μπουρλότο

Σαν άνθρωπος είμαι πολύ κυκλοθυμική και οξύθυμη και αυθόρμητη, και όλα τα κακά. Λέω αυτό που σκέφτομαι χωρίς να το επεξεργάζομαι, και χωρίς να σκέφτομαι το μετά. Είναι σωστό αυτό που λέω ; Ποιον θα ενοχλήσει ; Θα το μετανιώσω ; Στο τέλος σχεδόν πάντα το μετανιώνω αλλά τη στιγμή που το σκέφτομαι θέλω τόσο πολύ να το πω που μέχρι να το ξεστομίσω αλλάζω 10 χρώματα από τα νεύρα μου και στο μυαλό μου έρχεται η ατάκα της Σαπφώ Νοταρά ‘’μπουρλότο’’.. δεν ήμουν πάντα έτσι. κάποτε ήμουν το λεγόμενο θύμα. Λακωνική, χαμογελαστή και πάντα πρόθυμη. ‘Ο,τι και αν μου ζητούσες ποτέ δεν έλεγα όχι. Μέχρι που διάβασα κάποια ηλίθια μαθήματα ψυχολογίας τα οποία συμβούλευαν να εξωτερικεύουμε τα νεύρα και το θυμό μας. Και το έκανα. Το περίεργο είναι ότι τίποτα πιο πριν δεν με πείραζε και θύμωνα μόνο με εμένα. Με τον καιρό έμαθα να τσαντίζομαι με όλα ,να μην αφήνω λέξη να πέσει κάτω. Έτσι έχασα και μία από τις μεγάλες μου αρετές ,την ευγένεια ,και μαζί με αυτή χάθηκε και το μεγάλο ντροπαλό χαμόγελο που κουβαλούσα χρόνια. Παλιά λάτρευα να ακούω ψέματα όταν ήξερα την αλήθεια. Τώρα τσαντίζομαι άσχημα και έγινα αηδιαστικά ειλικρινής με τον καθένα. Καμιά φορά που μου λένε διάφορα δεν ακούω και το μυαλό μου γυρνάει χρόνια πίσω ,τότε που ήμουνα παιδί. Το μόνο που με τσάντιζε ήταν το κεφάλι της μπάρμπι που με παίδευε στα χτενίσματα. Δεν γκρίνιαζα ακόμα και αν για φαί είχαμε μπάμιες. Έτρωγα την καμένη πίτσα της μαμάς μου για να μην τη στεναχωρήσω. Έδινα τα παιχνίδια μου στα άλλα παιδάκια, ακόμα και αν ήξερα πως δεν θα τα πάρω πίσω ποτέ. Δεν ήμουν αγγελούδι και τότε. Έκανα αταξίες και έσπαγα τα νεύρα όλων με επιτυχία. Λάτρευα να επαναλαμβάνω ό,τι με ρωτούσαν ή να απαντάω επαναλαμβανόμενα με τη λέξη έτσι. Γιατί κάνεις φασαρία; ‘’ Έτσι!’’. Γιατί δεν τρως το φαί σου ; ‘’Έτσι’’. Είχα την ικανότητα να μην εκνευρίζομαι,μα να εξαντλώ την υπομονή των άλλων. Μα με τα χρόνια άλλαξα, και αποφάσισα πως δεν θέλω πλέον να είμαι θύμα. Ξεκαθάρισα τους φίλους μου , τις σχέσεις μου, τα θέλω και τα δεν θέλω. Και ΔΕΝ θέλω να μου λένε ψέματα ,γιατί η πίεση μου φτάνει το 40. Και κάπου στα μέσα της φοιτητικής μου ζωής αποφάσισα να πάψω να είμαι θύμα και να εξωτερικεύσω το θυμό μου, γιατί σύμφωνα με τους πατέρες της ψυχολογίας είναι χειρότερα να τα κρατάω μέσα. Και μπορεί να είναι χειρότερα που ξεσπάω με το παραμικρό αλλά δεν φταίω εγώ. Κάθε φορά που με τσαντίζουνε δεν μπορώ να κρατηθώ γιατί μια φωνή μέσα μου φωνάζει : ’’ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ’ και φυσικά γιατί έτσι μου αρέσει..