great expectations

Τον τελευταίο καιρό βλέπω γύρω μου μια απογοήτευση. Απ' όλους. Απογοήτευση από έρωτα, δουλειά, φίλους, μέλλον. Από τα πάντα. Όσον αφορά τον εαυτό μου, το ένιωσα επίσης. Απογοήτευση και αδικία. Προσπάθησα να καταλάβω άπειρες φορές πως γίνεται και συμβαίνει. Συχνά δεν φταίνε αυτοί που μας απογοητεύουν αλλά εμείς. Και οι προσδοκίες που έχουμε από κάποιον. Όταν πήρα το πτυχίο μου, και εγώ και όλοι οι απόφοιτοι συμφοιτητές μου ήμασταν σίγουροι πως σε 3 μήνες θα δουλεύουμε σε κάποιο ακριτικό νησί ή απομονωμένο βραχοχώρι. Φυσικά πλέον είμαστε όλοι άνεργοι και απογοητευμένοι. Το θέμα είναι ότι μας τάξανε δουλειά, εμείς όμως γιατί τους πιστέψαμε? Αν είσαι προετοιμασμένος για το χειρότερο, δεν απογοητεύεσαι ποτέ. Βλέπω κοπέλες να γκρινιάζουν που ο γκόμενος τους κάνει το ένα και το άλλο, τα οποία ένα και άλλο δεν συμπεριλαμβάνονται στα θέλω τους. Οι περισσότερες κοπέλες περιμένουν από μια σχέση συγκεκριμένα πράγματα, μόνο που το έτερον-ήμισυ τα αγνοεί, γι αυτό και καταλήγουν σε παρατεταμένα νεύρα και τελικά στο χωρισμό. Προσωπικά , δεν απογοητεύτηκα ποτέ από κανέναν γκόμενο. Ίσα-ίσα. Δίνανε τόοοοοσα πολλά, που στο τέλος με πνίγαν και έπρεπε να φύγω. Ποτέ δεν περίμενα τίποτα από κανέναν, ίσως γι αυτό και όλοι δίναν το κάτι παραπάνω. Πλέον έχω έναν υπέροχο άνθρωπο δίπλα μου, και η απογοήτευσή μου βρίσκεται απλά στην δουλειά που δεν έρχεται και στους φίλους που ήταν φίδια και που δυστυχώς κάποτε εμπιστεύτηκα. Αλλά δεν πειράζει , γιατί πως αλλιώς θα είχα δικαιολογία για να μεθάω σε ελληνάδικα ακούγοντας Καρρά και τσιρίζοντας τους στίχους με την καρδιά μου;;;