Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

στα ίδια μέρη

Η Marygin καθόταν σιωπηλή στο κάθισμά της κοιτάζοντας συνεχώς έξω από το παράθυρο. Την σκέψη της χαλούσε ένας ενοχλητικός ήχος από το μπροστινό κάθισμα όπου μια κοπέλα μασούσε αδέξια 1 σακουλάκι bake rolls. Ο οδηγός πήγαινε με μεγάλη ταχύτητα και η Marygin ανυπομονούσε να φτάσει πιο γρήγορα. Σε μια στροφή του δρόμου το μυαλό της πλημμύρισε αναμνήσεις , αναμνήσεις που περνούσαν σαν ταινία,το έργο των φοιτητικών της χρόνων με φόντο τη μεγάλη γέφυρα. Αυτή τη γέφυρα  που ένα καλοκαίρι μαζί με άλλες 3 την περπάτησαν με τα πόδια. Όσο ο οδηγός διέσχιζε την πόλη, θυμόταν όλο και πιο πολλά. Κάθε στενό και αναμνήσεις. Εικόνες από 7 όμορφα κορίτσια που ζούσανε τη ζωή τους. Το λεωφορείο σταμάτησε και η Marygin συντετριμμένη πήρε τα πράγματά της. Περπατώντας στάθηκε κάτω από ένα σπίτι, το σπίτι της φίλης της που τόσα και τόσα είχανε ζήσει εκεί μέσα.Τώρα στο μπαλκόνι καθόταν ένα ζευγάρι και η ατμόσφαιρα σε τίποτα δεν θύμιζε το τότε. Κάθισε για ένα καφέ στο παλιό τους στέκι και άναψε το πρώτο της τσιγάρο. Σ το διπλανό τραπέζι καθόταν μια παρέα πρωτοετών κοριτσιών που συζητούσαν τί θα φορέσουν στην βραδινή τους έξοδο.Το μυαλό της γύρισε πίσω στην εποχή που ήταν η Marugin στη θέση τους, και αναρωτιόταν αν περνούσαν τόσο καλά όσο πέρασε εκείνη. Σηκώθηκε να φύγει μα κάτι δεν πήγαινε καλά. Φορούσε ένα μεσάτο φόρεμα και ένα ζευγάρι ψηλά παπούτσια μα μέσα της ένιωθε περισσότερο σαν τα κορίτσια δίπλα της με τα κοντά σορτσάκια και τις αέρινες μπλούζες.Άφησε το ποσό των 6 ευρώ αντί για 3 που ήταν η τιμή του καφέ της , γιατί τόσα χρόνια ζούσε σαν σερβιτόρα και έριξε μια τελευταία ματιά στα κορίτσια που μετρούσαν τα ψιλά τους για να πληρώσουν. Χαμογέλασε κοίταξε την πλατεία που τόσα βράδια ξενύχτησε παίζοντας παλέρμο.Στην πλατεία που ξεκινούσαν πάντα για την παρέλαση του καρναβαλιού,στην πλατεία που 4 χρόνια πέρασε τόσα και τόσα.Οι σκέψεις που έκανε μαζί με χιλιάδες εικόνες της χάλασαν το μακιγιάζ.Φόρεσε τα γυαλιά ηλίου της και σκέφτηκε πόσες παρέες πέρασαν από αυτούς τους δρόμους και πόσες άρχιζαν τώρα. Δεν είχε αλλάξει τίποτα σ'αυτή την πόλη και όμως φαινόταν όλα τόσο αλλιώς..Και τότε είδε τις 3 φίλες της που περίμενε να ανεβαίνουν την πλατεία.Όλες με σεμνά φορέματα και ψηλοτάκουνα.Αλλάξαμε σκέφτηκε..Μα όσο πλησίαζαν η πόλη φαινόταν όλο και πιο ωραία. Τα γέλια και οι φωνές τους έκαναν τους πάντες να τις κοιτάνε και όλα παίρναν και πάλι την παλιά τους μορφή.Τις σκέψεις της διέκοψε ένα παρατεταμένο κορνάρισμα . Ήταν η πέμπτη της παρέας με το κάμπριο αυτοκίνητό της που ούρλιαζε πως το decco άνοιξε και πάλι. Πέταξαν όλες τα ψηλοτάκουνα και άρχισαν να ουρλιάζουν όπως τότε.Σε λίγες ώρες θα φτάναν και οι υπόλοιπες της παρέας. Ολα γίνονταν όπως τότε.Ακόμα και αν δεν είχαμε πια γνωστούς και σπίτια σ' αυτή την πόλη., ακόμα και αν πέρασε τόσος καιρός, ήταν πάλι όλα ίδια . Και όσο και αν άλλαξαν , βρέθηκαν και πάλι στα ίδια μέρη που ήταν και τότε, και ξέραν πως τις περίμενε ένα 3ήμερο με κοντά σορτσάκια και αέρινες μπλούζες, όπως παλιά...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου