνει από το σπίτι γιατί δεν δέχεται να φορέσει τίποτα λιγότερο από τους θεούς που ακούει. Συνήθως θα ζέχνει και θα κάθεται πολύ μακριά από το χοντρό κύριο που πάντα υπάρχει και ζέχνει επίσης για να βρωμάει όλο το λεωφορείο και εμείς οι υπόλοιποι να μην μπορούμε να ανασάνουμε. Ο οδηγός ως κλασικός Θεσσαλός, μας έβαλε κλαρίνα από το πρώτο τέταρτο του ταξιδιού και φυσικά τον Ζήκο που βλέπω 8 φορές το χρόνο που ταξιδεύω για εκεί. Φυσικά υπήρχε ο κλασικός φαντάρος που καταριόταν τη ζωή του και τη μαμά πατρίδα, αλλά και η γκόμενα φρόκαλο με το σοβά στη μούρη και το περίγραμμα έξω από τα χείλη να τσακώνεται στο κινητό και να ακούμε όλοι.

Για να μην τα πολυλογώ, ο εφιάλτης κράτησε 5 ώρες και κάπου κοντά στο βραδάκι ήμουν στο πατρικό μου. αφού είδα τους γονείς μου και τσακωθήκαμε όπως πάντα για κανα μισάωρο, έφαγα τον άμπακο και έβαλα το σκυλί μου για ύπνο το οποίο από το χάπι είχε αδρανήσει και στεκόταν όρθιο και ακίνητο, σαν άγαλμα ένα πράγμα με τα μάτια ανοιχτά, και παρακαλούσε να το πυροβολήσουν. Στην Τρίτη σόδα λοιπόν αποφάσισα να βγω με την κολλητή μου που είχα να δω και μήνες. Πήγαμε λοιπόν σε ένα καινούριο μαγαζί για να δούμε τι παίζει , το οποίο βέβαια εκτός από άδεια café-bar έχει και άδεια βενζινάδικου γιατί μας σέρβιραν κυρίως βενζίνη, πετρέλαιο και υγρά μπαταρίας. Το αποτέλεσμα ήταν με ένα ποτό έκαστη να έχουμε γίνει λιώμα, και να χορεύουμε λες και πηγαίναμε για οντισιόν στο Ελλάδα έχεις ταλέντο. Φυσικά το κάψαμε μέχρι το ξημέρωμα, αλλά ούτε εγώ ούτε εκείνη θυμόμαστε πολλά. Αλλά πρέπει να τα περάσαμε πολύ ωραία καθώς είδα στην ψηφιακή μου πως είχαμε τραβήξει 176 φωτογραφίες, από τις οποίες μόνο οι 20 μας είχαν μέσα. Οι υπόλοιπες ήταν μαύρες, το δάκτυλό μας, ένα πεζούλι σε πολλαπλές λήψεις, το πάτωμα, καρέκλες και ότι να ναι. Όπως κάνουν οι κινέζοι ένα πράγμα που τραβάνε γεμάτοι χαρά ότι να ναι.
Το επόμενο πρωί ξύπνησα λες και είχα φάει εγώ 2 εμετοστόπ, το σκυλί μου φυσικά είχε συνέλθει και έκανε σαν ελατήριο. Σηκώθηκα λοιπόν ήπια ένα καφέ και ξεκίνησα να πάω στα μαγαζιά. Μετά χαράς είδα τα κλειδιά από το αμάξι του πατέρα μου και αποφάσισα να το πάρω για να τελειώσω πιο γρήγορα τις δουλειές στο κέντρο. Έκανα λοιπόν τα ψώνια μου, τις δουλειές μου, πέρασα από το μαγαζί που δουλεύει η φίλη μου όπου με φόρτωσε και ένα βαλιτσάκι να πάρω σπίτι για να μου κάνει μετά τα νύχια. Πήρα λοιπόν το δρόμο της επιστροφής φορτωμένη σαν το γαιδούρι, και με τον ιδρώτα να στάζει. περπάτησα πολύ , σιχτίρισα πιο πολύ αλλά κρατήθηκα να μην πάρω ταξί και έτσι μετά από 30 κάπου λεπτά έφτασα στο σπίτι. Για να μην τα πολυλογώ, ντύθηκα ετοιμάστηκα, και ξεκίνησα να βγω και πάλι. Και τότε μου ήρθε. Το αμάξι! Είμαι τόσο ηλίθια που βγήκα με αμάξι και γύρισα φορτωμένη με τα πόδια αλλά αμάξι παίρνω μόνο στο πατρικό που πάω δέκα φορές το χρόνο, πού να μου κόψει? Τσακίστηκα να πάω να το φέρω αλλά ο πατέρας μου που χε όρεξη για πλάκα το πάρκαρε όπου να ναι για με κάψει . φυσικά θα γελάνε για ένα χρόνο και αμάξι θα δω το 2020 κι πάλι. με τα πολλά την Κυριακή πήρα το δρόμο της επιστροφής αλλά στα σχέδια κάτι άλλαξε και βρέθηκα Αθήνα. Θα επανέλθω με νέα ανάρτηση γι τούτο το ταξίδι. καληνύχτες

με πιάνει κρίση

Χτες το πρωι αποφάσισα να βγω μια βόλτα στα μαγαζιά. Όχι για να ψωνίσω, έτσι για δω τι παίζει. Τον τελευταίο καιρό έχω γίνει πολύ ολιγαρκής. Όχι ότι το θέλω αλλά αποφάσισα μετά το πτυχίο μου να συντηρώ μόνη μου τον εαυτό μου. και όντως αυτό κάνω , μόνο που τα λεφτά δεν φτάνουν για να τον συντηρήσω ολόκληρο και κάπως έτσι έχω μείνει μισή. Τα λίγα λεφτά που μου μένουν το μήνα αποφάσισα να τα δίνω στην ξένη γλώσσα που πιστεύω πως είναι ένα συν για τα βιογραφικά που στέλνω στις δουλειές που δεν υπάρχουν. Αλλά το περίεργο δεν είναι αυτό, γιατί κρίση έχουμε οκ, το περίεργο είναι πως μάλλον μόνο εγώ τη βιώνω. Μία φίλη μου πρόσφατα αγόρασε αυτοκίνητο. Καινούριο. Ναι καλά διαβάσατε όχι μεταχειρισμένο καινούριο. Της άλλης της πήρανε μαγαζί οι γονείς της για να έχει εφ όρου ζωής ως εισόδημα ένα νοίκι το κορίτσι. Μαγαζί σε κεντρική πλατεία επαρχιακής πόλης. Μια άλλη μου φίλη με πήρε χτες όλο χαρά να με ρωτήσει αν θέλω ν πάω στο Ντουμπάι μαζί της τον άλλο μήνα που θα πάει με 2 άλλες φίλες της. Ειλικρινά ούτε τον τουριστικό οδηγό του Ντουμπάι δεν μπορώ να αγοράσω. Χαίρομαι όμως γι αυτές γιατί τις αγαπάω, και ας είναι ο σκύλος μου η μόνη ιδιοκτησία που έχω στο όνομα μου. και βγαίνω λοιπόν μαζί με τις φίλες μου να μοιραστώ τη χαρά τους , και μετά γυρνάω σπίτι, σκεφτόμενη πως θα ναι το δικό μου αμάξι, μέχρι που βλέπω ένα λογαριασμό και για τις υπόλοιπες δυο ώρες κοιτάω το ταβάνι με βλέμμα που θα ζήλευε και ο Φόρεστ Γκάμπ, και σκέφτομαι ‘’ πως στον πούτσο θα το πληρώσω και αυτό;; ‘’.το ξέρω, το κατανοώ, το βλέπω, έχουμε κρίση. Μα τότε πως γίνεται τα café και τα Club να είναι συνεχώς γεμάτα; Στα μαγαζιά χτες το πρωί επικρατούσε το αδιαχώρητο. Τα fast food έχουν ουρές , και γω έχω καταντήσει να μαγειρεύω και να μην πίνω πάνω από 3 ποτά αν δεν ξέρω τον μπάρμαν. Που είναι οι εποχές που εξαφανιζόμουν για 1 μήνα στο εξωτερικό, και πήγαινα τριήμερα στη Μύκονο; Τώρα το σκέφτομαι οικονομικά να πάω και μέχρι το πατρικό μου. ειλικρινά πολλές φορές σκέφτηκα να ζητήσω λεφτά από τους γονείς μου, αλλά ντράπηκα. Όχι γιατί δεν μπορούν να μου δώσουν αλλά γιατί πριν μήνες έκανα βαρύγδουπες δηλώσεις περί οικονομικής ανεξαρτησίας και τώρα ντρέπομαι να τα πάρω όλα πίσω. Ντρέπομαι και έτσι πνίγω τον πόνο μου στη ρετσίνα ( τέλη του μήνα κιόλας , πού λεφτά για τζιν), και στο πατατάκι carefour, που έχει γεύση τηγανισμένου καουτσούκ. Με το που πληρώνω κάτι έρχεται κάτι άλλο, και για να τα πληρώσω όλα θα πρέπει να δουλεύω 17 ώρες τη μέρα γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς αμείβομαι και ωρομίσθια. Η ειρωνεία είναι πως έχω 2 ντουλάπες γεμάτες ρούχα, τριψήφιο αριθμό φορεμάτων, 57 ζευγάρια παπούτσια και αρκετά μίλια στο διαβατήριό μου, και αναρωτιέμαι γίνεται σε λίγους μόνους μήνες να υφίσταμαι τέτοια διαφορά;; Ή μήπως μια μικρή μηνιαία βοήθεια από τους γονείς μου θα με επανέφερε σε εκείνη τη ζωή;; Το περίεργο της υπόθεσης όμως είναι πως είμαι ευτυχισμένη τώρα, γιατί στηρίζομαι στα πόδια μου και το χαίρομαι. Τι θέμα όμως είναι μόνο εγώ βιώνω την λεγόμενη κρίση ή χρωστάτε και εσείς;; Και η απάντησή σας είναι ναι τότε ποιοι στην ευχή είναι όλοι αυτοί που γεμίζουνε τα Club και σηκώνουν τα εμπορικά κέντρα;;;

la vida es un carnaval

‘Η αλλιώς τι μου έμαθε το καρναβάλι. Για άλλη μια φορά θυμήθηκα πόσο γαμάτη γίνεται η Πάτρα. Γιατί ναι μεν θα βρεθούν πολλοί ( είτε Πατρινοί που έχουν ζήσει δέκα και βάλε καρναβάλια είτε κάτι ψευτοδιανοούμενοι αιώνιοι φοιτητές που στην ουσία δεν έχουν ζήσει κανένα ) να σου πουν ότι το βαρέθηκαν, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που δεν το βαριούνται ποτέ. Βαριέσαι ποτέ τη γιορτή? Αυτό που με τρελαίνει είναι η ενέργεια που έχουν όλοι. Αν εξαιρέσεις τους λάθρομετανάστες που βρίσκουν ευκαιρία για να κλέψουν και κάποια μαγαζιά που ξαφνικά τη βλέπουν Κολωνάκι, η Πάτρα στο καρναβάλι είναι Υ-ΠΕ-ΡΟ-ΧΗ. Ίσως βέβαια φταίει η παρέα μου που κάνει κάθε μέρος τέλειο. Και το καρναβάλι αυτό ήταν αφορμή για ένα τρελό ( ελπίζω όχι τελευταίο) reunion με τα κορίτσια που πέρασα τα καλύτερά μου χρόνια. Το καρναβάλι αυτό λοιπόν μου έμαθε πως είναι να πηγαίνεις σε club που έχει πιτζάμα party και να είσαι κανονικά ντυμένη, πως είναι ανεβαίνεις τα σκαλιά της Νικολάου τραγουδώντας ‘’ στα ίδια μέρη’’ , πως είναι να χορεύεις την ‘’πριγκιπέσσα’’ για την Δανάη που δεν ήρθε και μου έλειψε,. Ένα κακό όμως που μου έμαθε το καρναβάλι είναι να μην πίνω από μπουκάλια. Γυάλινα. Σε συνδυασμό με μεθυσμένους που παρελαύνουν. Και για να το μάθω αυτό , μου στοίχησε πολλά νεύρα και μισό δόντι που έφυγε από το μπουκάλι που κρατούσε η πιο καλή μου φίλη και από δυο παιδιά που χορεύαν. Αλλά δεν πειράζει γιατί κάτι μου λέει πως αυτό ήταν το καλύτερο καρναβάλι που έζησα και ίσως το τελευταίο. Και την τελευταία νύχτα που πέρασα με εκείνη την παλιοπαρέα θα την θυμάμαι για πάντα όσο μπορώ δηλαδή γιατί είχα πιει και λιγάκι. θυμηθείτε απλά να ζείτε την κάθε στιγμή λιγάκι παραπάνω γιατί είναι σίγουρο πως όταν φύγει θα νοσταλγείτε και αυτό είναι που μου μαθε και πιο καλά το φετινό πατρινό καρναβάλι και φυσικά να θυμηθώ να μην ξαναπιώ ποτέ μαυροδάφνη.
καληνύχτες