Η ζωή είναι σαν ένας μεγάλος δρόμος..εκεί που περπατάς και είναι μόνο μία ευθεία, ξαφνικά χωρίζεται και βρίσκεσαι μπροστά σε δυο δρόμους. Δεν μπορείς να δεις το τέλος κανενός και στην αρχή η διαδρομή φαίνεται ίδια,τόσο ίδια που μπερδεύεσαι και στέκεσαι απορημένος προσπαθώντας να αποφασίσεις ποιον δρόμο πρέπει να διαλέξεις. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με ευκολία διαλέγουν το σωστό δρόμο. Μα εγώ ποτέ δεν μπόρεσα να το κάνω. Πάντα είχα μια ανεξήγητη ικανότητα να διαλέγω το λάθος δρόμο. Δεν στεκόμουν καν να σκεφτώ ποιον έπρεπε να ακολουθήσω , παρά διάλεγα αυθόρμητα έναν, δίχως να σκεφτώ πώς μπορεί να είναι η διαδρομή ή τί θα γίνει αν φτάσω στο τέλος. Και πάντα η διαδρομή ήταν υπέροχη μα το τέλος τραγικό. Στην ευθεία ξεκινούσα με άλλους μα στο τέλος ήμουνα πάντα μόνη. Ήταν το τίμημα για την διαδρομή που είχα επιλέξει. Ίσως αν είχα πάρει τον άλλο δρόμο όλα θα ήταν αλλιώς. Αυτές οι σκέψεις με βασάνιζαν καθώς έφτανα προς το τέλος. Μα ξαφνικά οι δύο δρόμοι ενώνονταν και γίνονταν πάλι ένας,και περπατούσα ακόμη σε μια ευθεία μέχρι ο δρόμος να χωριστεί και πάλι και να κάνω ξανά το ίδιο λάθος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου