με πιάνει κρίση

Χτες το πρωι αποφάσισα να βγω μια βόλτα στα μαγαζιά. Όχι για να ψωνίσω, έτσι για δω τι παίζει. Τον τελευταίο καιρό έχω γίνει πολύ ολιγαρκής. Όχι ότι το θέλω αλλά αποφάσισα μετά το πτυχίο μου να συντηρώ μόνη μου τον εαυτό μου. και όντως αυτό κάνω , μόνο που τα λεφτά δεν φτάνουν για να τον συντηρήσω ολόκληρο και κάπως έτσι έχω μείνει μισή. Τα λίγα λεφτά που μου μένουν το μήνα αποφάσισα να τα δίνω στην ξένη γλώσσα που πιστεύω πως είναι ένα συν για τα βιογραφικά που στέλνω στις δουλειές που δεν υπάρχουν. Αλλά το περίεργο δεν είναι αυτό, γιατί κρίση έχουμε οκ, το περίεργο είναι πως μάλλον μόνο εγώ τη βιώνω. Μία φίλη μου πρόσφατα αγόρασε αυτοκίνητο. Καινούριο. Ναι καλά διαβάσατε όχι μεταχειρισμένο καινούριο. Της άλλης της πήρανε μαγαζί οι γονείς της για να έχει εφ όρου ζωής ως εισόδημα ένα νοίκι το κορίτσι. Μαγαζί σε κεντρική πλατεία επαρχιακής πόλης. Μια άλλη μου φίλη με πήρε χτες όλο χαρά να με ρωτήσει αν θέλω ν πάω στο Ντουμπάι μαζί της τον άλλο μήνα που θα πάει με 2 άλλες φίλες της. Ειλικρινά ούτε τον τουριστικό οδηγό του Ντουμπάι δεν μπορώ να αγοράσω. Χαίρομαι όμως γι αυτές γιατί τις αγαπάω, και ας είναι ο σκύλος μου η μόνη ιδιοκτησία που έχω στο όνομα μου. και βγαίνω λοιπόν μαζί με τις φίλες μου να μοιραστώ τη χαρά τους , και μετά γυρνάω σπίτι, σκεφτόμενη πως θα ναι το δικό μου αμάξι, μέχρι που βλέπω ένα λογαριασμό και για τις υπόλοιπες δυο ώρες κοιτάω το ταβάνι με βλέμμα που θα ζήλευε και ο Φόρεστ Γκάμπ, και σκέφτομαι ‘’ πως στον πούτσο θα το πληρώσω και αυτό;; ‘’.το ξέρω, το κατανοώ, το βλέπω, έχουμε κρίση. Μα τότε πως γίνεται τα café και τα Club να είναι συνεχώς γεμάτα; Στα μαγαζιά χτες το πρωί επικρατούσε το αδιαχώρητο. Τα fast food έχουν ουρές , και γω έχω καταντήσει να μαγειρεύω και να μην πίνω πάνω από 3 ποτά αν δεν ξέρω τον μπάρμαν. Που είναι οι εποχές που εξαφανιζόμουν για 1 μήνα στο εξωτερικό, και πήγαινα τριήμερα στη Μύκονο; Τώρα το σκέφτομαι οικονομικά να πάω και μέχρι το πατρικό μου. ειλικρινά πολλές φορές σκέφτηκα να ζητήσω λεφτά από τους γονείς μου, αλλά ντράπηκα. Όχι γιατί δεν μπορούν να μου δώσουν αλλά γιατί πριν μήνες έκανα βαρύγδουπες δηλώσεις περί οικονομικής ανεξαρτησίας και τώρα ντρέπομαι να τα πάρω όλα πίσω. Ντρέπομαι και έτσι πνίγω τον πόνο μου στη ρετσίνα ( τέλη του μήνα κιόλας , πού λεφτά για τζιν), και στο πατατάκι carefour, που έχει γεύση τηγανισμένου καουτσούκ. Με το που πληρώνω κάτι έρχεται κάτι άλλο, και για να τα πληρώσω όλα θα πρέπει να δουλεύω 17 ώρες τη μέρα γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς αμείβομαι και ωρομίσθια. Η ειρωνεία είναι πως έχω 2 ντουλάπες γεμάτες ρούχα, τριψήφιο αριθμό φορεμάτων, 57 ζευγάρια παπούτσια και αρκετά μίλια στο διαβατήριό μου, και αναρωτιέμαι γίνεται σε λίγους μόνους μήνες να υφίσταμαι τέτοια διαφορά;; Ή μήπως μια μικρή μηνιαία βοήθεια από τους γονείς μου θα με επανέφερε σε εκείνη τη ζωή;; Το περίεργο της υπόθεσης όμως είναι πως είμαι ευτυχισμένη τώρα, γιατί στηρίζομαι στα πόδια μου και το χαίρομαι. Τι θέμα όμως είναι μόνο εγώ βιώνω την λεγόμενη κρίση ή χρωστάτε και εσείς;; Και η απάντησή σας είναι ναι τότε ποιοι στην ευχή είναι όλοι αυτοί που γεμίζουνε τα Club και σηκώνουν τα εμπορικά κέντρα;;;