7

Τα χρώματα της ίριδας είναι 7. Όσα και τα θανάσιμα αμαρτήματα. Όσες και οι ζωές της γάτας...και κάπου εκεί αναρωτήθηκα τι απ'όλα έφταιγε και πέθανα ξανά, και αν ίσως θα 'πρεπε να ήμουν γάτα. Έφταιγε που τόσο λάτρευα το ουράνιο τόξο με τα 7 του χρώματα? Έφταιγαν τα 7 αμαρτήματα που πολλά από αυτά είχα κάνει? Δεν μπόρεσα να βρω απάντηση και το μυαλό μου γύρισε καιρό πριν, στην πρώτη φορά που πέθανα. Και αυτή ήταν που πόνεσε και πιο πολύ από όλες. Και ύστερα ξαφνικά γεννήθηκα ξανά για να αμαρτήσω και να πεθάνω πάλι μην μπορώντας πια να μετρήσω πόσες ζωές είχα ακόμη. Έπρεπε να βρω την τελευταία φορά που πέθανα και να δω γιατί δεν γεννήθηκα πάλι. Κι έτσι έτρεξα πίσω στις αναμνήσεις στιγμή - στιγμή και τότε το ένιωσα ξανά , τον ίδιο πόνο στο σώμα, το ίδιο βάρος στο κορμί, άδεια από συναισθήματα μα ταυτόχρονα τόσο βαριά, ένα οξύμωρο σχήμα που μπερδεύτηκε στο μυαλό μου μαζί με φωνές, πολλές φωνές μαζί με ανάκατες εικόνες , με φράσεις που μόνο με πλήγωναν. Ίσως πια οι 7 μου ζωές είχαν τελειώσει.Γαμώτο... Στεκόμουν αμίλητη μέσα στο πλήθος. Είχα τόσο κόσμο γύρω μου , μα ένιωθα τόσο μόνη. Δεν κατάλαβα ποτέ τι περίμενα.. κι όμως κάπου μέσα στις σκέψεις μου βρήκα τις απαντήσεις,και χαμογέλασα γιατί όσες φορές και αν πεθάνω καμιά ποτέ δεν θα 'ναι σαν την πρώτη φορά που πέθανα..